องค์ชายผู้ทรงเสน่ห์ นิยาย บท 917

เขตชายแดนของทั้งสามอาณาจักร อาณาจักรเยี่ยน อาณาจักรจ้าวและอาณาจักรหลู่

สือเหล่ยนำกองทัพทหารจำนวนสองแสนคนเผชิญหน้ากับกองทัพทหารจำนวนสองแสนคนของอาณาจักรเยี่ยน

ทั้งสองฝ่ายต่างมีรังสีความแข็งแกร่งใกล้เคียงกัน

สือเหล่ยจะโกนเสียงดังในนามของอาณาจักร

“อาณาจักรเยี่ยนฟังข้าให้ดี วันนี้อาณาจักรจ้าวมาอย่างสันติ หากพวกเจ้าล้มเลิกการโจมตี ความสัมพันธ์ของทั้งสองอาณาจักรยังคงเป็นเช่นเดิม!”

แม่ทัพอาณาจักรเยี่ยนพูดอยากดูถูก

“อาณาจักรจ้าว ฟังข้าให้ดี พวกเรามาที่นี่เพื่อปลิดชีพพวกเจ้า ระบายความแค้นให้ฮ่องเต้ของพวกเรา หากเป็นลูกผู้ชายจริงๆ ไม่ต้องพูดให้มากความ!”

สายตาของสือเหล่ยเต็มไปด้วยแรงแค้น เขากำหอกในมือแน่นแล้วตะโกนออกไปทันที

“พูดดีๆ ด้วยแล้วไม่ยอมฟัง สหายร่วมรบ ฆ่ามัน!”

แม่ทัพฝั่งอาณาจักรเยี่ยนเองก็ไม่ได้แสดงความอ่อนแอแต่อย่างใด ยกหอกขึ้นและร้องตะโกนออกไปว่า

“โจมตีพวกมัน!”

สิ้นเสียงคำสั่ง ทหารจำนวนสองแสนคนต่อสู้กับทันที

“ฆ่ามัน”

“บุกโจมตี!”

ทั้งสองฝ่ายต่อสู้กันจนหมดแรง ก่อนที่จะถอยทัพกลับไป

หลังจากกลับมาถึงค่าย พวกเขาก็บุกโจมตีอีกครั้ง

การเคลื่อนทัพของแม่ทัพสือนั้นยอดเยี่ยมมาก กองทัพทหารม้าของอาณาจักรเยี่ยนเองก็แข็งแกร่งเช่นกัน เมื่อทั้งสองฝ่ายต่างมีกำลังเท่าเทียมกัน การต่อสู้ในครั้งนี้ย่อมไม่มีจุดสิ้นสุด

มีการต่อสู้เล็กๆ น้อยๆ ทุกวัน ศึกใหญ่หนึ่งครั้งในทุกๆ สามวัน การต่อสู้ดำเนินไปอย่างดุเดือด ทำให้ทั้งสองฝ่ายต่างโกรธแค้น ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถต่อสู้จนเห็นผลแพ้ชนะได้ แต่พวกเขาก็ยังต่อสู้กันจนตัวตาย

...

เมืองเล็กๆ แห่งหนึ่งทางตะวันตก

เนินเขาที่ราบสูง พื้นที่ดินทรายที่แห้งแล้ง สายลมพัดผ่านมีควันทราบจำนวนนับไม่ถ้วนลอยฟุ้ง

บนท้องถนน มีประชาชนสวมชุดรูปแบบตะวันตกเดินไปมา

เมื่อมองขึ้นไปบนท้องฟ้า พระอาทิตย์สีแดงแผดเผาจนไม่เห็นเมฆสักก้อน ไม่มีลมพัด ความร้อนระอุแผดเผาร่างกายจนผิวดำคล้ำ แต่ผู้คนต่างใช้ชีวิตของตัวเองเหมือนเดิม ราวกับว่าพวกเขาคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมนี้มานานแล้ว

ชายหนึ่งหญิงสองเดินมาที่ร้านอาหาร นั่งลงและสั่งข้าวมาสามจาน

ขณะที่พนักงานกำลังวางอาหารให้ เขาหยิบรูปสีซีเปียร์ออกมาแล้วลองถามออกไป

“เคยเห็นคนๆ นี้หรือไม่ เขามีเด็กผู้หญิงอยู่กับเขาด้วย อายุประมาณเจ็ดแปดมปี”

คนที่ถือรูปภาพและคนถามคือฉินเหยียน เขาได้ตามหาลูกสาวมาสี่ปีแล้ว

พนักงานวางอาหารลง มองคนในภาพ ส่ายหน้าแล้วพูดว่า

“ไม่เคยเจอ”

ฉินเหยียนยังไม่ยอมแพ้

“ไม่เคยเจอคนจากที่ราบภาคกลางมาก่อนเลยหรือ?”

พรักงานตอบอย่างจริงจัง

ฉินเหยียนยิ้มแล้วตอบกลับ

“ข้าเป็นคนมาจากที่ราบภาคกลางน่ะ”

สายตาของเจ้าของร้านเต็มไปด้วยความประหลาดใจ เขามองด้วยสายตาอย่างพินิจพิเคราะห์ การแต่งตัวของเขาไม่เหมือนคนที่มาจากที่ราบภาคกลางเลยแม้แต่น้อย

เขาไม่อยากเชื่อ จึงพูดออกมาว่า

“ให้อภัยข้าด้วยที่ข้ามีตาหามีแววไม่ แต่การแต่งตัวของท่าน ทำให้ข้าไม่รู้เลยว่าท่านเป็นคนที่ราบภาคกลาง”

ฉินเหยียนมองไปที่การแต่งตัวของเขา ในช่วงสี่ปีที่ผ่านมาเขาเดินทางไปหลายพื้นที่มาก เขาตามหาลูกสาว อีกทั้งยังต้องเผชิญกับลม ทราย ฝน หิมะ การแต่งตัวของเขาจึงแตกต่งจากเมื่อก่อนมาก

“เข้าเมืองตาหลิ่ว ต้องหลิวตาตาม”

หลังจากพูดคุยกันสั้นๆ ฉินเหยียนหยิบภาพวาดขึ้นมาแล้วถามทันที

“เคยเห็นชายคนนี้มาก่อนหรือเปล่า?”

เมื่อเห็นคนต่างถิ่นเดินทางมา เดิมทีเจ้าของร้านมีสีหน้าสุขใจมาก แต่เมื่อเห็นคนในภาพ รอบยิ้มของกลับหายไปในทันที สายตาของเขาเต็มไปด้วยความระมัดระวังและถามออกไปว่า

“เจ้าเป็นใคร? เหตุใดถึงตามหาเขา?”

หลังจากถามจบ โดยไม่รอให้ฉินเหยียนถามต่อ เอายกมือขึ้นเป่าปากทันที

“ปิ๊ดๆๆ”

กลุ่มอันธพาลมาจากทุกทิศในโรงแรมเดินเข้ามาล้อมรอบพวกฉินเหยียนเอาไว้

หยางจิ่นซิ่วแสดงอาวุธทันทีเพื่อปกป้องอ๋องเหยียน สายตาของพวกนางเต็มไปด้วยความระแวดระวัง หากอีกฝ่ายกล้าลงมือ พวกนางจะฆ่าพวกเขาทันที

ทั้งสองทำสงครามประสาทกัน บรรยากาศในโรงแรมเริ่มมาคุมากขึ้น