องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 850

ฉินเหยียนคว้าเอวหลิวเชียนเชียนแล้วเดินออกไปด้วยกัน เมื่อพวกเขาออกมาถึงด้านนอก เห็นหยางจิ่นซิ่วและเซี่ยชิง ยืนอยู่กับใครบางคนที่รอพวกเขามาสักพัก

หลิวเชียนเชียนแนะนำ

“สามี นี่คือคนที่ท่านออกคำสั่งให้ตามหาเจ้าค่ะ”

ฉินเหยียนมองไปที่เขาตั้งแต่หัวจรดเท้า ถามอย่างสบายๆว่า

“เมื่อก่อนเจ้าทำงานอะไร?”

ชายคนนั้นตอบกลับว่า

“เมื่อก่อนข้าเป็นนักวิชาการ หลังจากนั้นได้มาเป็นนักแสดง แสดงเป็นเหลียงซานป๋อพ่ะย่ะค่ะ”

ฉินเหยียนพยักหน้าอย่างพึงพอใจ

“หน้าตาดีใช้ได้ แต่ด้านนิสัยและบุคลิกอาจจะยังไม่ตรงตามที่ข้าต้องการมากเท่าไร”

เขาหันหน้ากลับไปพูดกับหลิวเชียนเชียนว่า

“เจ้าดูแลเขาเสีย ยิ่งสอนไวเท่าไหร่ยิ่งดี”

“เจ้าค่ะ”

หลิวเชียนเชียนรู้ว่าฉินเหยียนคิดจะทำอะไร แปลงโฉมให้ชายคนนี้เป็นตัวแทนนักปราชญ์เก้าดอกบัวในอาณาจักรหลู่ เพื่อที่ว่าเขาจะได้ออกนอกอาณาจักรตามหาลูกสาวของตนได้

“ข้าจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยเจ้าค่ะ”

“มาให้ข้าจูบก่อนไปเสียหน่อย”

ฉินเหยียนกอดหลิวเชียนเชียนและจูบนางทันที

หยางจิ่นซิ่วและเซี่ยชิงเองที่ชินกับการกระทำเช่นนี้ไปเสียแล้ว แต่ตัวแทนคนนั้นยังไม่ชิน เขารีบผิดตาตัวเองทันที

“ผิดจริยาอย่าดู ผิดจริยาอย่าฟัง”

หลังจากที่ทั้งสองจูบกันอย่างเร่าร้อน ฉินเหยียนพูดขึ้นมาว่า

“ข้าเสียใจที่เราเพิ่งจะแต่งงานแต่กลับต้องแยกจากกันเช่นนี้ ใจข้าไม่อยากทำเช่นนี้ หวังว่าเจ้าจะเข้าใจดี”

“ท่านอ๋อง”

หลิวเชียนเชียนพูดอย่างเขินอาย

“ในปีนั้นเป็นความผิดของข้า ที่ข้าประมาท มิฉะนั้นคงไม่เกิดความสูญเสียเช่นนี้ขึ้น ข้าหวังว่าท่านจะหาตัวซวงซวงเจอ มิฉะนั้นข้าคงจะกินไม่ได้นอนไม่หลับ”

หลังจากที่ทั้งสองแยกจากกัน ฉินเหยียนที่อยู่ในความคุ้มครองของเซี่ยชิงและหยางจิ่นซิ่ว เขาสวมผ้าปิดหน้า ขี่ม้า ปลอมตัวให้คล้ายกับคนในยุทธภพและออกจากเขาไท่ซานเงียบๆ

หลังจากที่ฉินเหยียนจากไป หลิวเชียนเชียนเปลี่ยนท่าทีจากคนที่อ่อนโยนเป็นคนเข้มงวดในทันที

“มองอะไร สวมชุดฮ่องเต้แล้วยังดูไม่มีภูมิฐานเอาเสียเลย มาดก็ไม่มี เชิดหน้าขึ้น อกตั้งตรง!”

“หลังจากวันนี้เป็นต้นไป เจ้าคือนักปราชญ์เก้าดอกบัว เป็นนักปราชญ์ที่ชาวอาณาจักรหลู่เคารพ เป็นคนรักอิสระ มุ่งมั่น และเคารพเพียงตัวเองคนเดียว!”

ตัวแทนคนนั้นมีสีหน้าเสียใจ

“แต่ข้าไม่รู้ว่าจะแสดงเป็นคนยิ่งใหญ่ขนาดนั้นได้อย่างไรขอรับ”

หลิวเชียนเชียนพลันนึกบทกวที่หลิวหรูซือเขียนถึงอ๋องเหยียนได้

นางตาค้างไปโดยไม่รู้ตัว ชั่วขณะหนึ่งฉีเยี่ยนเอ๋อร์คิดว่าเขาคืออ๋องเหยียนจริงๆ หลังจากที่คิดได้เช่นนั้น นางพลันสะบัดหัวอย่างแรง บางให้ตัวเองสงบสติอารมณ์และอย่าคิดเรื่องไร้สาระ

ฮอ่งเหยียนตัวปลอมเดินออกมาจากห้องหลังจากที่เขาป้อนอาหารให้ฮ่องเต้ฉินเสร็จ เห็นฉีกุ้ยเหรินยืนอยู่ที่ประตู ขทำคสามเคารพทันที

“สวัสดีฉีกุ้ยเหรินขอรับ”

ฉี่เยี่ยนเอ๋อร์มองเขาอย่างตั้งใจ ทุกๆ อากัปกิริยาของเขาเหมือนอ๋องเหยียนมากขึ้นเรื่อยๆ ราวกับบว่าเขาเป็นคนๆ เดียวกัน

ฉีเยี่ยนเอ๋อร์หน้าแดงโดยไม่รู้ตัว น้ำเสียงนางพลันอ่อนโยนขึ้นโดยไม่รู้ตัวเช่นกัน

“เหนื่อยมาทั้งวัน เจ้ากินข้าวกินปลาหรือยัง?”

อ๋องเหยียนตัวปลอมตอบกลับตามความจริง

“ข้าดูแลท่านพ่อทั้งวัน ยังไม่มีเวลากินข้าวเลย”

แม้แต่น้ำเสียงก็ยังคล้ายอ๋องเหยียน ฉีเยี่ยนเอ๋อร์โพล่งออกมาทันที

“มากินข้าวเป็นเพื่อนข้าเถิด”

พาเขามายังห้องส่วนตัว เตรียมโต๊ะและอาหารเอาไว้

พวกเขาทั้งสองอยู่ด้วยกันทั้งเช้าทั้งเย็น คุ้นเคยกันมานานแล้ว แม่ว่าในตอนที่เขาฝึกฝน เขาไม่สามารถทำให้ฉีเยี่ยนเอ๋อร์พอใจในทุกด้านได้ แต่เมื่อเวลาผ่านไปสักพัก ความประทับใจที่มีต่ออ๋องเหยียนยิ่งนานไปยิ่งเลือนราง อ๋องเหยียนตัวปลอมเข้ามาแทนที่ และได้ครอบครองตำแหน่งสำคัญในใจของนางไป

พวกเขาทั้งสองนั่งกินข้าวโต๊ะเดียวกัน ฉีกุ้ยเหรินรินเหล้าให้เขา

“ดื่มเป็นเพื่อนข้าหน่อยเถิด”

“อื้ม”