ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 149

ซูจื่ออวี๋ตกใจอย่างมาก ในใจก็คิดว่าอานเป่ยเยว่คนนี้บังอาจเกินไปแล้ว ถึงขั้นก็เล่นลูกไม้นี้ต่อหน้าพระพักตร์ฝ่าบาทฮองเฮาและขุนนางจำนวนมาก

แม้ว่าตอนนี้นางจะทำแส้หลุดมือ แต่ก็เห็นได้ชัดว่านางตั้งใจจะทำให้นางเสียโฉม หรือคิดว่าตอนที่นางเอ่ยปากอธิบาย จะบอกว่าการแสดงของตนผิดพลาด ก็จะไม่ต้องรับผิดชอบแล้วงั้นหรือ?

เมื่อนึกถึงตรงนี้ ซูจื่ออวี๋ก็ใจเต้นตึกตัก ใช่ อานเป่ยเยว่ไม่ต้องรับผิดชอบจริงๆ ใครใช้ให้นางเป็นเป่ยเยว่จวิ้นจู่สูงส่งล่ะ ส่วนนางก็เป็นแค่ซูจื่ออวี๋ลูกสาวอนุผู้ต่ำต้อยเท่านั้น ถึงเวลานั้นตราบใดที่นางยอมรับเงินชดเชย เกรงว่าเรื่องนี้คงถูกปล่อยผ่านไปง่ายๆ

ในเวลาเพียงไม่นานนั้น ก็คิดไปหลายตลบ

แต่การเคลื่อนไหวของซูจื่ออวี๋ไม่เร็วอย่างที่นางคิดไว้ขนาดนั้น นางไม่สามารถหลบแซ่นั้นได้

เมื่อเห็นว่าแส้เส้นนั้นฟาดมาถึงตรงหน้านาง ได้ยินเสียงของคนรอบข้างเริ่มอุทานอย่างตกใจ ซูจื่ออวี๋ก็หลับตาลงทันที พร้อมที่จะรับแส้นั้น...

แต่แส้เส้นนั้นก็หยุดลงตอนที่ใกล้จะสัมผัสปลายจมูกของซูจื่ออวี๋ จากนั้นทุกคนก็เห็นว่าอานเป่ยเยว่หยุดลง และแส้ก็ลอยกลับมาที่มือของนางโดยอาศัยอากาศ นี่มันเรื่องอะไรกัน?

หรือว่าอานเป่ยเยว่มีกำลังภายในหรือ? เก่งจนถึงขั้นเอาของที่ลอยอยู่บนอากาศในระยะไกลแล้วเหรอ?

ทั้งที่แส้หลุดมือไปแล้ว เหตุใดถึงยังได้ยินเสียงของนาง?

ทุกคนมองไปด้วยความสนใจ มีเพียงฝ่ามือของซูจื่ออวี๋ที่เต็มไปด้วยเหงื่อ นอกจากนี้ ยังมีจวินมู่เหนียนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกำลังกำที่พักแขนรถเข็นเอาไว้แน่น

หลังจากอานเป่ยเยว่เก็บกระบวนท่าของตนกลับไป จึงคุกเข่าลงข้างหนึ่งด้วยรอยยิ้มตาหยีแล้วเอ่ยว่า “ทูลฝ่าบาท ฮองเฮา หม่อมฉันแสดงจบแล้วเพคะ”

“ดีมาก” ด้วยคำว่าดีมากของฮ่องเต้เจาเหวินทำให้ทุกคนเริ่มปรบมือทันที

“การเคลื่อนไหวร่างกายก็งดงาม เป่ยเยว่จวิ้นจู่ช่างมีวรยุทธ์ที่ดีจริงๆ”

“สตรีผู้ไม่ยอมเป็นรองบุรุษ ถ้าไปสนามรบก็จะได้เป็นแม่ทัพหญิงแน่นอน”

ซูจื่ออวี๋จึงทำใจเย็นๆ แล้วเอ่ยว่า “ขอบคุณที่จวิ้นจู่ห่วงใย หม่อมฉันไม่เป็นไรเพคะ”

อานเป่ยเยว่เชิดคางขึ้น แค่นเสียงเย็นชา ไม่สนใจซูจื่ออวี๋อีก

การสนทนาของทั้งสองคน ไม่ได้สร้างการเคลื่อนไหวมากเกินไป เพียงคิดว่าทั้งสองฝ่ายแค่ทักทายกันเท่านั้น

หลังจากฮ่องเต้ฮองเฮาและคนอื่นๆ ดูการแสดงแส้ที่ยอดเยี่ยมนั้นจบแล้ว ต่างก็รู้สึกว่าการแสดงของเป่ยเยว่จวิ้นจู่นั้นน่าสนใจมาก ฮองเฮาจึงพูดขึ้นมาทันทีว่า “ถ้าอย่างนั้นทุกคนที่ชอบการแสดงความสามารถของเป่ยเยว่จวิ้นจู่ ก็นำดอกไม้ผ้าไปมอบให้นางเถอะ”

เหล่านางกำนัลก็เตรียมตะกร้ารับดอกไม้ผ้า แต่เวลานี้อยู่ๆ อ๋องแปดจวินมู่เยว่ก็เอ่ยขึ้นมาว่า “เฮ้อ น้องเป่ยเยว่ แส้ที่เจ้าแสดงมาเมื่อครู่นี้ใช่วิชาแส้เขาหลิงอวิ๋นหรือไม่? ตามที่ข้ารู้มา วรยุทธ์ของเขาหลิงอวิ๋นไม่เคยเผยแพร่ออกไปข้างนอก เจ้าแอบเรียนวรยุทธ์นี้ ก็ไม่ควรเอามาโอ้อวดเช่นนี้นะ”

อะไรนะ? แอบเรียน?