สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2944

คนคนนั้นหรี่ตามองและยิ้ม หันกลับเดินไปยังห้องด้านหลัง

แววตาของโจวโม่เคร่งขรึม

"พี่โม่ ระวังโดนหลอกนะ"

จื่ออ้ายเตือนให้ระวัง

"พวกเราไม่มีทางเลือก ถ้าพาสืออวิ้นกลับมาไม่ได้ พวกเราก็จนปัญญาที่จะอธิบายกับเจ้าตำหนักแล้ว อีกอย่างคนของเรามากมายขนาดนี้ หากตกหลุมพรางของพวกเขาจริงๆ อย่างมากก็แค่โดนฆ่าเท่านั้น!"

โจวโม่กล่าวอย่างเคร่งขรึม

โจวโม่ที่ร้อนรนใจเช่นนี้ก็มีเหตุผลเช่นกัน อย่างไรเสียโจวสืออวิ้นก็เป็นลูกพี่ลูกน้องของเขา น้องชายของตนเองถูกจับ เขาจะทำตัวเป็นทองไม่รู้ร้อนได้อย่างไร?

คนกลุ่มนี้จึงทำได้เพียงตามคนคนนี้เข้าไปด้านในเท่านั้น

นี่คืออาคารเก่าที่ชำรุดทรุดโทรม มีทั้งหมดห้าชั้น

ชั้นหนึ่งเป็นพื้นที่ใช้สอยขนาดใหญ่ ก่อนหน้านี้เคยเป็นซุปเปอมาร์เก็ตอาหารสด แต่ว่าย้ายออกไปแล้ว ตลอดมาไม่ได้มีการปล่อยเช่า

ทุกๆ คนเดินเข้าไปในอาคารชั้นหนึ่ง แต่กลับเห็นว่าที่นี่ดูว่างเปล่า แต่สุดท้ายก็มีเงาร่างสองสามเงา และตรงหน้าของเงาร่างนี้ เป็นโจวสืออวิ้นที่ถูกจับมัดนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวหนึ่ง ในปากยังมีผ้าอุดเอาไว้ด้วย

เมื่อเห็นกลุ่มของโจวโม่มาถึง โจวสืออวิ้นก็ดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง ในปากร้องอู้อี้เหมือนต้องการจะพูดอะไร

"สืออวิ้น คุณไม่เป็นไรใช่ไหม!!"

โจวโม่รีบตะโกนกล่าว

แต่ทว่าโจวสืออวิ้นกลับร้องไม่หยุด ดูเหมือนว่าต้องการจะสื่ออะไรบางอย่าง

โจวโม่ตกตะลึง รู้สึกว่าไม่ดีแล้ว

จนกระทั่งเวลานี้ จู่ๆ ประตูห้องก็ปิดลง

"เขาไม่เป็นอะไรหรอก พวกคุณวางใจเถอะ! เพียงแต่พวกคุณจะเป็นอะไรไหม ก็ไม่สามารถรู้ได้!"

ชายหัวโล้นสวมเสื้อกันลมสีดำเดินเข้ามา หรี่ตาลงและกล่าวด้วยรอยยิ้ม

โจวโม่หันหลังกลับทันที เมื่อเห็นชายหัวโล้น เขาก็ตกใจจนหน้าถอดสีทันที

"คุณคือ......หู่หมัวหลัว?"

"อะไรนะ? หู่.....หู่หมัวหลัวเหรอ?"

"หู่หมัวหลัวเทพที่สามแห่งหมัวหลัวเทียนน่ะเหรอ?"

ทุกๆ คนต่างตื่นตกใจ!

ไม่มีใครคาดถึงว่า หมัวหลัวเทียนจะส่งคนระดับสูงมายังเมืองเจียงเฉินที่ต่ำต้อยเช่นนี้.....

โจวโม่และคนอื่นๆ มีสีหน้าหมองหม่นอย่างมาก ในเวลานี้จึงตระหนักได้ว่าการกระทำของตนเองนั้นบุ่มบ่ามเพียงใด

แต่พวกเขาไม่เข้าใจเลยว่า ทำไมเทพที่สามแห่งหมัวหลัวเทียนจึงปรากฏตัวในสถานที่เล็กๆ เช่นนี้.....

ในแววตาของทุกๆ คนเผยให้เห็นถึงความสิ้นหวัง

"คาดไม่ถึงว่าการเดินทางมาเมืองเจียงเฉินในครั้งนี้ จะได้รับผลสำเร็จอย่างเกินความคาดหมาย เรียกได้ว่าเกินความคาดหมายจริงๆ"

หู่หมัวหลัวมองคนเหล่านั้นอย่างเย็นชา บนใบหน้าเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม

"หู่หมัวหลัว! คุณคิดจะทำอะไร?"

"ฉันจะบอกคุณให้นะ ถ้าคุณกล้าต่อต้านพวกเรา ตำหนักพญามังกรจะไม่ปล่อยคุณไว้แน่!"

จื่ออ้ายและคนอื่นๆ รู้สึกหวาดผวา และยังคงพยายามใช้คำพูดมาข่มขู่หู่หมัวหลัว

แต่คำพูดเหล่านี้มันช่างดูไร้เดียงสาเหลือเกินเมื่อหู่หมัวหลัวได้ยิน

"คุณคิดว่าฉันจะกลัวตำหนักพญามังกรเหรอ?"

หู่หมัวหลัวยิ้มอย่างเย็นชา จ้องมองไปยังคนเหล่านั้น : "ถึงแม้ว่าในช่วงนี้ตำหนักพญามังกรของคุณจะได้รับความนิยมอย่างมาก แต่พวกคุณจะได้ลำพองใจอีกไม่นานหรอก!"

"คุณหมายความว่ายังไง?"

โจวโม่หายใจกระชั้น และเอ่ยถามทันที

"เดิมทีฉันไม่ได้สนใจคำพูดไร้สาระของพวกคุณหรอกนะ ตอนนี้ฉันเพียงแค่ต้องการเข้าใจเรื่องเรื่องหนึ่งอย่างแจ่มแจ้ง ถ้าพวกคุณบอกฉันมาด้วยความสัตย์จริง ถ้าฉันอารมณ์ดี บางทีอาจจะปล่อยพวกคุณไป!" หู่หมัวหลัวกล่าว

"จริงเหรอ?"

จื่ออ้ายรีบเอ่ยถาม

"จริงอย่างแน่นอน" หู่หมัวหลัวกล่าวด้วยรอยยิ้ม

จื่ออ้ายดีใจ และต้องการจะเอ่ยปากในทันที แต่กลับถูกโจวโม่ห้ามไว้

ถึงแม้ว่าทุกๆ คนที่มาเมืองเจียงเฉินจะไม่ใช่เป็นการใหญ่อะไร จะว่าไปก็ไม่ได้มีอุปสรรคใดๆ แต่โจวโม่ทราบดีว่า หากพูดความจริงออกไป คนเหล่านี้จะไม่มีค่าต่อหู่หมัวหลัวอีกแล้ว

ในเวลานั้น หากหู่หมัวหลัวอยากฆ่าก็ฆ่าได้เลย

ยิ่งไปกว่านั้นคนของหมัวหลัวเทียนไม่มีสัจจะแม้แต่น้อย ต่อให้ผิดคำสัญญา ก็ไม่มีใครทำอะไรพวกเขาได้

จื่ออ้ายมองโจวโม่อย่างตกตะลึง

โจวโม่มีสีหน้าเคร่งขรึม และกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า : "หู่หมัวหลัว คุณอยากรู้ว่าเรามาเมืองเจียงเฉิงมีจุดประสงค์อะไรงั้นเหรอ? จะบอกคุณให้ก็ได้ แต่คุณต้องบอกมาก่อนว่าจะปล่อยพวกเราไป รวมถึงโจวสืออวิ้นด้วย!"

"เจ้าหนุ่ม ฉันมีประสบการณ์มามากกว่าคุณเยอะ คิดอยากจะเล่นลูกไม้ต่อหน้าฉัน เกรงว่ามันคงเป็นไปไม่ได้ พูดออกมาตรงๆ เถอะ มิเช่นนั้น ฉันจะฆ่าพวกคุณซะตอนนี้เลย หลังจากนั้นก็จะฉันจะสืบเอง คุณเลือกเอาเองนะ" หู่หมัวหลัวไม่หลงกล กล่าวด้วยสีหน้าสงบนิ่ง

"งั้นก็ดี คุณลงมือเถอะ! ฉันก็อยากจะเห็นว่า พวกคุณจะสามารถตรวจสอบอะไรได้ไหม! ยังไงซะเรามาที่นี่ ก็พร้อมที่จะตายอยู่แล้ว"

โจวโม่กล่าวอย่างไม่พอใจ ถือโอกาสหลับตาลง รอมีดเชือดของอีกฝ่าย

แน่นอนหู่หมัวหลัวมองออกว่าโจวโม่กำลังวางแผนอะไรอยู่

เขายิ้มอย่างเย็นชา : "เจ้าหนุ่ม ต้องการเล่นกลยุทธ์กับฉันหรือไง คิดว่าจะตบตาฉันได้จริงๆ เหรอ? คุณไม่กลัวตายเลยเหรอ? ฉันไม่เชื่อหรอก ฉันรู้ว่าตอนนี้คุณยอมแลกด้วยชีวิต แต่คนอื่นๆ ละ? ถ้าฉันค่อยๆ ทรมานเพื่อนของคุณ ต่อหน้าคุณ มันจะเป็นอย่างไร?"

โจวโม่หายใจอย่างสั่นสะท้าน และลืมตาขึ้นมาทันที : "คุณ......คุณคิดจะทำอะไร?"

"ฉันจะให้เวลาคุณสิบวินาที นำทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณรู้มาบอกกับฉัน ถ้าหลังจากสิบวินาทีคุณไม่ยอมพูด ในทุกๆ สิบวินาที ฉันจะฆ่าเพื่อนของคุณทีละคน!"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน