ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 1022

อวิ๋นลู่ชิงเม้มริมฝีปากและกำหมัดแน่น เขาตอบลูกชายไม่ได้แม้แต่ข้อเดียว

อวิ๋นหมิงเดาได้แต่แรกว่าจะเป็นเช่นนี้ จึงหัวเราะแล้วเอ่ยขึ้น

“ในสายตาของท่านมีเพียงเสิ่นรั่วเหมย อวิ๋นเซียวและอวิ๋นเจียว มีเพียงตำแหน่งประมุขเจ้ายุทธภพและลาภยศชื่อเสียง ไม่มีที่เหลือให้พวกข้าแม้แต่น้อย ท่านพ่อ ท่านยังคู่ควรให้ข้าเรียกว่าท่านพ่ออยู่หรือ?”

อวิ๋นลู่ชิงถูกถามจนพูดไม่ออก เขาไม่กล้าตอบโต้สักนิด

ส่วนอวิ๋นเซียวกลับกัดฟันกรอดแล้วเอ่ยขึ้น

“เพราะเจ้าโกรธพวกข้า ดังนั้นเจ้าจึงคิดจะสังหารทุคนในสำนักหรือ? ดังนั้นเจ้าถึงได้วางแผนลอบสังหารในครั้งนี้ใช่หรือไม่?”

อวิ๋นหมิงหัวเราะเสียงเบาแล้วเอ่ยขึ้น

“ข้าไม่ใช่คนร้าย”

อวิ๋นเซียวเอ่ยอย่างโมโห

“เจ้ายังกล้าปลิ้นปล้อนอีก?”

อวิ๋นหมิงพูดต่อไป

“ข้าอยากจะสังหารพวกเจ้าก็จริง แต่ข้าไม่มีกำลังมากพอ อีกอย่างข้าไม่มีเวลาให้ทำเช่นนั้น และไม่มีใครฟังคำสั่งของข้า ยิ่งกว่านั้น ข้าไม่มีทางฆ่าม่อเอ๋อร์ หากไม่มีม่อเอ๋อร์ ข้าคงตายไปนานแล้ว”

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ อวิ๋นหมิงหันมองอวิ๋นลู่ชิง แล้วเอ่ยถาม

“ท่านพ่อ ท่านเชื่อข้าหรือไม่?”

อวิ๋นลู่ชิงไม่รู้ว่าต้องตอบอย่างไร เพราะสถานการณ์ในตอนนี้ ดูเหมือนในใจอวิ๋นหมิงจะมีความแค้นใหญ่หลวง มันมากพอให้เขามีเหตุผลที่จะทำลายสำนักฉีหลิน

แต่ว่าคำพูดของอวิ๋นหมิงก็มีเหตุผล เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะฆ่าม่อเอ๋อร์ พวกเขาลำบากมาด้วยกัน ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ต่อให้อวิ๋นหมิงต้องฆ่าตัวตาย ก็ไม่มีทางฆ่าม่อเอ๋อร์

อวิ๋นลู่ชิงครุ่นคิดแล้วเอ่ยขึ้น

“พ่อเชื่อเจ้า”

ดวงตาอวิ๋นหมิงสั่นไหว น้ำตาไหลริน น้ำเสียงของเขาสะอึกสะอื้น