สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2607

ใบหน้าที่สวยงามของอ้ายหร่านตึงขึ้นพร้อมกับกล่าวเบาๆ "หมอเทวดาหลิน คุณอย่าพูดเหลวไหลแบบนี้สิ! ทักษะการแพทย์และการรักษาของผู้คนจากดินแดนแห่งความเงียบและความตายนั้นมีชื่อเสียงมาก คุณเป็นแค่คนนอก คุณอย่าคิดวิพากษ์วิจารณ์หน่อยเลย ระวังจะมีปัญหา!"

"ผมพูดความจริง" หลินหยางกล่าว

แววตาของอ้ายหร่านเคร่งเครียดและไม่พูดอะไรอีก

ทว่าผู้เฒ่ารองฉีกลับจับจ้องหลินหยางตาเขม็งและกล่าวสีหน้าจริงจัง "พ่อหนุ่ม คุณว่ายังไงนะ? ดอกไม้วิเศษคุนเผิงนี้ไม่สามารถรักษาหลานสาวของผมให้หายได้อย่างนั้นเหรอ?"

"ใช่"

หลินหยางพยักหน้าและกล่าวอย่างตรงไปตรงมา "พวกคุณอาจมีความเข้าใจผิดเกี่ยวกับดอกคุนเผิงนี้ ดอกคุนเผิงนี้ไม่ใช่ไม่มีคุณสมบัติชัดเจนในการชำระล้างพิษ แต่ฤทธิ์ของมันร้ายแรงมาก จากที่ผมได้สังเกตอาการของคุณฉีสุ่ยซิน พิษที่กำลังทรมานเธออยู่เป็นพิษที่เกี่ยวกับไฟ และยังมีความร้ายแรงกว่าไฟหลายร้อยเท่า เส้นชีพจรและเส้นเอ็นตามร่างกายของเธอถูกทำลายโดยพิษชนิดนี้! หากคุณฉีสุ่ยซินกินดอกคุนเผิงนี้เข้าไป เกรงว่าอาการบาดเจ็บคงไม่หายแน่และอาจมีอันตรายถึงชีวิตได้"

"คุณกำลังพูดจาเหลวไหลอะไรของคุณ? เหลวไหล! เหลวไหลที่สุด!" ฉีหยางชี้หน้าด่าทอหลินหยางด้วยความโกรธ

"พ่อหนุ่ม! คุณหมายความว่ายังไง? สรรพคุณทางยาของดอกคุนเผิงนี้ได้รับการยอมรับจากผู้นำหมู่บ้านหุบเขาฉีเฟิงของเรา! คุณพูดแบบนี้หมายความว่ากำลังพูดจาดูถูกทักษะการแพทย์ของผู้นำหมู่บ้านของเรา? คุณจะบอกว่าทักษะการแพทย์ของผู้นำหมู่บ้านเราไม่ดีเท่าคุณ?" ผู้เฒ่ารองฉีกล่าวอย่างเคร่งขรึมเช่นกัน

"อวดดีที่สุด!"

"เป็นใครมาจากไหนกัน? ทำไมถึงหน้าพูดจาอวดดีแบบนี้!"

"รนหาที่ตายที่สุด! รนหาที่ตายชัดๆ!"

เสียงโกรธเคืองดังก้องอย่างต่อเนื่อง บรรดายอดฝีมือของหุบเขาฉีเฟิงที่อยู่รอบๆ ต่างหากันปิดล้อมเข้ามาและจ้องมองหลินหยางอย่างเกรี้ยวกราด

ทุกคนพร้อมที่จะลงมือจัดการหลินหยาง

แม้แต่ฉีสุ่ยซินที่คอยจ้องมองดอกคุนเผิงอยู่ก็อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นไปมองด้วยความสงสัย

"อารอง! เพื่อนของหนูเป็นคนนอก ฉะนั้นทักษะการแพทย์ของเขาสู้ของดินแดนแห่งความเงียบและความตายไม่ได้หรอก เขาต้องเข้าใจอะไรผิดแน่ๆ ยกโทษให้เขาเถอะนะคะ! หนูจะรีบพาเขาออกไปเดี๋ยวนี้ค่ะ" อ้ายหร่านเดินไปข้างหน้าพร้อมกับกล่าวออกไปอย่างรวดเร็ว

"พาเขาออกไป? ไม่ใช่ว่าอาไม่ให้เกียรติพวกหนู แต่เพราะพ่อหนุ่มคนนี้ดูถูกหุบเขาฉีเฟิงของเรา! ดูถูกเหยียดหยามผู้นำหมู่บ้านของเรา! หากปล่อยเขาไปแบบนี้และเมื่อเรื่องนี้ถูกเผยแพร่ออกไป ชื่อเสียงของหมู่บ้านเราที่เสียไป ชื่อเสียงของผู้นำหมู่บ้านที่เสียไป! เอางี้ ฉันจะไม่ทำให้เขาลำบากใจอะไร บอกให้เขาโขกศีรษะกับพื้นเพื่อเป็นการขอโทษ! แล้วก็ให้เขาไสหัวไปเดี๋ยวนี้ แล้วฉันจะไม่เอาเรื่องอะไร ตกลงไหม?" ผู้เฒ่ารองฉีกล่าวอย่างเย็นชา

"เอ่อ...อารอง เกรงว่าจะไม่ได้"

อ้ายหร่านลังเลก่อนจะพูดออกมา

แม้ว่าเธอจะไม่ได้สนิทสนมกับหลินหยางมาก ทว่าเธอก็รู้นิสัยของหลินหยางดี

หากคิดจะให้ผู้ชายคนนี้ก้มศีรษะขอโทษ? ต้องเป็นเรื่องยากเหมือนการขึ้นสวรรค์อย่างแน่นอน

"เธอว่ายังไงนะ?"

ผู้เฒ่ารองโมโหมาก

แต่ขณะนี้เอง ฉีสุ่ยซินก็เอ่ยปากขึ้น "อารอง ช่างเถอะ ปล่อยเขาไปเถอะค่ะ!"

"สุ่ยซิน เธอ..."

"อารอง เขาเป็นเพื่อนของพี่อ้ายหร่าน นั่นก็ถือเป็นเพื่อนของหมู่บ้านหุบเขาฉีเฟิงของเราด้วย และเขาก็มาที่นี่ครั้งแรกคงไม่รู้กฎเกณฑ์อะไรที่นี่ทำให้อาจพูดหรือทำอะไรผิดไปบ้าง แบบนี้จะเหมือนว่าคนของหมู่บ้านหุบเขาฉีเฟิงของเราเป็นคนใจแคบ ปล่อยเขาไปเถอะ!" ฉีสุ่ยซินกล่าวด้วยรอยยิ้ม

คำพูดเหล่านี้ถือเป็นการหาทางออกให้เขาอย่างหนึ่ง

ผู้เฒ่ารองฉีขมวดคิ้วและลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายก็พยักหน้าและกล่าวอย่างเคร่งขรึม "ก็ได้ ฉันไม่รู้จะพูดอะไรอีกแล้ว!"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน