องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 820

หัวถิง

ในเวลานี้ฉินเหยียนกำลังฟังหลิวหรูซือรายงานสถานการณ์ในหอหม่านฮวา

“ฝ่าบาท ตอนนี้มีผู้หญิงคนหนึ่งได้ซื้อบ้านเดี่ยวไปแล้ว บรรดาผู้หญิงคนอื่นต่างพากันอิจฉา ตอนนี้คนที่เข้ามาสมัครงานในหอหม่านฮวามีจำนวนมากขึ้นเจ้าค่ะ”

“ผู้ชายในหัวถิงต่างออกปากชมการให้บริการของหอหม่านฮวา พวกเขารู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่ได้เข้ามาในหอหม่านฮวา มีคนจำนวนมากใช้เงินจำนวนนี้ภายในคืนเดียว”

หลังจากฉินเหยียนเข้าใจสถานการณ์แล้ว เขาพยักหน้าเบาๆ คิดว่าทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา

อีกอย่างหากคิดถึงอัตราการพัฒนาที่เพิ่มขึ้นเช่นนี้ ระดับการใช้จ่ายที่ฟุ่มเฟือยในเมืองเซี่ยงไฮ้จะเพิ่มขึ้นสูงกว่าที่คิดเอาไว้ ยิ่งเมืองเซี่ยงไฮ้ใช้จ่ายฟุ่มเฟือยมากเท่าไร เขายิ่งได้ประโยชน์มากเท่านั้น

“ด้วยวิธีนี้เราจะพัฒนาทีละขั้นตอน กำหนดเกณฑ์มาตรฐาน หากจำเป็นพวกเราจะขอให้นายหญิงหลิวนำนักแสดงเข้ามาช่วย เพื่อให้ผู้หญิงหลงระเริง ผู้ชายมัวเมา”

หลิวหรูซือเองก็คิดเช่นนี้ นางจึงตอบรับอย่างเคร่งขรึม

“ข้าจะทำให้เต็มที่เจ้าค่ะ”

ขณะที่ทั้งสองคุยกัน เสี่ยวเย่ว์แห่งสิบสองปิ่นหิรัญย์ก็เข้ามารายงาน

“นายท่าน แย่แล้วเจ้าค่ะ!”

“ข้าเพิ่งได้รับจดหมายจากสถานศึกษาไป๋ลู่ แจ้งข่าวว่านายหญิงจ้าวหมดสติระหว่างการเดินทางกลับไปเยี่ยมครอบครัว ไม่รู้สาเหตุที่เป็นลมสลบไป อีกอย่างตอนนี้ยังคงไม่ได้สติ ได้แต่เพ้อ อาการของนางแย่มากเจ้าค่ะ!”

เมื่อฉินเหยียนได้ยินเช่นนั้น สีหน้าเขาพลันเปลี่ยนไปในทันที ก่อนที่จ้าวจือหย่าจะออกเดินทาง นางยังสบายดีอยู่เลย ผ่านไปแค่ไม่กี่วันกลับเป็นเช่นนี้

ไม่มีเวลาให้คิดมาก เขาอยากรีบไปหาจ้าวจือหย่าให้เร็วที่สุด จึงสั่งออกไปทันที

“เตรียมม้าให้พร้อม!”

“รับทราบ!”

ฉินเหยียนขี่ม้ามุ่งหน้าไปยังสถานศึกษาไป๋ลู่ทันที

...

อีกด้านหนึ่ง

ตั้งแต่ฉินเหยียนไปที่หัวถิงเพื่อพัฒนาอาณาเขตของตน ราชสำนักอาณาจักรลู่เองก็มิได้ผ่อนปรนการเฝ้าระวัง คอยสังเกตการเคลื่อนไหวของเขาอยู่เสมอ

ในขณะนี้ อาณาจักรลู่ได้รับรายงานว่า ฉินเหยียนออกจากหัวถิงแล้ว กำลังมุ่งหน้าไปยังเมืองไป๋ลู่

บรรดาขุนนางข้าราชการต่างสับสนและพูดคุยกันว่า

“เหตุใดเฉิงอาหนิวถึงออกจากหัวถิง ทั้งๆ ที่ตรงนั้นกำลังดำเนินการก่อสร้างอยู่ หรือว่าเขาวางแผนอะไรเอาไว้?”

“ข้าได้ยินมาว่าลูกสาวของตระกูลจ้าวป่วย บางทีเพราะเหตุนี้ทำให้เฉิงอาหนิวมาที่เมืองไป๋ลู่”

ฮ่องเต้หลู่ฟังการคาดคะเนของขุนนางและพูดอย่างจริงจัง

“ไม่ว่าเขาจะมีจุดประสงค์อะไร เราต้องระมัดระวังให้ดี”

แม้ว่าสิบสองปิ่นหิรัญย์จะรู้ว่านี่เป็นเพียงฉากบังหน้า แต่ตอนนี้อ๋องเหยียนไม่อยู่ที่หัวถิง อีกทั้งเจ้าหน้าที่ที่ชื่อเฉียนเชียนอี้นั้นยังฉลาดเป็นกรด พวกนางกลัวว่าจะถูกอีกฝ่ายอ่านแผนการออก จึงรู้สึกไม่สบายใจ

“พวกเราควรทำเช่นไรดี? หากอาณาจักรหลู่ส่งคนระดับนั้นมา เขาจะอ่านแผนการเราออกหรือไม่?”

“ข้าได้ยินมาว่าเฉียนเชียนอี้ฉลาดมาก ถ้าเขามาที่นี่เป็นการส่วนตัว และมองแผนการของพวกเราออก จะทำเช่นไรดี?”

“หากไม่มีอ๋องเหยียน พวกเราคงทำอะไรไม่ถูกเป็นแน่!”

สิบสองปิ่นหิรัญย์ต่างพากันรู้สึกกังวลว่าแผนการของพวกนางจะถูกเปิดเผย พวกนางกลัวว่าจะแสดงความอ่อนแอออกไปเมื่ออยู่ต่อหน้าสุนัขจิ้งจอกที่ทำงานในราชสำนักมาหลายปี พวกนางกลัวความสามารถของอีกฝ่ายเป็นอย่างมาก

หลิวหรูซือคิดเกี่ยวกับมาตรการการรับมือ

“อย่าเพิ่งตกใจไป ตอนที่ข้าเคยรับใช้ราชสำนักหลู่ หากเขามาที่นี่โดยที่ปกปิดสถานะเดิมของตนเอาไว้ ข้าจำเขาได้แน่นอน”

“ไม่ว่าจะมาวิธีไหน พวกเรารับมือได้แน่นอน แม้ว่าองค์ชายจะไม่อยู่ที่นี่ พวกเราห้ามทำให้ทุกอย่างสั่นคลอน เราแค่ปฏิบัติตัวเหมือนในทุกๆ วัน ยิ่งทำตัวธรรมชาติมากเท่าไหร่ โอกาสสงสัยจะน้อยลงเท่านั้น”

หลังจากที่หลิวหรูซือโน้มน้าวเช่นนี้ สิบสองปิ่นหิรัญย์รู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย

เป็นเรื่องจริงที่อย่าปล่อยให้ความเย่อหยิ่งของคนอื่นมาทำลายศักดิ์ศรีของตนเองก่อนสงครามจะเริ่มต้น

สิบสองปิ่นหิรัญย์ไม่กังวลใจอีกต่อไป รีบแยกย้ายกับไปทำหน้าที่ของตนเอง

แต่สายตาของหลิวหรูซือฉายแววความมุ่งมั่น นางไม่มีวันยอมให้ใครมาหยุดยั้งอ๋องเหยียนจากการรวมจิ่วโจวเข้าด้วยกัน ไม่ว่าจะต้องแลกมาด้วยอะไร นางจะอดทนจนกว่าอ๋องเหยียนจะกลับมา