สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2611

"หมายความว่าคุณกำลังล้อเล่น?" ผู้เฒ่ารองฉีถามด้วยเสียงเย็นชา

"ผู้เฒ่ารอง ผมต้องทำการตรวจตรวจดูอาการป่วยของเธอก่อน ตอนนี้ผมไม่รู้อะไรเลย ผมจะเอาอะไรไปรับปากคุณได้?" หลินหยางกล่าว

ผู้เฒ่ารองฉีขมวดคิ้วและจากนั้นก็ส่งสายตาให้คนข้างๆ

จากนั้นกลุ่มคนที่ยืนล้อมฉีสุ่ยซินอยู่ก็พากันถอยหลังออก

หลินหยางเดินเข้าไปพร้อมกับทำการตรวจวัดชีพจรให้เธออย่างตั้งใจพร้อมกับทำการฝังเข็ม

เวลาผ่านไปเขาก็ดึงเข็มเงินออกและถอนหายใจเฮือกใหญ่

"ตอนนี้คุณบอกผมได้หรือยังว่าคุณมีความมั่นใจมากแค่ไหน?" ผู้ฒ่ารองฉีเอามือไพล่หลังและเดินเข้ามาถาม

"หากผมอยู่นอกดินแดนคงมีโอกาสแค่สิบเปอร์เซ็นต์ ตอนนี้มีความน่าจะเป็นเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์"

หลินหยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

"อ้อ?" ผู้เฒ่ารองฉีสะดุ้งเล็กน้อยแต่ไม่พูดอะไรมากพร้อมกับกล่าวอย่างตรงไปตรงมา "ตกลง งั้นคุณก็ทำการรักษา ตั้งใจรักษา เพียงคุณสามารถรักษาหลานสาวของผมให้หายได้ ผมจะเป็นคนมอบเซียวเหยาเสินส้านให้คุณด้วยตัวเอง!"

"ตกลง!"

หลินหยางดีใจมากพร้อมกับรีบลงมือทันที

คนของหุบเขาฉีเฟิงต่างรายล้อมกันเข้ามาเพื่อดูการรักษาของหลินหยาง

อ้ายหร่านเองก็รู้สึกสนใจพร้อมกับคอยมองดูหลินหยางอย่างไม่คลาดสายตา

ทว่าฉีหยางกลับร้อนใจและใช้โอกาสตอนที่ทุกคนจับจ้องไปที่หลินหยางรีบเดินเข้าหาผู้เฒ่ารองฉี

"อารอง ทำไมอาก็เป็นไปกับพวกเขาด้วย? หรือเซียวเหยาเสินส้านของเรา...จะต้องมอบให้กับเขาจริงๆ? หากเรื่องนี้ถูกเผยแพร่ออกไป ต่อไปเราจะเอาหน้าที่ไหนไปเจอคนอื่นได้?" ฉีหยางกล่าวอย่างลำบากใจ

คนของดินแดนแห่งความเงียบและความตายรังเกียจคนนอกดินแดนอย่างมาก โดยเฉพาะฉีหยาง

หากมอบให้กับคนของดินแดนก็คงไม่มีอะไรมาก แต่หากมอบให้คนนอกดินแดนไปนั่นก็เท่ากับเป็นการบอกคนอื่นว่าทักษะการแพทย์ของหุบเขาฉีเฟิงสู้คนนอกไม่ได้?

ผู้ที่มีความเย่อหยิ่งอย่างฉีหยางรู้สึกรับไม่ได้อย่างมาก

ทว่าผู้เฒ่ารองฉีกลับกล่าวอย่างเย็นชา "อาหยางยังเด็กเกินไป!"

ฉีหยางตกใจ "อารอง อาหมายความว่ายังไง?"

"ปล่อยให้เขารักษาไปก่อน ถ้าเขารักษาไม่ได้ก็ค่อยหาวิธีจัดการ แต่หากเขารักษาหาย....เซียวเหยาเสินส้านนี้ คิดว่าอาจะยอมมอบให้เขาง่ายๆ อย่างนั้นเหรอ?" ผู้เฒ่ารองฉีกระซิบ

"ไม่ให้? ชักดาบ? ทำเป็นไม่สนใจ?" ฉีหยางกล่าวด้วยความตกใจ "แบบนี้คุณอ้ายหร่านต้องมีปัญหาแน่..."

"วางใจได้ อาจะอธิบายกับตระกูลอวี่เอง แม่หนูอ้ายหร่านคนนี้ก็แค่เด็กรุ่นหลังคนหนึ่ง เธอคงไม่คิดมีปัญหากับผู้ใหญ่อย่างอาหรอก ฟังนะ ประเดี๋ยวหากเขารักษาหายก็อย่าบอกว่าจะไม่มอบเซียวเหยาเสินส้าน เรื่องนี้ก็พูดไม่ได้ บอกไปว่าคนของหุบเขาฉีเฟิงเป็นคนรักษาน้องสาวของนายจนหาย ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับหลินหยางคนนี้เลย เข้าใจไหม?" ผู้เฒ่ารองฉีกล่าวอย่างเคร่งขรึม

เมื่อพูดจบ แววตาของฉีหยางก็เปล่งประกายและเข้าใจแผนการของผู้เฒ่ารองฉีทันที

"ตกลง! ตกลงครับ! อารอง ผมรู้แล้วว่าต้องทำยังไง"

"ฉะนั้นนายห้ามก่อเรื่องอะไรตอนนี้ ให้เขาช่วยชีวิตสุ่ยซินให้ได้ก่อนค่อยว่ากัน"

"ครับ!"

ฉีหยางรู้สึกดีขึ้นทันทีพร้อมกับหันไปทางหลินหยาง

จากนั้นก็เห็นหลินหยางได้ฝังเข็มให้ฉีสุ่ยซินไปถึงสิบแปดเข็มตั้งแต่หัวจรดเท้า และแต่ละเข็มที่ฝังไปนั้นมีความพิเศษมาก พวกมันไม่ได้กระจายไปตามจุดฝังเข็ม ทว่ากลับตกลงยังบริเวณใกล้เคียงจุดฝังเข็ม ราวกับจงใจหลีกเลี่ยงไม่ไปโดนตามจุดฝังเข็ม

สิ่งนี้ทำให้ผู้คนของหุบเขาฉีเฟิงที่อยู่รอบๆ ต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์ต่างๆ นานา และคิดว่าหลินหยางยังเรียนทักษะการแพทย์มาไม่ดี แม้แต่การฝังเข็มก็ทำได้ไม่ตรงจุด

จนถึงตอนนี้ หลินหยางก็นำยาสมุนไพรที่พกติดตัวออกมาวางเรียงราย

ทุกคนต่างตกตะลึง

"หญ้าดาวตก!"

"รากเกอหนาน!"

"หินไร้ขอบเจ็ดดาว!"

"ดอกอ้ายเซิงฮวา!"

....

ผู้คนต่างตกตะลึงอย่างมากพร้อมกับร้องเสียงหลงพูดชื่อสมุนไพรเหล่านี้ออกมาด้วยความตกใจ

อ้ายหร่านเองก็รู้สึกตกใจด้วยเช่นกัน

บรรดายาสมุนไพรเหล่านี้ล้วนเป็นสมุนไพรที่หลินหยางเก็บได้หลังจากที่เข้าสู่ดินแดนแห่งความเงียบและความตายแห่งนี้

สมุนไพรเหล่านี้ล้วนเป็นสมุนไพรที่ไม่มีความสำคัญอะไรกับคนที่นี่และมักพบเห็นได้ทั่วไป! พูดตามหลักแล้ว พวกมันก็เหมือนกับหญ้าป่าที่ขึ้นตามริมทางที่พบเห็นได้ทั่วไปเท่านั้น!

หลินหยางกำลังทำอะไรของเขา?

"หมอเทวดาหลิน คุณ...คุณคงไม่ได้คิดจะใช้หญ้าสมุนไพรเหล่านี้มารักษาคุณฉีสุ่ยซินใช่ไหม?" อ้ายหร่านอ้าปากถามพึมพำ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน