สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 1450

“เว่ยซินเจี้ยน! คุณทำให้พวกเราขายหน้า! ศักดิ์ศรีของสำนักสวรรค์อินทนิลโดนคุณทำลายหมดแล้ว! คุณคุกเข่าให้คนอื่นต่อหน้าผู้คนมากมาย และคนคนนั้นยังเป็นลูกศิษย์ของสำนักสวรรค์นิรันดร! เหอะเหอะ เว่ยซินเจี้ยน! คุณยังมีหน้าอยู่สำนักสวรรค์อินทนิลต่ออีกเหรอ? ถ้าหากผมเป็นคุณ! ผมคงฆ่าตัวตายไปนานแล้ว!” ลูกศิษย์คนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูถูก

“ถูกต้อง! ผมคิดว่าที่เขาคุกเข่าและไหว้คนคนนั้นเป็นอาจารย์ เป็นเพราะพวกเขาน่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องกันแน่นอน! เขาต้องเป็นหนอนบ่อนไส้ที่สำนักสวรรค์นิรันดรส่งมาแน่!” มีคนพูดอีก

“ใช่ ต้องเป็นหนอนบ่อนไส้แน่นอน!”

“มีความเป็นไปได้!”

“มีความเป็นไปได้อะไร? เขาคือหนอนบ่อนไส้!”

ทุกคนตะโกนด้วยความโกรธ บางคนพูดจาดูหมิ่น บางคนด่าทอ

เว่ยซินเจี้ยนเงียบไม่พูดอะไร เขากลืนน้ำลายแล้วเตรียมตัวไปจากที่นี่

แต่ลูกศิษย์เหล่านี้จะยอมปล่อยเขาไปหรือ?

“คิดจะไป? มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก!” ลูกศิษย์ก่อนหน้านี้ก้าวออกมาขวางทางของเขา ตะคอกเสียงดัง “ถ้าหากคุณอยากไป! คุกเข่ายอมรับผิดต่อพวกเราก่อน จากนั้นเล่าเรื่องที่คุณร่วมมือกับสำนักสวรรค์นิรันดรออกมาให้หมด! ไม่อย่างนั้น อย่าคิดว่าจะได้ไปจากที่นี่!”

“ใช่! สารภาพมา สารภาพมาเดี๋ยวนี้!”

“สารภาพ! สารภาพ!”

ลูกศิษย์ทุกคนพากันตะโกนเสียงดังอีกครั้ง

เหล่าลูกศิษย์ที่อยู่ในสนามฝึกเริ่มถูกการเคลื่อนไหวของทางนี้ดึงดูดมามุงดูมากขึ้น และพากันวิพากษ์วิจารณ์

“หลบไป!” เว่ยซินเจี้่ยนตะคอก! เขาไม่ใช่คนดีอะไรมากนัก ในเมื่อเขาไม่ผิด เขาจึงขี้เกียจอธิบาย

“สารภาพมาเดี๋ยวนี้!” ลูกศิษย์คนนั้นยังคงยืนกรานคำเดิม

“หวังโขว! ผมเว่ยซินเจี้ยนไม่เคยทำเรื่องอะไรผิดต่อสำนัก! ผมไม่เคยหักหลังสำนักสวรรค์อินทนิล! และผมไม่ใช่หนอนบ่อนไส้ของใครทั้งนั้น! ผมก็คือผม! พวกคุณรีบหลบไปเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นผมจะไม่เกรงใจกับพวกคุณแล้ว!” เว่ยซินเจี้ยนตะคอก

ทว่าคำพูดของเขากลับยิ่งทำให้เหล่าลูกศิษย์โกรธ

“ไอ้หนอนบ่อนไส้! ยังกล้าทำตัวอวดดีอีกเหรอ?”

“ผมว่าคุณกำลังรนหาที่ตาย!”

“ไม่เกรงใจ? ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าไม่เกรงใจของคุณเป็นยังไง!”

“ศิษย์พี่ทุกคน! จัดการไอ้หนอนบ่อนไส้คนนี้ก่อนแล้วค่อยว่ากัน!”

“ใช่ จับตัวเขามัดเอาไว้ก่อน!”

“มัด!”

ทุกคนเริ่มไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตนเอง

แต่ละคนจู่โจมใส่เว่ยซินเจี้ยนราวกับบ้าไปแล้ว

เว่ยซินเจี้ยนก็โกรธมากเช่นกัน เขารีบยกแขนขึ้นต้านทาน และจู่โจมกลับอย่างไม่ลังเลทันที

แต่…ท้ายที่สุดเขามีแค่คนเดียว! จะต่อกรกับมือดีของสำนักสวรรค์อินทนิลตั้งมากมายได้อย่างไร?

ยิ่งไปกว่านั้นร่างกายของเขาได้รับบาดเจ็บ ปะทะกับลูกศิษย์เหล่านี้เพียงไม่กี่กระบวนท่า เขาโดนหมัดและเท้าจู่โจมใส่ครั้งนับไม่ถ้วน ถึงขั้นยังมีคนใช้มีดสั้นกรีดต้นแขนของเขา

เลือดสีแดงสดไหลออกมาอย่างรวดเร็ว ทำให้เว่ยซินเจี้ยนโดนย้อมจนกลายเป็นสีแดง

เว่ยซินเจี้ยนเริ่มต้านไม่ไหวแล้ว

ในช่วงความเป็นความตาย

“ทุกคนหยุดเดี๋ยวนี้!”

ลูกศิษย์ที่อยู่ในสนามฝึกหันไปมองตามทิศทางของเสียง ทันทีที่เห็นผู้มา สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปทันที แต่ละคนรีบหยุด

ลูกศิษย์ที่เป็นผู้นำคนแรกก็หยุดเช่นกัน ตอนเห็นผู้มา สีหน้าของพวกเขาแต่ละคนดูน่าเกลียดมาก

หลังจากเขาวิ่งเข้ามาถึงสนามฝึก ไม่มีใครกล้าทำอะไรเว่ยซินเจี้ยนอีกแล้ว!

เพราะผู้มาไม่ใช่ใครอื่น เขาคือชายชราขี้เหล้า

“ลุงจิ่ว!”

“คำนับลุงจิ่ว!”

“ลุงจิ่ว…”

ลูกศิษย์ทุกคนพากันหลบทาง จากนั้นคำนับชายชราด้วยท่าทางที่เคารพ

“ซินเจี้ยน ผมมันไม่มีประโยชน์ แม้ผมเป็นศิษย์น้องของเจ้าสำนัก แต่วรยุทธของผมถูกทำลายหมดแล้ว ผมเป็นแค่คนไร้ประโยชน์คนหนึ่ง ในสำนักสวรรค์อินทนิล ผมถึงขั้นไม่สามารถเทียบเด็กรุ่นหลังด้วยซ้ำ เห้อ!”

ระหว่างทาง ลุงจิ่วพูดกับเว่ยซินเจี้ยนอย่างหมดหนทาง

“ลุงจิ่วอย่าโทษตัวเองเลย คุณช่วยผมมามากพอแล้ว ถ้าหากไม่ได้เป็นเพราะคุณคอยช่วยผม ผมคงโดนคนต่ำช้าเล่นงานไปนานแล้ว! ครั้งนี้ศิษย์พี่จูปี้หรูออกหน้าเอง คงไม่มีใครสามารถช่วยผมอีกแล้ว ผมคงต้องยอมรับชะตากรรม” เว่ยซินเจี้ยนส่ายหัว

“คุณวางใจได้ ผมจะไปลองคุยกับนางหนูปี้หรู เธอจะไม่ทำให้คุณลำบากใจแน่นอน!” ลุงจิ่วรีบพูด

“ไม่จำเป็นแล้วลุงจิ่ว! คุณน่าจะรู้ว่าทำไมศิษย์พี่จูถึงต้องการเอาเรื่องผมอย่างกะทันหัน! คำพูดไม่กี่คำไม่สามารถทำให้เธอเปลี่ยนใจได้หรอก” เว่ยซินเจี้ยนพูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม

ลุงจิ่วอ้าปากเหมือนจะพูดอะไร แต่สุดท้ายกัดฟันแน่นแล้วพูดด้วยความโกรธ “ท้ายที่สุดก็เป็นเพราะอาจารย์เหลวไหลอะไรนั่นของคุณ! เดิมทีคุณเป็นเมล็ดพันธุ์ที่สมควรแก่การปลูกฝัง! ในอนาคตไม่ด้อยไปกว่าสี่ผู้กล้าศักดิ์สิทธิ์! แต่หลังจากที่คุณไหว้เขาเป็นอาจารย์ ศักดิ์ศรีทุกอย่างของคุณถูกทำลาย! ที่ปี้หรูต้องการเอาเรื่องคุณ ต้องเป็นเพราะไป๋ฮ่าวซินแน่นอน…เห้อ! บัดซบที่สุด!”

“ลุงจิ่ว พูดตอนนี้มันไม่มีประโยชน์แล้ว ในเมื่อผมยอมรับเขาเป็นอาจารย์ ผมจะเป็นคนแบกรับผลที่ตามมาเอง! คุณไม่จำเป็นต้องห่วง ผมไม่เป็นอะไรหรอก” เว่ยซินเจี้ยนพูดปลอบใจ

ลุงจิ่วส่ายหัวด้วยความหงุดหงิด เขาหยิบน้ำเต้าที่ห้อยอยู่ตรงเอวขึ้นมา จากนั้นกรอกใส่ปากตนเอง

สี่ผู้กล้าศักดิ์สิทธิ์มีพื้นที่และสนามฝึกเป็นของตนเอง

เขตพื้นที่ของหงส์แดงจูปี้หรูอยู่ข้างทะเลสาบ มีชื่อว่าทะเลสาบหงส์แดง

ตอนนี้ หน้าทะเลสาบหงส์แดง มีลูกศิษย์มารวมตัวกันไม่น้อย

ศิษย์พี่ใหญ่จูปี้หรูสวมชุดสีแดงเพลิง ผมยาว รูปร่างพริ้วบาง กำลังหันหน้ามองไปทางทะเลสาบ ผู้มาเห็นเพียงแผ่นหลังของเธอ

ส่วนสองข้างทางเป็นลูกศิษย์ที่คอยติดตามเธอ

ในขณะเดียวกันลูกศิษย์ของกลุ่มผู้คุมกฎและผู้รับผิดชอบก็มาถึงแล้ว

“ศิษย์พี่ใหญ่ เว่ยซินเจี้ยนมาถึงแล้ว!” หยวนหลานอีคุมตัวเว่ยซินเจี้ยนเข้ามา เขายิ้มเล็กน้อยแล้วพูด

“อืม!”

จูปี้หรูไม่ได้หันกลับมา เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย “เว่ยซินเจี้ยน! คุณรู้หรือเปล่าว่าคุณทำผิดอะไร?”

“ศิษย์พี่ ผมทำอะไรผิด?” เว่ยซินเจี้ยนกัดฟัน

“คุณสมคบคิดศัตรู! ทำร้ายลูกศิษย์ในสำนักด้วยกัน แบบนี้ยังไม่ผิดอีกเหรอ? วันนี้ที่เรียกคุณมาเพราะหวังว่าคุณจะสารภาพ ถ้าหากคุณสารภาพ ฉันสามารถไว้ชีวิตคุณ! แค่จะทำลายวรยุทธของคุณ เข้าใจหรือยัง?”

“ศิษย์พี่ คุณต้องการให้ผมสารภาพ มันเป็นเพราะคุณต้องการใช้ผมขจัดปีศาจที่อยู่ในใจของศิษย์พี่ไป๋ใช่หรือเปล่า! ผมได้ยินมาว่าการต่อสู้ครั้งนั้น จิตใจของไป๋ฮ่าวซินถูกปีศาจครอบงำ ถ้าหากปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป เขาจะสูญเสียความเป็นตัวเอง ดังนั้นคุณก็เลยบีบคั้นให้ผมยอมรับผิด เพื่อช่วยศิษย์พี่ไป๋ใช่หรือเปล่า?” เว่ยซินเจี้ยนเงยหน้าที่เต็มไปด้วยเลือดขึ้น พูดเสียงแหบ