ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 219

ป๋ายหลี่เชียนซางถอนหายใจออกมาด้วยความจำใจ “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าไม่เคยช่วย? เป็นเพราะจู้หลิงปฏิเสธที่จะหนี”

ซูจื่ออวี๋เบิกตาโพลงด้วยความประหลาดใจ

ป๋ายหลี่เชียนซางกล่าวต่อว่า “ตั้งแต่ที่ตระกูลหรวนเกิดเรื่อง บิดาของข้าไม่เคยยอมแพ้ที่จะพยายามจะกลับคำพิพากษา เขาเสาะแสดงหาไปทั่วนานกว่าสิบปีก็ไม่พบข่าวคราวของจู้หลิงจนกระทั่งเขากำลังจะตาย หลังจากที่พ่อของข้าได้ตายไปแล้วก็ยังขอให้ข้าช่วยตามหาคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลหรวน ข้าจึงมายังเมืองหลวง ข้าเคยแอบเข้าไปในวังและลักลอบเข้าไปยังในศาลต้าหลี่แล้ว ข้าคิดไม่ถึงเลยว่า พวกเขาจะนำตัวของจู้หลิงเข้าไปขังไว้ในคุกที่ต่ำต้อยที่สุดของเมืองหลวง ”

ซูจื่ออวี๋ถามขึ้นมา “เจ้าเข้าไปที่คุกเพื่อช่วยเขาแล้ว แต่เขาไม่ยอมไปกับเจ้า?”

ป๋ายหลี่เชียนซางพยักหน้า “ถูกต้อง เขาบอกกับข้าว่า ถ้าหากเขาออกมา ฮ่องเต้เจ้าเหวินเพ่งเล็งมายังเขา ถ้าหากเขาหนีไป ฮ่องเต้เจาเหวินต้องตามล่าเพื่อตามจับหรวนหานอิน เขาไม่ต้องการที่จะทำให้คุณหนูใหญ่มีวันที่ยากลำบาก เขาต้องการที่จะให้คุณหนูใหญ่ใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ต่ออย่างสงบปลอดภัย”

เรื่องนี้น่าเชื่อถือ ซูจื่ออวี๋เคยพบกับจู้หลิง แววตาของจู้หลิงไร้ชีวิตชีวามีเพียงความปรารถนาที่จะตายเท่านั้น

แต่ว่า...

ซูจื่ออวี๋ถามขึ้นมาว่า “ในเมื่อเจ้าเคยพบกับเขา เหตุใดเจ้าจึงไม่ได้รับในสิ่งของที่เจ้าบอก? เขาไม่เชื่อเจ้าหรือ?”

ป๋ายหลี่เชียนซางพยักหน้า “เขาไม่เชื่อผู้ใดทั้งนั้น แต่เจ้านั้นไม่เหมือนกัน หน้าตาของเจ้าละม้ายคล้ายกับหรวนถิงจวินมาก ดังนั้นข้าจึงเดาว่า บางทีเขาอาจจะเชื่อเจ้า หลังจากที่เจ้าพบเขา เขาก็ตายไป นั่นมันก็ชัดเจนแล้วไม่ใช่หรือว่าเขามีภาระในใจอยู่?”

ซูจื่ออวี๋เม้มริมฝีปากก่อนจะถาม “สิ่งที่เจ้าพูดคือสิ่งใด?”

ป๋ายหลี่เชียนซางแค่นหัวเราะออกมา “เจ้าไม่ไว้ใจข้ามันก็เป็นเรื่องที่ถูกต้อง แต่ข้านั้นไม่ได้มีเจตนาร้ายใดๆอย่างแน่นอน ข้าสามารถที่จะช่วยเจ้าตามหาความจริงเกี่ยวกับการสังหารหมู่ของตระกูลหรวนได้”

ซูจื่ออวี๋หัวเราะออกมาก่อนจะกล่าวว่า “ข้าไม่เคยพูดว่าข้าต้องการตามหาเรื่องราวเกี่ยวกับการสังหารหมู่ของตระกูลหรวน ข้าไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอันใดกับตระกูลหรวน คุณชายป๋ายหลี่ ท่านส่งกาวน้ำนี้มาให้ข้า ข้าจะปกปิดความลับของตัวตนของท่านไว้ให้ท่าน ท่านก่อความโกลาหลในเมืองหลวง วันหนึ่งท่านอาจจะได้รับบาดเจ็บ ถึงตอนนั้นท่านก็มาหาข้า ข้าจะช่วยท่านอีกครั้งเป็นการตอบแทน”

มุมปากของป๋ายหลี่เชียนซางกระตุกและพูดว่า “นังหนู เจ้าไม่คิดว่าข้าจะดีขึ้นเลยหรือ? ”

ซูจื่ออวี๋เห็นท่าทางการเท้าสะเอวของป๋ายหลี่เชียนซางก็หัวเราะเยาะออกมา “ถึงเจ้าจะหน้าตาไม่เลว แต่ความดุร้ายและยโสบนหน้าของท่านมันซ่อนไม่มิด ยังต้องแสร้งทำเป็นอบอุ่นอ่อนโยนกับผู้อื่น เป็นคนเขลาที่หลับหูหลับตาเลียนแบบผู้อื่นอย่างนั้นจริงๆ ”