ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 1023

โม่ซุนยืนอยู่ด้านหลังเขาไม่ไกลนัก พอเห็นดังนั้นจึงรีบพุ่งเข้าไป พร้อมแย่งปิ่นปักผมจากมือของเขาอย่างรวดเร็ว

โม่ซุนเอ่ยปาก

“คุณชายใหญ่อวิ๋น ท่านใจเย็นก่อน”

อวิ๋นลู่ชิงเองก็เอ่ยปาก

“หมิงเอ๋อร์ พ่อไม่ได้บอกว่าไม่เชื่อเจ้า! เพียงแต่พ่อ...พ่อต้องใช้เวลายอมรับสักเล็น้อย”

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ อวิ๋นลู่ชิงหันมองเสิ่นรั่วเหมย ดวงตาที่เป็นปกติในตอนแรก ขณะนี้กลายเป็นแดงก่ำ

เมื่อเสิ่นรั่วเหมยเห็นแววตาของอวิ๋นลู่ชิง สะดุ้งโหยงทันที แล้วหันไปปกป้องอวิ๋นเซียวไว้ด้านหลัง

“เซียวเอ๋อร์ ไป รีบหนีไป!”

แม้อวิ๋นเซียวจะชั่วช้า แต่ยังพอมีจิตสำนักอยู่บ้าง เขาไม่มีทางทิ้งแม่ของตัวเองไว้

อวิ๋นเซียวเอ่ยอย่างโมโห

“ทำไมต้องหนีด้วย? ท่านแม่ พวกเราบริสุทธิ์นะ! อวิ๋นหมิงต่างหากที่เป็นคนร้าย หลายปีมานี้ ท่านพ่อเป็นคนผิดต่อท่าน เขาบังคับขืนใจท่าน แต่กลับไม่ให้สถานะกับท่าน ทำให้พวกเราต้องถูกติฉินนินทา หากไม่ใช่เพราะท่านน้าฆ่าฉู่หลิวหลี ข้ากับเจียวเอ๋อร์ จะถูกคนครหาตลอดไปว่าเป็นลูกไม่มีพ่อ”

เมื่อพูดมาถึงตรงนี้ อวิ๋นเซียวหัวเราะอย่างขมขื่น

“เดิมทีนึกว่ามีสถานะแล้ว ต่อไปพวกเราสี่คนครอบครัวจะได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข แต่ตั้งแต่ต้นจนจบเขาไม่เคยรักท่านเลย ในใจเขามีเพียงฉู่หลิวหลี ผู้สืบทอดที่เขาให้ความสำคัญก็มีแต่เจ้าคนขี้โรคอย่างอวิ๋นหมิง ไม่ว่าข้าจะทำดีเท่าใด พยายามมากขนาดไหน ก็เทียบกับอวิ๋นหมิงที่อยู่ในใจเขาไม่ได้ พวกเราสามคนแม่ลูกเป็นเหมือนตัวตลก”

น้ำตาของเสิ่นรั่วเหมยไหลพรากออกมาทันที แม้แต่อวิ๋นเซียวยังดูออกว่าอวิ๋นลู่ชิงไม่ได้จริงใจกับพวกนางสามแม่ลูก แล้วนางจะไม่รู้ได้อย่างไร?

หลายปีมานี้ ไม่มีวันใดที่อวิ๋นลู่ชิงจะลืมฉู่หลิวหลี แม้แต่ตอนที่ร่วมหลับนอนกับนาง ปากของเขาก็เรียกร้องแต่ชื่อของฉู่หลิวหลี

เมื่อคิดได้แบบนี้ ความรันทดและคับแค้นใจของเสิ่นรั่วเหมยในหลายปีที่ผ่านมา ไม่อาจเก็บไว้ได้อีกต่อไป