องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 847

คนไม่น้อยมีปฏิกิริยาตอบกลับ พวกเขาต่างอุทานออกมาว่า

“นาง นางมิใช่เจ้าของหอหม่านฮวาหรอกหรือ หลิวเชียนเชียน หญิงที่สวยที่สุดในใต้หล้ามิใช่หรือ!”

“นางนั่นเอง! หน้าตาช่างคุ้นเหลือเกิน นางเป็นคนดังของหอหม่านฮวา!”

“ข้าไม่คาดคิดว่าผู้นำสำนักเฉาจะเป็นเจ้าของหอหม่านฮวาด้วย ทั้งสองสำนักมีความสัมพันธ์แน่นแฟ้นขนาดนี้เชียวหรือ!”

หลายคนถึงกับหัวเราะเยาะตัวเอง

“ในตอนแรกหอหม่านฮวามีชื่อเสียงไปทั้งใต้หล้า นายหญิงหลิวมีชื่อเสียงอยู่แล้ว โชคดีที่ข้าไม่ได้ทำอะไรนาง มิฉะนั้นคงตายโดยไม่รู้ตัว!”

“ถ้าเจ้าทำอะไรนางจริงๆ เจ้าคงได้นอนตายเป็นศพอยู่ใต้พื้นหญ้าแล้ว!”

แม้ว่าทุกคนจะอึ้ง แต่พวกเขาก็ไม่ได้พูดอะไรมากนัก วันนี้ตัวหลักคือบ่าวสาว พวกเขาต่างมองกันไปที่บ่าวสาวด้วยสายตารักใคร่ และส่งเสียงยินดีว่า

“จูบเลย! จูบเลย!”

หลิวเชียนเชียนถึงกับหน้าแดง ขณะที่ฉินเหยียนยิ้มและก้มลงจูบหลิวเชียนเชียนทันที

ทั้งห้องต่างลุกเป็นไฟ

“ข้าขอให้ผู้นำพรรคกระยาจกและผู้นำสำนักเฉามีลูกในเร็ววัน และมีชีวิตแต่งงานที่มีความสุข!”

ทุกคนกล่าวคำอวยพรและปรบมือด้วยความยินดี ทำให้งานแต่งงานมีบรรยากาศที่คึกคักไปจนถึงขีดสุด

หลังจากเสร็จสิ้นพิธีทั้งหมด บ่าวสาวต่างดื่มเหล้าเพื่อฉลองช่วงเวลาอันน่าจดจำนี้

...

หลังจากเสร็จสิ้นพิธีทั้งหมด ฉินเหยียนก็กลับไปที่ห้องของตัวเองและตรวจสอบข่าวจากนกพิราบ

เขาอ่านทุกรายงานแต่ไม่มีใครพบกงซุนอู๋หมิงเลย

ทันใดนั้นเขาพลันมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก ในแผนการที่เขาวางไว้ทั้งหมด เขาจัดการประลองต่อสู้นี้ขึ้นมาก็เพื่อล่อลวงให้เฝิงตู่ปรากฎตัว

แต่เฝิงตู่กลับยอมเสี่ยงถูกไล่ออกจากยุทธภพมากกว่าจะเข้าร่วมการประลองต่อสู้ในครั้งนี้ ดูเหมือนว่าจากการที่เขาถูกตั้งค่าหัวหนึ่งหมื่นตำลึง ทำให้เขาไม่กล้าปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชน

เฝิงตู่ไม่มา ดังนั้นแผนการทุกอย่างของเขาจึงล้มเหลว และเบาะแสในการตามหาตัวลูกสาวกลับถูกขัดขวาง เรื่องนี้ทำให้ฉินเหยียนสับสนมากขึ้น สายตาที่เศร้าโศกฉาบแวบขึ้นมาในดวงตาทันที

ในเวลานี้หลิวเชียนเชียนเตรียมน้ำมาล้างเท้าให้ฉินเหยียน เมื่อนางเห็นเขามีสีหน้าไม่สู้ดีนัก นางจึงวางน้ำล้างเท้าอย่างระมัดระวัง ล้างเท้าไปพลาง พูดปลอบไปพลาง

“นี่ก็ดึกมากแล้ว ให้ข้าช่วยผ่อนคลายท่านและพักผ่อนเถิดเจ้าค่ะ”

ใบหน้าของฉินเหยียนยังคงไร้ความรู้สึก สายตาของเขาเต็มไปด้วยความโศกเศร้า

“กงซุนอู๋หมิงไม่ปรากฏตัว ข้าเองรู้ว่าวันนี้ท่านคงไม่มีอารมณ์จะทำอย่างอื่นแล้ว ไม่ต้องคิดเรื่องเข้าห้องหอหรอกเจ้าค่ะ รอให้วันพรุ่งนี้ข้าจะส่งคนให้ออกไปหาข่าว จะรีบหาตัวเขาให้เจอโดยเร็วที่สุด”

คำพูดันอ่อนโยนของหลิวเชียนเชียน ทำให้ฉินเหยียนกลับมามีสติ

เขาจับมือนางที่นั่งอยู่ข้างเขาแล้วพูดอย่างอ่อนโยน

สถานศึกษาไป๋เสี่ยวเซิงและประชาชนทุกคนลงมาจากภูเขาไท่ซาน ถือจดหมายและกลับไปที่ราชสำนัก

ในตอนเช้า

ฮ่องเต้หลู่อ่านรายงานที่ฟางถังจิ้งเป็นคนส่งมาทีละฉบับ ขมวดคิ้วและพึมพำด้วยความสับสน

“การประลองการต่อสู้ในยุทธภพ การต่อสู้ที่เป็นไปตามอุดมคติของประชาชน ความหมายที่หลากหลายเหล่านี้คืออะไรกัน”

“การต่อสู้ในยุทธภพ เมื่อเจอหน้าก็ฆ่ากันเลยมิใช่หรือ มิใช่แบบนั้นหรือ?”

ฟางถังจิ้งยกมือขึ้นรายงานว่า

“กราบทูลรายงานฝ่าบาท ท่านนักปราชญ์เก้าดอกบัวสนับสนุนให้มีความสงบสันติ เชื่อว่าความโกรธแค้นทั้งหมดสามารถแก้ไขได้ด้วยเงิน ถ้าเงินแก้ปัญหาไม่ได้ แสดงว่าเงินจำนวนนั้นน้อยเกินไป”

ทันทีที่ประโยคนี้หลุดออกมา ขุนนางฝั่งบู๊และฝั่งบุ๋นพูดถึงเรื่องนี้ทันที

“ตามความคิดของท่านนักปราชญ์เก้าดอกบัว ในยุทธภพจะไม่มีการแก้แค้นอีกต่อไปหรือ?”

ไม่เพียงแค่บรรดาขุนนางเท่านั้น รวมถึงฮ่องเต้หลู่ด้วยที่ในความคิดเขาเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม

ฟางถังจิ้งรีบอธิบาย

“ฝ่าบาท ท่านนักปราชญ์เก้าดอกบัวได้สั่งให้ทั้งยุทธภพแก้ไข หากมีการแก้แค้นเกิดขึ้นจะถูกลงโทษตามกฎหมาย”

กล่าวอีกนัยหนึ่ง หากคนในยุทธภพฆ่าคนในอาณาจักรใดก็ตาม เขาจะถูกตัดสินโดยใช้กฎหมายของอาณาจักรนั้นๆ ขอรับ”