ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 229

ซูจื่ออวี๋อยากจะพูดออกไปว่าไม่ต้อง เพราะกระโปรงของเธอมันยาวจนปิดเท้ามองไม่เห็นหรอก

แต่ก่อนที่จะพูดอะไรซิวขุยก็วิ่งออกไปแล้ว

ซูจื่ออวี๋เม้มปากแน่นและยืนรอพร้อมกับคนอื่นใกล้ๆกับภูเขาปลอมในสวน

ทันใดนั้นก็มีเสียงร้องด้วยความตกใจดังมาจากด้านหลัง

“แย่แล้ว ไม่ดีแล้ว เอาน้ำมาที่ห้องครัว! เอาน้ำมา!”

ซูจื่ออวี๋ตกตะลึง อะไรนะ? ห้องครัวไฟไหม้?

ซูจื่ออวี๋ต้องการที่จะเปิดผ้าคลุมหน้า แต่สี่เหนียงก็คว้าข้อมือของนางเอาไว้ก่อนจะบอกว่า “อย่าเปิด เปิดไม่ได้ ถ้าคุณหนูเปิดมันจะไม่เป็นมงคล คุณหนูอย่ากังวล มีคนไปช่วยดับไปเยอะแล้ว อีกอย่างข้าดูแล้วไฟไม่มากนัก ไม่มีอะไร”

ซูจื่ออวี๋งุนงง ทำไมจู่ๆถึงมีไฟไหม? ใครเข้าไปทำอะไรในครัวแต่เช้าแบบนี้?

ซูจื่ออวี๋นึกไปถึงสิ่งที่ซูจื่อเยว่ซื้อมาก็ใจกระตุกและพึมพำอยู่ในใจอย่างอดไม่ได้ เป็นไปได้ไหมว่าซูจื่อเยว่เป็นคนจุดไฟและใช้โอกาสนี้ก่อความวุ่นวาย?

ซูจื่ออวี๋ยู่ปาก เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับนางอยู่แล้ว นางยังทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นได้

“หลบไปหลบไป ช่วยกันดับไฟเร็ว ช่วยกันดับไฟ!” เสียงตะโกนโหวกเหวกและเสียงฝีเท้าของคนใช้บางคนเดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ

ซูจื่ออวี๋ไม่เห็นเหตุการณ์ด้านนอก นางจึงไม่รู้ว่าตัวเองควรจะหลีกไปอยู่ตรงไหน

นางหลบไปยืนอยู่ทางขวา แต่จู่ๆสี่เหนียงก็ยื่นมืออกมาดึงให้นางมาอยู่ทางซ้าย

ฮูหยินซูมองไปยังซูจื่ออวี๋ที่แววตาเลื่อนลอยและยิ้มเยาะออกมา “ควบคุมนางได้นานแค่ไหน?”

เว่ยคงชิงตอบ “หนอนพิษสามารถอยู่ในร่างกายของมนุษย์ได้สิบสองชั่วยาม ซึ่งมันเพียงพอต่อการทำทุกอย่างให้เสร็จสิ้น เพียงแต่ว่า...เจ้าต้องการส่งนางให้กับอ๋องรองจริงๆหรือ? อ๋องรองดูเหมือนจะชอบนาง แบบนี้จะไม่เป็นการทำให้เยียนเอ๋อร์ลำบากหรือ?”

ฮูหยินซูขมวดคิ้ว “เยียนเอ๋อร์ยังไม่รู้เรื่องนี้ ข้าให้นางดื่มซุปสงบจิตแล้ว นางยังไม่ตื่น ในเมื่อรับปากกับท่านอ๋องรองไปแล้วก็กลับใจไม่ได้ ตอนนี้หยวนเอ๋อร์ขึ้นเกี้ยวไปแล้ว หากอ๋องรองไม่ได้รับซูจื่ออวี๋ ความไม่พอใจของฉินอ๋องก็กลับมาหาพวกเราในภายหลัง หากท่านอ๋องรองได้ซูจื่ออวี๋ไปแล้ว มันก็จะเป็นการกระทบกระทั่งกันของพี่น้อง”

เว่ยคงชิงเม้มปากและพูดกับนางอย่างไม่อ้อมค้อม “หยวนเอ๋อร์ฉลาดมาก ทำไมจึงไม่ให้นางเป็นชายาอ๋องแต่ไปเป็นชายารองแทน”

ฮูหยินซูกลับเข้าใจบุตรสาวของตัวเองเป็นอย่างดีและทอดถอนใจออกมา “หญิงหลงใหล ชายโลเล เมื่อสตรีตกหลุมรักนางก็ไม่สนใจสิ่งอื่นใด ข้าที่เป็นแม่ก็อยากจะให้พวกนางได้แต่งงานกับคนที่ตัวเองชอบ บั้นปลายชีวิตจะได้ไม่ต้องมาเป็นเหมือนข้า”

ฮูหยินซูยกมือปิดแก้มของตัวเองที่เจ็บปวดจากการถูกเสนาบดีตบ