สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2610

"อารอง หนูไม่ได้พูดเล่น!" อ้ายหร่านกล่าว

"อ้ายหร่าน! เราเชิญคุณมาเพื่อช่วยรักษาและล็อกเส้นชีพจรของสุ่ยซิน เราไม่ได้ขอให้คุณมาก่อกวนสร้างปัญหา! ทักษะวิชาเข็มวิเศษล็อครักษาชีวิตของตระกูลอวี่ของคุณล่ะ? คุณรีบลงมือทำให้สุ่ยซินเร็วเข้า ขอเพียงสามารถรักษาชีวิตรอดให้สุ่ยซินได้ อนาคตหุบเขาฉีเฟิงของเราจะต้องเดินทางไปที่ตระกูลอวี่เพื่อขอโทษถึงที่อย่างแน่นอน หากคุณไม่ยอมช่วย ผมก็ไม่โทษคุณ แต่คุณอย่ามาก่อกวนสร้างปัญหาขึ้นที่นี่!" ผู้เฒ่ารองฉีกล่าวด้วยความตื่นตระหนก

"อารอง หนูไม่ได้มาก่อกวน ส่วนเรื่องเข็มวิเศษล็อครักษาชีวิตนั้น หนูไม่รู้ทักษะนี้แม้แต่นิดเดียว"

"ก็เลยพาผู้ชายคนนี้มาก่อกวน?" ผู้เฒ่ารองฉีจ้องหลินหยาง

"อารอง หนูไม่รู้ว่าควรทำยังไงกับสถานการณ์ของสุ่ยซินในปัจจุบัน แต่หลินหยางเขามีวิธี หากพวกคุณเชื่อใจเพื่อนของฉันคนนี้ ไม่แน่เขาอาจรักษาชีวิตของสุ่ยซินได้ก็เป็นได้!" อ้ายหร่านกล่าว

"คุณอ้ายหร่าน ผมจำได้ก่อนหน้านี้คุณบอกว่าเพื่อนของคุณมาจากภายนอกใช่ไหม? ในเมื่อเขาเป็นคนนอก เขาจะมีวิธีอะไรมาช่วยน้องสาวของผม?" ฉีหยางถามอย่างเคร่งขรึม

"อย่าเห็นว่าหลินหยางเขาเป็นเพียงคนภายนอกเลย เขามีชื่อเสียงในด้านการแพทย์และการรักษาอย่างมากในโลกภายนอกที่พวกคุณไม่รู้ แถมยังได้รับขนานนามว่าเป็นหมอเทวดาเชียว! ทักษะการแพทย์ของเขาไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน!" อ้ายหร่านกล่าว

ใครจะไปคาดคิดว่าเมื่อคำพูดเหล่านี้ออกไป ผู้คนที่อยู่รอบๆ ต่างหัวเราะเยาะเป็นเสียงดัง

"ฮ่าๆ ฮ่าๆ ฮ่าๆ...."

"หมอเทวดา? พวกคุณได้ยินกันไหม? เจ้าหมอนี่เป็นถึงหมอเทวดาเชียวนะ!"

"อย่ามาโกหกกันหน่อยเลย! เขาอายุแค่ไหนกันเชียว! เขาเหมาะสมที่จะเป็นหมอเทวดาอย่างนั้นเหรอ?"

"มีหมอเทวดาตั้งมากมายภายนอกดินแดนแห่งนี้ เพียงแค่รักษาผู้คนไม่กี่คนก็ได้ชื่อว่าหมอเทวดาแล้ว หมอเทวดาประเภทนี้คิดจะเอามาเทียบกับหมอเทวดาในดินแดนแห่งความเงียบและความตายอย่างนั้นเหรอ?"

"ก็แค่เป็นชื่อที่ฟังดูดีเท่านั้น ไม่ได้มีประโยชน์อะไรเลยแม้แต่นิดเดียว!"

ทุกคนที่อยู่รอบๆ ต่างพากันหัวเราะเยาะด้วยความเย้ยหยันและเสียดสี

ผู้เฒ่ารองฉีจ้องไปที่อ้ายหร่านและกล่าวอย่างเคร่งขรึม "แม่หนูรู้ไหมว่าคำว่าหมอเทวดามีความสำคัญยังไงกับดินแดนแห่งความเงียบและความตายแห่งนี้ยังไง?"

อ้ายหร่านเงียบอยู่ครู่หนึ่งพร้อมกับหลับตาลงและพยักหน้า "รู้ค่ะ"

"แล้วหนูคิดว่า ทักษะการแพทย์ของหมอเทวดาหลินคนนี้สามารถเรียกว่าคือหมอเทวดาในดินแดนแห่งนี้ได้ไหม?" ผู้เฒ่ารองฉีกล่าวต่อ

"อารอง ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาเถียงเรื่องนี้กัน อาการของสุ่ยซินน่าเป็นห่วงมาก หากเรามัวเสียเวลาอยู่ตรงนี้ต่อไปอีก ชีวิตของเธอจะเสี่ยงอันตรายอย่างมาก หากพวกคุณไม่มีวิธีรักษาสุ่ยซินแล้วละก็ ทำไมถึงไม่ลองให้หลินหยางลองดูหน่อย?" อ้ายหร่านกล่าว

"ลอง? คุณอ้ายหร่าน คุณรู้ไหมว่าหมายความว่ายังไง? หมายความว่าทักษะการแพทย์ของหุบเขาฉีเฟิงสู้คนนอกอย่างเจ้าหมอนี่ไม่ได้ หากเรื่องนี้ถูกเผยแพร่ออกไป ชื่อเสียงของหุบเขาฉีเฟิงของเราจะย่อยยับมากแค่ไหน?" ฉีหยางกล่าวอย่างเคร่งขรึม

"หุบเขาฉีเฟิงของพวกคุณให้ความสำคัญกับชื่อเสียงหรือชีวิตของน้องสุ่ยซินมากกว่ากัน?" อ้ายหร่านกล่าวอย่างเย็นชา

"เอ่อ...."

ฉีหยางพูดไม่ออก

"พอได้แล้วอาหยาง! ถึงอย่างไรตอนนี้เราก็ไม่รู้แน่ชัดว่าอาการของสุ่ยซินเป็นยังไง อีกอย่างแม่หนูคนนี้ก็พูดขนาดนี้แล้ว งั้นก็ปล่อยให้พ่อหนุ่มคนนี้ลองดูสักครั้งเถอะ" ขณะนี้เอง ผู้เฒ่ารองฉีก็เอ่ยปากขึ้นมา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน