ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 220

หลังจากที่ซูจื่ออวี๋กล่าวจบนางก็ได้หยิบขวดกาวใสขวดนั้นและหันหลังออกไป ท่าทางไม่สนใจว่าตัวเองเป็นคนนอก ป๋ายหลี่เชียนซางเห็นเช่นนั้นก็ได้แต่อ้าปากค้าง หลังจากกลับมามีสติ ซูจื่ออวี๋ก็พาซิวขุยจากไปแล้ว

เมื่อมองไปที่ประตูที่เปิดอยู่ ป๋ายหลี่เชียนซางก็ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย เผยให้เห็นรอยยิ้มที่ไม่ทราบความหมาย

ถ้าหากซูจื่ออวี๋อยู่ในขณะนี้ เมื่อเห็นรอยยิ้มที่คลุมเครือนี้ นางก็จะรู้ว่าสิ่งที่ตนเตรียมป้องกันไว้นั้นถูกต้อง

“คุณหนู พวกเราจะไปที่ใดกันเจ้าคะ?” ซิวขุยไม่ได้ออกมาภายนอกเป็นเวลานาน นางอดไม่ได้ที่จะกลัวว่าจะถูกดุหรือไม่ในตอนที่กลับไป

ซูจื่ออวี๋ไม่สนใจเลย จวนเสนาบดีซูกำลังเตรียมงานรื่นเริง ฮูหยินซูกำลังวุ่นวายจะเอาเวลาที่ไหนมาใส่ใจนาง

ซูจื่ออวี๋กล่าวว่า “ไปโรงรับจำนำ”

ซูจื่ออวี๋รู้สึกว่าตัวเองน่าเวทนา คุณหนูผู้สง่างามแห่งจวนเสนาบดีต้องการที่จะซื้อจี้หยก แต่นางต้องนำกำไลหยกมาจำนำก่อน มีใครที่ยากจนกว่านางอีกไหม

สองนายบ่าวแวะซื้อถังหูลู่ เกาลัดคั่วและหยวนยางถัง พวกนางเดินไปกินไปเพื่อไปยังโรงรับจำนำ อย่างไรเสียซิวขุยยังเป็นเด็กน้อย เมื่อนางได้รับของกินก็มีความสุขจนไม่สนใจสิ่งใดและลืมแม้แต่เรื่องที่ว่ากลับเรือนในเวลาเย็นได้หรือไม่

ทั้งสองทั้งเดินทั้งกินเพียงครู่เดียวก็มาถึงโรงรับจำนำที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลวง โรงรับจำนำกว่างหยวน

แต่ทั้งสองคนยังไม่ทันที่จะได้เหยียบเข้าไปในโรงรับจำนำก็เห็นคนผู้หนึ่งรีบเดินออกมาจากด้านใน

ซิวขุยกระพริบตาปริบๆ “เอ๊ะ? นั่นมันคุณหนูสี่ไม่ใช่หรือ?”

ซูจื่ออวี๋เงยหน้าขึ้นมองและเห็นว่าหญิงสาวที่ออกมาจากโรงรับจำนำแต่งตัวมิดชิดตั้งแต่หัวจรดเท้า ตอนนี้เป็นช่วงปลายเดือนสี่และนางยังคงสวมเสื้อคลุมที่มีหมวกปิดหน้า เห็นได้ชัดเจนว่านางไม่ต้องการให้ผู้ใดเห็นหน้าตาของนาง

แต่ซิวขุยมองออกได้อย่างไร?

ซูจื่ออวี๋มีความคลุมเคลืออยู่ในหัว นางมองไม่ออกว่าซูจื่อเยว่จะทำอะไร แค่ออกมาซื้อผ้าต้องหลบๆซ่อนๆแบบนี้เลยเหรือ?

ซิวขุยกระซิบ “คุณหนูมันใกล้จะมืดแล้ว ถ้ายังไม่ไปที่โรงรับจำนำมันจะปิดเอานะเจ้าคะ พวกเรายังต้องตามคุณหนูสี่อีกหรือเจ้าคะ?”

ซูจื่ออวี๋คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “ตาม เจ้าตามนางไป ดูจนนางไปจะที่สุดท้ายแล้ว เจ้าก็ออกมาและกลับมารอข้าทันที ข้าจะไปโรงรับจำนำ มีสติเข้าไว้ อย่าให้ใครเห็นและอย่ารบกวนนาง”

ซิวขุยพยักหน้ารัวๆ “เจ้าค่ะ บ่าวทราบแล้ว คุณหนูโปรดวางใจ!”

หลังจากที่แยกกันไปทำธุระกับซิวขุยแล้ว ซูจื่ออวี๋ก็รีบกลับไปที่โรงรับจำนำกว่างหยวน ตอนนี้นางไม่มีของมีค่าอะไรเลยจริง ๆ ดังนั้นเธอจึงต้องจำนำสร้อยข้อมือหยกที่ฮูหยินหันมอบให้เธอ

เจ้าของร้านมองไปที่สร้อยข้อมือ จากนั้นจึงมองไปที่ซูจื่ออวี๋และพูดว่า “แม่นาง สร้อยข้อมือเส้นนี้อยู่ในสภาพดีเยี่ยม ท่านจำนำเป็นเถิด ถ้าแม่นางมีเงินมากกว่านี้ค่อยมาแลกมันคืนได้ดีหรือไม่?”