องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 889

ฟางเจาจวินสาวเท้าเดินไปข้างหน้าพร้อมกับแนะนำว่า

“นี่เรียกว่าการพิมพ์ที่สามารถเรียงพิมพ์”

การพิมพ์ที่สามารถเรียงพิมพ์?

เมื่อนักวิชาการอาณาจักรหลู่ได้ยินคำนี้เป็นครั้งแรก ทุกคนพลันสับสน แม้ว่าสำนักไป๋เสี่ยวเซิงจะตีพิมพ์หนังสือและเคยใช้แท่นพิมพ์มาบ้าง แต่พวกเขาไม่เคยได้ยินการพิมพ์ที่สามารถเรียงพิมพ์มาก่อน

ฟางเจาจวินหยิบบล็อกไม้ในตะกร้าออกมาแล้วแสดงให้นักวิชาการอาณาจักรหลู่ดู

“พวกนี้ล้วนทำมาจากดินเหนียว”

นักวิชาการอาณาจักรหลู่มองอย่างพินิจพิเคราะห์ และพบว่าตัวอักษรบนดินเหนียวนั้นกลับด้าน ดังนั้นจึงเตือนออกไปว่า

“คณบดีฟาง ช่างทำผิดหรือไม่ขอรับ ตัวอักษรด้านบนกลับด้าน”

ฟางเจาจวินหัวเราะและพูดว่า

“ไม่ผิดหรอก นี่ยึดถือหลักการภาพสะท้อน เมื่อกดลงไปบนหนังสือก็จะเป็นด้านที่ถูกต้อง หลักการเหมือนกับการประทับตรา”

นักวิชาการอาณาจักรหลู่เดินเข้ามาด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“คณบดีฟาง ท่านช่วยสาธิตให้ดูหน่อยได้หรือไม่?”

“ได้สิ”

ฟางเจาจวินหยิบตัวอักษรดินเหนียวขึ้นมาแล้วใส่ลงไปในแม่พิมพ์เหล็ก จากนั้นใส่ขี้ผึ้ง ขี้เถ้าลงไป จากนั้นใส่ตัวอักษรดินเหนียวลงไปในแม่พิมพ์ทีละชั้น

นักวิชาการอาณาจักรหลู่มองอย่างตั้งใจในทุกขั้นตอน เมื่อเห็นว่าหลังจากที่ใส่ทุกอย่างลงในแม่พิมพ์แล้ว ก็ถูกเข้าเตาอบทันที

หลังจากที่น้ำยาด้านบนละลาย นำแผ่นกระดานออกมา กดลงไปด้านบน รอจนกระทั่งน้ำยาเย็นลงแล้วค่อยสร้างลวดลาย ฝนหมึก จากนั้นนำกระดาษออกแล้วกดลง

จากนั้น ฟางเจาจวินหยิบกระดาษขึ้นมา เห็นตัวอักษรสวยงามบนกระดาษ

นักวิชาการทุกคนเบิกตากว้างและอุทานออกมา

“มหัศจรรย์มาก ช่างน่าทึ่งมากจริง!”

พวกเขาหยิบกระดาษแผ่นนั้น เมื่อเห็นตัวอักษรบนกระดาษเป็นระเบียบเรียบร้อย อีกทั้งตัวอักษรไม่มีกลับด้าน พวกเขาตะลึงและพูดออกมาว่า

“หากนำรูปแบบการพิมพ์นี้มาใช้ ไม่เพียงแต่มีประสิทธิภาพในการพิมพ์เท่านั้น แต่ยังพัฒนามากขึ้นอีกด้วยมิใช่หรือ?”

ฟางเจาจวินกล่าวอย่างมั่นใจ

“แน่นอนอยู่แล้ว การพิมพ์ที่สามารถเรียงพิมพ์แบบนี้เปรียบเทียบการพิมพ์แบบแกะสลักไม้ ความแตกต่างก็คือหลังจากพิมพ์ไปแล้วหนึ่งครั้ง หากต้องการใช้ใหม่ ก็ต้องแกะใหม่อีก”

ในวันต่อมา ฟางเจาจวินได้พานักวิชาการเยี่ยมชมสถานที่ต่างๆ ทุกวัน

นักวิชาการของอาณาจักรหลู่ที่ในตอนแรกมีความหยิ่งยโสและมั่นใจในตัวเอง หลังจากที่ได้เห็นวิทยาการอันน่าทึ่งของอาณาจักรฉินทีละอย่าง พวกเขารู้สึกเหมือนว่าถูกเหยียบหน้าอย่างแรง ความเย่อหยิ่งทั้งหมดพลันหายไป

นักวิชาการละทิ้งความเย่อหยิ่งของตนเอง เปลี่ยนตัวเองเป็นเหมือนเด็กชั้นประถมที่ค่อยๆ ศึกษาและเรียนรู้

เมื่อเวลาผ่านไป บรรดานักวิชาการอาณาจักรหลู่ได้กลายเป็นนักเรียนที่ถ่อมตัวและสุภาพ

นักวิชาการอาณาจักรหลู่ได้เรียนรู้ความรู้มากมายในอาณาจักรฉิน เรียนรู้มากกว่าที่พวกเขาเคยรู้มาทั้งชีวิต หลังจากเปิดตาให้กว้างแล้วมีหลายคนที่เปลี่ยนนิสัยของตนเอง ถึงขนาดคิดว่าอยากอยู่อาณาจักรฉินต่อไปเสียด้วยซ้ำ

ยกเว้นพวกคนหัวรั้นบางคน พวกเขาแอบเปลี่ยนสัญชาติ ทรยศความไว้วางใจและละทิ้งสถานะชาวอาณาจักรหลู่ของคนเอง

พวกเขาไม่คิดจะกลับไปรับใช้อาณาจักรหลู่อีกต่อไป แต่กลับเต็มใจอยู่ที่อาณาจักรฉินตลอดชีวิตและศึกษาวิทยาศาสตร์อันไม่มีที่สิ้นสุด

ตอนศึกษาดูงานมีคนมาจำนวนมาก แต่ตอนที่ต้องกลับอาณาจักรกลับเหลืออยู่ไม่กี่คน

เมื่อพวกเขาขึ้นเรือกลับ ในใจยังรู้สึกลังเล แต่พวกเขารู้ดีว่าการเดินทางมายังอาณาจักรฉินในครั้งนี้ถือว่าทำให้พวกเขาได้เปิดหูเปิดตา และรู้ว่าอาณาจักรหลู่ยังห่างไกลจากอาณาจักรฉินมากเพียงใด

หลายคนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาชื่นชอบอาณาจักรฉินและชื่นชมชาวอาณาจักรฉินไปเสียแล้ว เขาใช้ทั้งชีวิตเพื่อสนับสนุนแนวคิดของอาณาจักรฉิน

นอกจากนี้เขายังเป็นหมากตัวหนึ่งเพื่อให้อาณาจักรฉินได้รวมจิ่วโจวให้เป็นหนึ่งเดียว