ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 185

หลังจากครุ่นคิดเรื่องนี้แล้ว จวินมู่หลานก็เค้นฟันพูดด้วยความโกรธ “ข้าไม่คาดคิดว่าเจ้าจะเป็นสตรีไม่รู้จักพอเช่นนี้ ข้าก็ได้สัญญาว่าจะแต่งงานกับเจ้าแล้ว เจ้ายังมีความสัมพันธ์กับยาม เสียแรงที่ข้าปั้นน้ำเป็นตัวหลอกลวงเสด็จพ่อเพื่อเจ้า”

อะไรนะ? ปั้นน้ำเป็นตัว? หลอกลวงเสด็จพ่อ?

ทุกคนจ้องมองไปที่จวินมู่หลาน

จวินมู่หลานคุกเข่าลงต่อหน้าฮ่องเต้เจาเหวินเสียงดังและกราบทูลว่า “เสด็จพ่อโปรดประทานอภัย แต่อันที่จริงลูกไม่เคยมีความสัมพันธ์ใดๆกับนางแม้แต่น้อย เป็นเพราะนางโกหกมาตลอดว่ารักลูก และลูกก็หลงใหลในความงามของนาง ทั้งยังถูกนางทำให้ลุ่มหลง ดังนั้นเขาจึงได้อาจหาญคิดสร้างอุบายชิงสุกก่อนห่าม คิดว่าการพูดเช่นนี้จะสามารถเอาชนะอุปสรรคของสถานะครอบครัวและปล่อยให้เสด็จพ่อพระราชทานการอภิเษก แต่ลูกคาดไม่ถึงว่าที่แท้นางหลอกลวงลูกมาตลอด และคิดไม่ถึงว่านางจะลักลอบมีความสัมพันธ์กับยาม ตอนนี้ดูเหมือนว่าคำสาบานที่นางให้ไว้กับลูกเป็นเรื่องโกหก นางไม่เพียงต้องการหลอกลวงความรู้สึกของลูกเท่านั้น แต่ยังต้องการทำให้เชื้อพระวงศ์สับสนอีกด้วย!”

ซูจื่ออวี๋ยิ้มเยาะ โธ่ พ่อคนดี พลิกลิ้นเร็วกว่าพลิกหน้าหนังสือเสียอีก

โดยไม่รอให้ฮ่องเต้เจาเหวินตอบ ซูจื่ออวี๋ก็หันศีรษะมองไปยังจวินมู่หลานและถามว่า “ฝ่าบาทรองกล่าวได้ถูกต้อง ครานี้ท่านไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับข้าแล้วใช่ไหม?”

จวินมู่หลานเค้นเสียงขึ้นจมูกอย่างเย็นชา “ไม่มีแน่นอน เป็นเจ้าที่ตอแยข้ามาโดยตลอด ”

“เหอะ!” ซูจื่ออวี๋หัวเราะเบาๆด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหยามเหยียด

ฮ่องเต้เจาเหวินที่นั่งมองอยู่ด้านบนหรี่ตามองด้วยความรู้สึกแปลกเล็กน้อย ท่าทางสตรีตรงหน้าช่างสุขุมเยือกเย็นต่างกับคนในวัยเดียวกัน

นางไม่รู้ว่านางกำลังจะตายหรือ?

สร้างความอับอายให้แก่วงศ์ตระกูลเช่นนี้ แม้นว่ากฎบ้านกฎเมืองจะไม่ลงโทษนาง แต่กฎของตระกูลไม่มีทางที่จะยกโทษให้นาง ในเวลานี้ทางรอดเดียวของนางคือการบอกว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของจวินมู่หลาน แต่เหตุใดนางจึงไม่พูด?

ฮ่องเต้เจาเหวินกวาดสายตามองผู้คนในท้องพระโรงเงียบๆและไม่รีบร้อนที่จะตัดสินหรือหาข้อสรุป

ผู้ที่นิ่งสงบเฉกเช่นเดียวกับฮ่องเต้เจาเหวินคือเสนาบดีเผยหยวนแห่งศาลต้าหลี

เผยหยวนมองเห็นใบหน้าของหมอหลวงหลี่เต็มไปด้วยความสับสนจึงถามขึ้นมา “หมอหลวงหลี่ ยังมีปัญหาอันใดอีกหรือ?”

หมอหลวงหลี่เรียกสติกลับมาและตอบอย่างอ้ำๆอึ้งๆ “เออ...นี่ ข้าขอตรวจอีกคราได้หรือไม่?”

“แต่ว่ากระไร?” เผยหยวนถามคำถามที่ทุกคนต้องการจะรู้ในตอนนี้

หมอหลวงหลี่ตอบด้วยสีหน้าขมขื่น “แต่ชีพจรบอกว่านางท้องได้เจ็ดเดือนแล้ว! แต่ใต้เท้าเผยท่านดูแม่นางผู้นี้...นาง...”

หมอหลวงหลี่ไม่จำเป็นต้องพูด ทุกคนต่างก็มองเห็นความผิดปกติ

เอวของซูจื่ออวี๋นั้นคอดกิ่ว เกรงว่าจะกว้างไม่เท่าหนึ่งฝ่ามือ มันดูเหมือนคนท้องเจ็ดเดือนตรงไหน?

นี่...นี่มันเหลือเชื่อเกินไป

องค์ฮองเฮาขมวดคิ้วเข้าหากัน “ท่านหมอหลี่ เจ้าพูดเพ้อเจ้ออันใด สตรีท้องเจ็ดเดือนต้องมีท้องที่ใหญ่โต จะมีรูปร่างแบบนางได้อย่างไร”

หมอหลี่พูดออกมาด้วยความรู้สึกขมขื่น “กราบทูลพระนางฮองเฮา แต่ชีพจรของนางเป็นเช่นนี้จริง หรือพวกเราจะตามหมอมาตรวจดูเพิ่ม?”