ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 177

จวินมู่เยว่เป็นคนแรกที่ควบคุมอารมณ์ไม่อยู่และพูดออกไป “เสด็จพ่อ หม่อมฉันไม่สามารถแต่งงานกับซูจื่ออวี๋ได้” นางเป็นถึงว่าที่ชายาของพี่เจ็ด ภรรยาของพี่น้องจะรังแกไม่ได้!

ฮองเฮารู้สึกประหลาดใจอยู่เล็กน้อย ในขณะที่ฮ่องเต้เจาเหวินมีความสงสัย

เมื่อซูจื่ออวี๋ตีกับจวินมู่หลานวานนี้ จวินมู่เยว่ก็คอยแต่ปกป้องนางตลอด หรือว่านางจะเข้าใจความคิดของพวกเด็กๆผิด?

ฮองเฮาทรงตรัสถาม “เจ้าไม่ได้ชอบนางหรือ?”

จวินมู่เยว่โบกมือและส่ายหัวพัลวัน “ไม่ไม่ไม่ ไม่ชอบ ไม่ไม่ไม่ ไม่ใช่ว่าไม่ชอบ คือ...คือว่าหม่อมฉันไม่มีความรู้สึกรักชอบเชิงชู้สาวกับแม่นางซูแม้แต่น้อย มีเพียงความเป็นมิตรสหายเท่านั้น!”

ฮองเฮายิ้มเจื่อนๆออกมา “ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้ ฝ่าบาท ถ้าเช่นนั้นก็ลืมมันไปเถอะเพคะ เป็นหม่อมฉันที่คิดผิดไป”

หากจวินมู่เยว่ยืนขึ้นปฏิเสธเพียงคนเดียว ฮ่องเต้เจาเหวินก็จะปล่อยมันไป แต่นี่โอรสทั้งสามต่างเปิดปากเพื่อขัดขวาง ดังนั้นมันจึงเป็นสิ่งสำคัญที่จะต้องหาว่ามันเกิดอะไรขึ้น

ฮ่องเต้เจาเหวินหันไปถามจวินมู่เหนียน “หลานซี เจ้าขัดขวางด้วยเหตุอันใด?”

จวินมู่เหนียนบีบที่พักแขนของรถเข็นและคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนเอ่ยว่า “กราบทูลเสด็จพ่อ เพราะหม่อมฉันทราบว่าน้องแปดไม่ได้ชอบพอนาง หม่อมฉันไม่ต้องการให้ทั้งเสด็จพ่อและฮองเฮาทำสิ่งไม่ดีเพราะเจตนาดี”

ความสัมพันธ์ระหว่างจวินมู่เหนียนและจวินมู่เยว่นั้นดีงามมาโดยตลอด และเหตุผลนี้ก็ดูสมเหตุสมผล

ฮ่องเต้เจาเหวินหันไปถามจวินมู่หลานเป็นคนสุดท้าย “ฮวายหยวน แล้วเจ้าล่ะ? เหตุใดจึงต้องขัดขวาง?”

จวินมู่หลานหยัดกายยืนขึ้น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเขินอายและจำใจ เขาก้มหน้าลงตอบกลับไป “กราบทูลเสร็จพ่อ ลูกมีความผิด”

มีความผิด?

ทุกสายตาจับจ้องมายังจวินมู่หลาน มีเพียงซูจื่ออวี๋ที่มีใบหน้ามืดมนและภายในใจของนางมีเสียงระฆังดังขึ้น

แน่นอนว่าในเสี้ยววินาทีต่อมาจวินมู่หลานก็ได้เปิดปากขึ้นว่า “ลูกกับคุณหนูสามตระกูลซูก่อนหน้านี้เคยมีช่วงเวลาสำคัญร่วมกัน เป็นลูกที่ละเลยมันไปชั่วขณะ ลูกกับคุณหนูสาม...ชิงสุกก่อนห่ามไปแล้ว! ”

จวินมู่เยว่ตกตะลึง เขารู้อะไร? เขาก็ไม่รู้อะไร คุณหนูสามร่วมหลับนอนกับพี่รองแล้วหรือ? มันเป็นไปไม่ได้

จวินมู่เยว่หันไปยังจวินมู่เหยียน จวินมู่เหนียนค่อยๆส่ายหน้าออกมาเพื่อบอกกับจวินมู่เยว่ว่าซูจื่ออวี๋ไม่ทำเช่นนั้น

จวินมู่เยว่ถอนหายใจอย่างโล่งอกและรีบกล่าวว่า “กราบทูลเสด็จพ่อ เรื่องของพี่รองนั้นหม่อมฉันไม่ทราบอะไรเลย แต่เท่าที่หม่อมฉันเคยรู้มา พี่สองมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับคุณหนูรองตระกูลซูมาโดยตลอด กับคุณหนูสามนั้นเอาแต่หลบเลี่ยง ทำไมตอนนี้...”

จวินมู่หลานพูดขัดจวินมู่เยว่ว่า “เสด็จพ่อ ทั้งหมดเป็นความผิดของลูก เป็นเพราะลูกนั้นละเลยเพียงเพราะซูจื่ออวี๋เป็นลูกอนุ ฐานะต่ำต้อย ดังนั้นลูกถึงได้รู้ว่านางไม่สามารถที่จะขึ้นเป็นชายาอ๋องได้จึงต้องการตัดความยุ่งเหยิง แต่ความรักความสิเน่หานั้นลึกซึ้งมากขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัวและยิ่งด้วยจื่ออวี๋อุทิศกายถวายตัวให้ ดังนั้น...จึงหวังว่าเสด็จพ่อท่านพ่อจะสนับสนุน ลูกยินยอมที่จะอภิเษกให้จื่ออวี๋เป็นชายา”

“ฝ่าบาท!” ครานี้เป็นซูจื่อเยียนที่อดกลั้นไว้ไม่อยู่พูดขึ้นมาโดยไม่รอให้ฮ่องเต้เอ่ยตำหนิขึ้นมา

แผนของพวกเขาไม่ได้เป็นเช่นนี้ จวินมู่หลานจะพูดสร้างความอับอายให้กับซูจื่ออวี๋ต่อหน้าทุกผู้คน จากนั้นก็จะปล่อยให้ซูจื่ออวี๋เสียชื่อเสียงจากการเสียพรหมจรรย์ก่อนที่จะได้ออกเรือนและทำให้นางกลายเป็นนางบำเรอในจวน

แล้วเหตุใดจึงเอ่ยปากให้นางกลายเป็นชายาอ๋องไปเสียแล้ว?