องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 871

หลังจากนั้นนักวิชาการอาณาจักรหลู่ก็ไม่ยอม ถามคำถามเกี่ยวกับวรรณกรรมอีก แต่ไม่คิดเลยว่าเด็กพวกนี้ แม้จะอายุยังน้อย แต่ไม่ว่าคำถามแบบไหนพวกเขาก็สามารถตอบได้อย่างคล่องปาก ความรู้ทางวรรณกรรมมากมายยิ่งนัก

เมื่อต้องเสียหน้าในด้านที่ตนเองเชี่ยวชาญ เหล่านักวิชาการอาณาจักรหลู่ก็ทำอะไรไม่ถูกอีก รู้สึกว่าสิ่งที่มีในตอนนี้ไม่ได้มีค่าอะไรในเซียนตูเลย พ่ายให้แม้แต่กับเด็ก ทำให้พวกเขาแทบบ้า

แต่ทว่านี่เพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น สิ่งที่ทำให้พวกเขาแทบจะเสียสติไป คือสิ่งฟางเส้นสุดท้ายในใจของพวกเขา นั่นคือสิ่งที่พวกเขาได้เห็นและได้ยินในเมืองหลวงอาณาจักรฉิน ซึ่งทำให้ความเชื่อของพวกเขาพังทลายลงทันที

เมื่อเสียหน้าต่อหน้าของเด็กๆอาณาจักรฉินแล้ว นักวิชาการอาณาจักรหลู่ก็ไม่มีอารมณ์เยี่ยมชมในเซียนตูต่อแล้ว ทุกคนหยิบเตี๊ยบบุ๊งออกมาแล้วมุ่งหน้าไปเมืองหลวงอาณาจักรฉินโดยมีซือหม่าจี๋ช่วยนำทาง

......

หลังจากเดินทางมาหลายวัน ในที่สุดรถม้าที่มีนักวิชาการอาณาจักรหลู่อยู่ก็ได้มาถึงเมืองหลวงอาณาจักรฉินแล้ว หลังจากส่งเตี๊ยบบุ๊งให้แก่ด่านแล้ว ก็ได้เข้าสู่ภายในเมืองหลวงอาณาจักรฉินอย่างราบรื่น

ฉินชงได้รับข่าวจากฉินเหยียนก่อนแล้ว ว่าให้เขาคอยต้อนรับนักเรียนแลกเปลี่ยนจากอาณาจักรหลู่ให้ดี แต่ต่อให้ฉินเหยียนจะไม่ย้ำเตือน เขาเป็นเจี้ยนกั๋ว เขาต้องต้อนรับเหล่านักวิชาการอาณาจักรหลู่ที่มาศึกษาอย่างดีอยู่แล้ว

ฉินชงสั่งให้เสนาบดีกรมพิธีการไปต้อนรับ และให้พาเหล่านักวิชาการอาณาจักรหลู่ไปคอยที่ตำหนักจินหลวน ทันใดนั้นกองทัพฮ่องเต้ก็ได้คุมตัวแม่ทัพใหญ่ที่น่าเกรงขามเข้ามาในตำหนัก

ในตำหนักที่วุ่นวายกลับเงียบลงกันหมดเพราะคนผู้นี้ ทุกคนต่างจับจ้องไปที่เขา

คนผู้นี้มีนามว่าเสิ่นเฉิง เขาคือผู้นำขบวนหนึ่งในสามที่ส่งไปสร้างความสัมพันธ์อันดีกับทางตะวันตก ในระหว่างทางขบวนของเสิ่นเฉิงได้ถูกคนเร่ร่อนปล้น

ในขบวนนี้มีเพียงสิบกว่าคนเท่านั้น และมีรถขนของหลายคัน เผ่าคนเร่ร่อนเห็นว่าพวกเขามีคนน้อยจึงลงมืออย่างโหดเหี้ยม ทำร้ายเสิ่นเฉิงอย่างหนัก และปล้นชิงทุกอย่างไปจนหมด

แต่ความจริงแล้วขบวนของเสิ่นเฉิงก็ตั้งใจจะมาสร้างความสัมพันธ์อันดีกับเผ่าคนเร่ร่อนอยู่แล้ว ไม่คิดเลยว่าจะถูกคนเหล่านี้ปล้นชิงไปอย่างไร้สาเหตุ

เนื่องจากถูกคุกคาม ทำให้เสิ่นเฉิงโกรธจัด นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้พบกับคนโง่เขลาที่เหิมเกริมขนาดนี้ ด้วยความโกรธ เขาจึงได้ขอยืมกำลังคนหลายพันคนกับอาณาจักรที่เป็นมิตรต่อกัน เพื่อเอาคืน โดยล้มล้างอาณาจักรของคนเร่ร่อนไป และได้ชิงสมบัติทุกอย่างที่ถูกปล้นไปคืนมาจนหมด แถมยังจับเชลยศึกมาด้วยจนหมด

เมื่อได้รับข่าวนี้แล้วก็ทำเอาฮ่องเต้ฉินเดือดดาลอย่างมาก ออกคำสั่งให้เสิ่นเฉิงกลับอาณาจักรแล้วรอการตัดสิน และวันนี้ก็คือวันตัดสินของเสิ่นเฉิน

เมื่อนักวิชาการอาณาจักรหลู่ได้ยินดังนั้นก็สงสัยอย่างมาก การที่สามารถล้มล้างอาณาจักรหนึ่งได้ด้วยตนเอง ยังต้องถูกตัดสินอีกรึ?

ซือหม่าจี๋เองก็มึนงงไปหมด ตามหลักแล้วหากสามารถล้มล้างอาณาจักรหนึ่งได้ก็ถือเป็นผลงานชั้นหนึ่งเลย แล้วเหตุใดฮ่องเต้ฉินจึงต้องโกรธเกรี้ยวแล้วต้องตัดสินด้วย?

แม้เสิ่นเฉิงจะยอมรับด้วยความเต็มใจ แต่เหล่านักวิชาการอาณาจักรหลู่ก็ยังรู้สึกเสียดายแทนเขาเช่นเคย

“นี่จะไม่ยุติธรรมเกินไปรึไม่ หากทำสงครามแล้วต้องถูกลงโทษ แล้วใครจะกล้าทำงานให้พระราชสำนักอีกรึ?”

เสนาบดีกรมพิธีการอธิบายว่า “พวกเจ้าคงไม่รู้ นี่ถือเป็นการลงโทษเล็กๆเพราะนำความดีความชอบมาหักลบแล้วล่ะ หากทำการเปรียบเทียบขึ้นมาจริงๆ ภารกิจที่พระราชสำนักให้เขาปฏิบัติคือการเปิดเส้นทางสายไหม การสำรวจและจัดทำแผนที่นอกเก้าแคว้นนี้”

“เขาไม่อาจทำภารกิจได้สำเร็จ แถมยังทำลายอาณาจักรในทางตะวันตกไปด้วย อีกทั้งยังเป็นการยืมกำลังทหารจากอาณาจักรอื่นด้วย”

“เมื่อเป็นเช่นนี้แล้วจะให้อาณาจักรอื่นคิดอย่างไร? คิดว่าอาณาจักรฉินคืออาณาจักรที่รักความสงบสุข หรือเป็นอาณาจักรที่ชื่นชอบการทำสงครามรึ? แล้วการสร้างความสัมพันธ์อันดีในอนาคตจะยังทำได้รึไม่?”

เมื่อเสนาบดีกรมพิธีการพูดเช่นนี้แล้วก็ทำเอานักวิชาการอาณาจักรหลู่มึนงงไปหมด ไม่คิดเลยว่าอาณาจักรฉินจะมองการณ์ไกลได้มากถึงเพียงนี้

เสนาบดีกรมพิธีการพูดเสริมอีกว่า “แม้ว่าอาณาจักรฉินของเราจะรักความสงบสุข แต่อาวุธที่เรามีนั้น มีไว้เพื่อขยายอาณาเขต เราไม่สร้างปัญหาแต่ก็ไม่เกรงกลัวต่อปัญหา ดังนั้นการที่เสิ่นเฉิงนำกองกำลังหลายพันคนไปล้มล้างหนึ่งอาณาจักรนั้น ก็ถือเป็นการประกาศพลังของอาณาจักรฉิน”

“ดังนั้นฮ่องเต้สามจึงไม่ได้เอาเรื่องเสิ่นเฉิง ถือเป็นการหักลบแล้ว”