สุดยอดลูกเขยของเทพธิดา นิยาย บท 2946

หู่หมัวหลัวไม่อยากจะเชื่อ ว่าศักยภาพของหมอเทวดาหลินคนนี้จะแข็งแกร่งจนถึงระดับนี้

เมื่อพิจารณาจากศักยภาพนี้ ศักยภาพของเขาอยู่เหนือกว่าตนเองอย่างเห็นได้ชัด

เกิดอะไรขึ้น?

มันไม่สอดคล้องกับข้อมูลที่ฝ่ายข่าวกรองรายงานมาเลย!

สีหน้าของหู่หมัวหลัวย่ำแย่มาก ในดวงตาของเขามีความเคร่งขรึม

เขาส่งเสียงคำราม คิดจะดิ้นให้หลุดพ้นจากพละกำลังของหลินหยาง แต่มันได้ผลเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

เขาไม่รู้เลยว่า ตอนนี้หลินหยางไม่ได้มีครอบครองเพียงกระดูกเทพสูงสุดเท่านั้น พลังแห่งสวรรค์ยังอยู่ภายใต้การช่วยเหลือของหวางอี้เซิงและหยูซานสุ่ยด้วย เขาจึงได้มีการเลื่อนขั้นขึ้นไปอย่างมาก

ตอนนี้นอกจากเทพเซียนแห่งแผ่นดินอย่างแท้จริงแล้ว ก็ไม่มีใครเป็นคู่ต่อสู้ของหลินหยางอีก

เมื่อหู่หมัวหลัวกำลังจะใช้พละกำลังทั้งหมดของร่างกายเพื่อให้หลุดพ้น จู่ๆ พละกำลังก็หายไป

หู่หมัวหลัวเงยหน้าขึ้นทันที มองดูหลินหยางอย่างใกล้ชิด

"ปล่อยคนออกมา หลังจากนั้นตนเองก็ไสหัวไปนะ ถ้าครั้งต่อไปกล้ามาก่อความวุ่นวายในเมืองเจียงเฉินอีก ก็สังหารให้หมด"

หลินหยางกล่าวด้วยสีหน้าเย็นชา

หู่หมัวหลัวรู้ดีว่าตนเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลินหยาง หากดื้อดึงต่อไป เกรงว่าตนเองจะต้องเอาชีวิตมาทิ้งที่นี่ ทันใดนั้นจึงไม่สนใจศักดิ์ศรีอะไรทั้งนั้น

"ตกลง! หมอเทวดาหลิน! วันนี้ฉันจะไว้หน้าคุณ ปล่อยคนไป!"

หู่หมัวหลัวตะโกนเสียงดัง

โจวโม่และพรรคพวกได้รับการปล่อยตัวทันที

"สืออวิ้น คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?"

"ยังดีที่หมอเทวดาหลินมาที่นี่ มิเช่นนั้นผลที่ตามมาไม่อยากจะคิดเลย!"

ทุกๆ คนกล่าวอย่างปีติยินดี แต่ละคนยังคงมีความหวาดกลัวอยู่

"คุณไว้หน้าฉันงั้นเหรอ?"

หลินหยางขมวดคิ้ว เขาเดินไปตรงหน้าของหู่หมัวหลัว ดวงตาทั้งคู่จ้องมองหู่หมัวหลัว

ในใจของหู่หมัวหลัวรู้สึกขลาดกลัว จึงถอยหลังไปครึ่งก้าวโดยจิตใต้สำนึก

"คุณ คู่ควรที่จะไว้หน้าฉันงั้นเหรอ?"

หลินหยางถามกลับอย่างเย็นชา

หู่หมัวหลัวพูดไม่ออก ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี

"ไสหัวไป!"

หลินหยางตวาดอย่างเย็นชา

สีหน้าของหู่หมัวหลัวทั้งโกรธทั้งซีดเผือด

หู่หมัวหลัวเทพที่สามแห่งหมัวหลัวเทียนผู้สง่าผ่าเผย คาดไม่ถึงว่าจะถูกคนเมืองเจียงเฉินทำให้อับอาย อีกทั้งยังไม่กล้าเอ่ยปากพูดอะไรเลย

ช่างอัปยศอดสูจริงๆ!

เขามองไปยังลูกน้องที่อยู่รอบๆ

เป็นไปอย่างที่คิดเอาไว้ ลูกร้องเหล่านี้ไม่เพียงแค่ตกใจเท่านั้น แต่บนใบหน้ายังเผยให้เห็นถึงความผิดหวังอีกด้วย

พวกเขาเชื่อใจหู่หมัวหลัวให้เป็นผู้ไร้เทียมทานมาตลอด แต่เขากลับเป็นไอ้กระจอกต่อหน้าชายหนุ่มคนนี้

ความเลื่อมใสศรัทธาของพวกเขาจึงพังทลายลง

หู่หมัวหลัวพูดอะไรไม่ออก

ยอดฝีมือของหยางหัวรายล้อมอยู่โดยรอบ หากเขาไม่แสร้งทำเป็นขี้ขลาด ก็ไม่สามารถออกไปจากเมืองเจียงเฉินได้!

แน่นอนว่าถ้ากลับไปจะต้องไปคิดบัญชีกับไอ้สารเลวฝ่ายข่าวกรองกลุ่มนั้นก่อนเลย!

ในใจของหู่หมัวหลัวมีความโกรธ เขาจ้องมองหลินหยางอย่างเดือดดาล และหันหลังกลับเดินจากไป

"หมอเทวดาหลิน ปล่อยพวกเขาไปทำไม? น่าจะกำจัดมันให้สิ้นซาก!"

โจวโม่ร้อนรนใจ จึงเดินเข้าไปพูดโน้มน้าวหลินหยางทันที

"เป็นเพราะตำหนักพญามังกรของพวกคุณกับหมัวหลัวเทียนที่มีความแค้นต่อกัน แต่ไม่ใช่ฉัน ฉันกับหมัวหลัวเทียนต่างคนต่างอยู่มาตลอด ทำไมฉันจะต้องฆ่าพวกเขาด้วย?"

หลินหยางเอ่ยถามอย่างนิ่งๆ

"เอ่อ....."

โจวโม่พูดไม่ออก

"หมอเทวดาหลิน! ทำไมคุณถึงไม่มาให้เร็วๆ หน่อย เขาทำร้ายหลงอีจนกลายเป็นแบบนี้ไปแล้ว"

จื่ออ้ายกอดจื่อหลงอีแล้วกล่าวพร้อมกับร้องไห้

"เขากลายเป็นอย่างไร?"

หลินหยางเหลือบมองจื่ออ้ายและเอ่ยถาม

"คุณตาบอดหรือไง? ไม่เห็นเหรอว่าหลงอีโดนตัดแขนไปสองข้างแล้ว? ฮือๆๆ ....."

จื่ออ้ายเจ็บปวดใจอย่างมาก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน