ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 1052

องครักษ์พยักหน้า

“ได้ เช่นนั้นคงไม่รบกวนปู่แล้ว”

แกรก

ฉู่อวิ๋นฉิงได้ยินเสียงปิดประตูลงกลอน พลันโล่งอกทันที นางวางกระบี่ลง แล้วอดเป็นห่วงเสวี่ยชิงหานไม่ได้

เสวี่ยชิงหานออกไปตอนโพล้เพล้ แต่ตอนนี้เป็นเวลาสองยามแล้ว ทำไมนางยังไม่กลับมาอีก? หรือว่าเกิดเรื่องใดขึ้น?

ในขณะที่ฉู่อวิ๋นฉิงเป็นกังวล ประตูห้องถูกถีบออกโดยไม่ทันตั้งตัว

ฉู่อวิ๋นฉิงคิดจะไปหยิบกระบี่ แต่กลับปวดข้อมือ เพราะถูกคนจับข้อมือไว้แน่น

นางซัดฝ่ามือป้องกันตัวทันที แต่กลับถูกคนผู้นั้นดึงตัวไป คนผู้นั้นวรยุทธ์ไม่ธรรมดา เพียงไม่กี่ทีสองมือของนางถูกจับไพล่หลัง แล้วตัวนางถูกโอบกอดเอาไว้

竟然如此无礼？！

ไร้มารยาทเพียงนี้เชียวหรือ? !

ฉู่อวิ๋นฉิงกำลังจะต่อต้าน พลันได้ยินคนตรงหน้าเอ่ยขึ้น

“ข้าเอง” เสียงของจวินมู่เยว่หรือ?

ฉู่อวิ๋นฉิงแข็งค้างไปทั้งตัว

จวินมู่เยว่เห็นนางไม่ดิ้นรนอีกต่อไป จึงได้คลายมือที่จับนางออก แล้วนำตะบันไฟออกมา เพื่อจุดตะเกียงภายในห้อง

ตะเกียงมือสลัว แต่ไม่เป็นอุปสรรคให้ทั้งสองมองเห็นอีกฝ่ายอย่างชัดเจน

ฉู่อวิ๋นฉิงถอยไปด้านหลังด้วยความประหม่าทีละก้าว จนกระทั่งถอยไปที่ข้างเตียง ถึงได้กางสองแขนออก

“อย่า...อย่าจับตัวพี่ข้าไปได้หรือไม่?”

จวินมู่เยว่น้ำเสียงเย็นเยือก

“พวกเจ้าหนีไม่พ้นหรอก จากที่นี่ไปเป๋ยฉู่หนทางยาวไกล แผนที่อุโมงค์ของพวกเจ้าพวกข้าค้นพบแล้ว อยากหนีโดยทางลัดจึงเป็นไปไม่ได้เลย”

ฉู่อวิ๋นฉิงสูดหายใจเข้า ต่อมาขอบตาแดงก่ำ

“จวินมู่เยว่ ถือว่าข้าขอร้องเจ้าได้หรือไม่ ปล่อยพี่ชายข้าไปเถอะ หากเจ้าโกรธ แล้วต้องจับใครสักคน เจ้าจับข้าไป ข้ากลับไปกับเจ้าได้หรือไม่? ข้าเป็นตัวประกันของพวกเจ้าดีหรือไม่? เป๋ยฉู่ไม่มีองค์รัชทายาทไม่ได้”