ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 1017

ซูจื่ออวี๋เอ่ยอย่างกังวลเล็กน้อย

“ถ้าอย่างไรลองเข้าไปดูหรือไม่ นี่ก็ผ่านไปนานมากแล้ว”

อวิ๋นลู่ชิงพยักหน้า แล้วพาทุกคนมาถึงหน้าห้องของอวิ๋นม่อ ต่อมาเขาเอ่ยปากเรียก

“ม่อเอ๋อร์ ม่อเอ๋อร์?”

ภายในห้องไม่มีเสียงตอบรับ ทุกคนจึงรู้สึกร้อนใจขึ้นมา

เสิ่นรั่วเหมยรีบร้อนไปเคาะประตู เคาะไปพลางตะโกนไปพลาง

“เซียวเอ๋อร์ เซียวเอ๋อร์เปิดประตู เซียวเอ๋อร์”

ภายในห้องยังคงเงียบสงัด

โม่ซุนเห็นดังนั้นจึงเอ่ยขึ้น

“เจ้าสำนักอวิ๋น ลองเข้าไปดูเถอะ”

อวิ๋นลู่ชิงพยักหน้าแล้วออกแรงผลักประตู แต่ประตูกลับเปิดไม่ออก อวิ๋นลู่ชิงรู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดี จึงใช้ขาถีบประตูจนเปิดออก

เกิดเสียงดังปัง ประตูถูกถีบจนเปิดออก ทุกคนจึงรีบเข้าไปด้านใน

เมื่อเห็นสภาพในห้องนอน ทำให้ทุกคนชะงักไปตามๆกัน

เพราะขณะนี้ภายในห้องไม่มีใครอยู่เลย

อวิ๋นม่อล่ะ? อวิ๋นเซียวล่ะ? พวกเขาอยู่ที่ไหน?

อวิ๋นลู่ชิงเรียกขานชื่อของทั้งสองด้วยความตระหนก

“ม่อเอ๋อร์ เซียวเอ๋อร์ ม่อเอ๋อร์ เซียวเอ๋อร์”

ทุกคนเดินวนภายในห้องหนึ่งรอบ แต่ไม่พบใครเลย

โม่ซุนเอ่ยขึ้น

“ประตูหน้าต่างล้วนปิดสนิท พวกเราอยู่ภายในเรือนตลอดเวลา เห็นเพียงพวกเขาเดินเข้ามาแต่ไม่ได้เดินออกไป หากว่ากันตามปกติ พวกเขาควรจะอยู่ในห้องถึงจะถูก”

ฉู่อวิ๋นหยางเอ่ยขึ้น

“ทว่าที่นี่มีเพียงสองห้องด้านนอกกับด้านในเท่านั้น มองปราดเดียวก็ทั่วแล้ว แต่ไม่มีใครเลย”

ซูจื่ออวี๋ครุ่นคิดพร้อมเอ่ยขึ้น

“นอกเสียจากพวกเขาจะไม่ได้ออกไปทางประตูหน้าต่าง”

ฉู่อวิ๋นหยางหัวเราะ

“หากไม่ออกไปทางประตูหน้าต่าง แล้วออกไปทางหลังคาหรือ? ความเคลื่อนไหวขนาดนั้น พวกเราจะไม่ได้ยินเชียวหรือ?”

ซูจื่ออวี๋ไม่สนใจฉู่อวิ๋นหยาง แต่กลับมองไปที่เตียง แล้วเอ่ยขึ้น

“ไม่ได้บินขึ้นฟ้า แต่ดำดินต่างหาก”

อวิ๋นลู่ชิงเอ่ยอย่างสงสัย

“ดำดินหรือ? น้องเถียนชี เจ้าหมายความว่าอย่างไร?”