ยอดชายานักพยากรณ์ : ท่านอ๋อง ชายาท่านเลี้ยงผี นิยาย บท 9

ฮว๋าซื่อโกรธจนพูดอะไรไม่ออก

เฟิ่งชูอิ่งหันไปทางหลินชูเจิ้ง “ท่านลุง สาวใช้คนนี้ยกให้ท่านลุงกับท่านป้าจัดการตามที่เห็นสมควรเลยเจ้าค่ะ ข้าไม่คัดค้านอยู่แล้ว”

วันนี้หลินชูเจิ้งถูกขัดจังหวะความสุขและกำลังหงุดหงิดอย่างมาก จึงเอ่ยว่า “สาวใช้คนนี้ล่วงเกินเจ้านาย หมายจะสังหารฮูหยินเอกของจวน ลากตัวออกไปโบยจนตาย!”

บัดนี้ สติสัมปชัญญะบางส่วนของสาวใช้เริ่มกลับมาแล้ว ทว่านางกลับดูโง่งมเซื่องซึม ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองมาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร

นางหันไปอ้อนวอนฮว๋าซื่อ “ฮูหยิน ช่วยบ่าวด้วย!”

ฮว๋าซื่อได้ยินเช่นนั้นก็อยากจะบีบคอนางให้ตาย

คืนนี้ตอนที่สาวใช้นางหนีถือมีดทำครัวบุกเข้ามาในห้อง นางหวาดกลัวจนขวัญหนีดีฝ่อ แล้วยังได้รับบาดเจ็บหนักด้วย

นังสารเลวนี่ยังมีหน้ามาร้องขอความเมตตาจากนางอีก!

นางกล่าวอย่างเดือดดาล “มัวนิ่งอยู่ทำไมล่ะ ยังไม่รีบลากนางออกไปโบยอีก!”

สาวใช้คนนั้นดิ้นขัดขืนสุดชีวิต อ้าปากพะงาบๆ คล้ายต้องการพูดบางอย่าง ทว่ากลับถูกบ่าวหญิงคนหนึ่งเอามือปิดปากแล้วลากตัวออกไป

ตอนที่นางถูกลากผ่านตัวเฟิ่งชูอิ่งไป เฟิ่งชูอิ่งก็หันไปส่งยิ้มที่ดูไม่คล้ายยิ้มให้นาง แล้วขยับปากแบบไม่ออกเสียง “บ่าวทรยศนายอย่างเจ้า ตายไปได้เสียก็ดี!”

พริบตานั้นเอง แววตาของสาวใช้คนนั้นก็ฉายความหวาดกลัวอย่างสุดชีวิต

เฟิ่งชูอิ่งคนที่อยู่ตรงหน้านางนี้แตกต่างจากสาวน้อยขี้ขลาดในอดีตอย่างสิ้นเชิง!

นางดิ้นรนอย่างเอาเป็นเอาตาย ทว่านางจะขัดขืนสักแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์อยู่ดี

ไม่นานนางก็ถูกลากตัวออกไปด้านนอก ถูกอุดปากและโบยจนตาย

นัยน์ตาของเฟิ่งชูอิ่งคมปลาบ นางไม่อาจสืบหาได้ว่าคนในจวนสกุลหลิน ในอดีตเคยรังแกร่างเดิมอย่างไรบ้าง

แต่ตอนนี้นางคือเฟิ่งชูอิ่ง ไม่ว่าจะเป็นใครหน้าไหนในจวนสกุลหลิน ก็อย่าหวังว่าจะรังแกนางได้อีก!

พวกเขาจับนางแต่งงานกับอ๋องฉู่ ใช้นางเป็นบันไดปีนขึ้นสู่ที่สูง แล้วยังคิดจะเอาชีวิตนางอีก ถ้างั้นนางก็จะเป็นฝ่ายเอาชีวิตของพวกเขาก่อน!

นางจะทำให้จวนสกุลหลินวุ่นวาย จนหาความสงบสุขไม่ได้อีกเลย

การตายของสาวใช้คนนั้นไม่ได้สร้างคลื่นลมอะไรขึ้นในจวนสกุลหลิน

พวกบ่าวรับใช้ในจวนก็แค่สงสัยว่านางเป็นอะไร ทำไมอยู่ดีๆ ถึงได้ถือมีดบุกไปทำร้ายฮว๋าซื่อกับหลินหว่านถิง

หลังตัดสินโทษสาวใช้คนนั้น เฟิ่งชูอิ่งก็กลับไปเป็นเด็กสาวขี้ขลาดที่ว่านอนสอนง่ายเหมือนในอดีต ถือโคมไฟเดินกลับห้องเพียงลำพัง

ตอนที่นางเดินมาถึงประตูห้อง กลับเห็นว่ามีคนถือโคมไฟไปด้อมๆ มองๆ อยู่แถวเรือนหลังเก่าที่โดยไฟไหม้ของนาง

มุมปากของนางพลันยกสูง พวกบ่าวในจวนสกุลหลิน ก็โลภมากน่ารังเกียจไม่ต่างไปจากเจ้านายของพวกเขาเลย

ในเมื่อพวกเขาทำตัวร้ายกาจกับนางถึงเพียงนั้น นางจะกลั่นแกล้งพวกเขาคืนบ้างก็เป็นเรื่องที่สมควรแล้ว

ตอนที่นางผลักบานประตูเตรียมจะเข้าไปในห้อง หลินหว่านถิงก็กลับมาถึงเรือนที่พักเช่นกัน

วันนี้พวกนางทั้งสองคนได้แตกหักกันเรียบร้อยแล้ว หลินหว่านถิงจึงหันมาถลึงตาใส่นางทีหนึ่ง ทำท่าจะเปิดประตูเข้าห้องไป

เฟิ่งชูอิ่งจึงเอ่ยเรียกนางจากด้านหลัง “พี่สาว คนเราต้องรู้จักมีขอบเขตกันบ้าง วันหน้าจะได้มองหน้ากันติด

“หากท่านถลำลึกจนเกินไป มันจะเป็นการตัดทางรอดของตัวเองนะ”

หลินหว่านถิงได้ยินเช่นนั้นก็ปาโคมไฟในมือลงพื้นทันที โคมดวงนั้นจึงลุกไหม้ขึ้นมาในเสี้ยวพริบตา

นางจ้องเฟิ่งชูอิ่งแล้วกล่าว “อย่าคิดว่าได้แต่งงานกับท่านอ๋องฉู่ แล้วเจ้าจะได้ใช้ชีวิตสุขสบายไปหน่อยเลย?

“ข้าจะบอกอะไรให้ฟังนะ อีกเดี๋ยวเจ้าก็ต้องตายแล้ว!”

เฟิ่งชูอิ่งแสร้งเล่นตามน้ำ “ไอ้หยา ข้ากลัวจังเลย!”

หลินหว่านถิง “......”

นางกำมือแน่นจนเป็นหมัด คิดจะเข้าไปตบเฟิ่งชูอิ่งสักฉาด

ทว่าเฟิ่งชูอิ่งกลับหยิบมีดทำครัวออกมาจากไหนก็ไม่รู้ “บิดามารดาของข้าล้วนตายจาก ชีวิตอาภัพอับโชค

“หากวันใดข้าต้องตายขึ้นมา อย่างไรก็ต้องลากผู้อื่นไปด้วยสักสองสามคน เวลาลงไปปรโลกจะได้ไม่อ้างว้าง”

หลินหว่านถิงสบถว่า “อีบ้า” ก่อนจะพาสาวใช้เดินกลับเข้าห้องไปทันที

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน