ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 230

เว่ยคงชิงโอบไหล่ของฮูหยินซูเบาๆและพูดว่า “เจ้าไม่ต้องกังวล ข้าได้ให้ยาช่วยตั้งครรภ์ที่มีฤทธิ์ดี เพียงแค่พวกเราขยันทำกันสักหน่อย ในไม่ช้าเราก็จะมีลูกของเราเอง”

ฮูหยินซูพยักหน้าด้วยสีหน้าแดงก่ำ

เหลือเวลาอยู่ไม่มากแล้ว ฮูหยินซูถอดชุดสีแดงเชียนสูออกและเปลี่ยนเป็นชุดสีแดงลูกท้อพร้อมกับเอ่ยว่า “ไปกันเถอะ เกี้ยวใกล้น่าจะมาแล้ว”

เมื่อพูดถึงเกี้ยว ฮูหยินซูก็รู้สึกหดหู่ขึ้นมาอีกครั้ง

เกี้ยวที่มารับเจ้าสาวของซูจื่ออวี๋ถูกจวนฉินอ๋องตระเตรียมเอาไว้มีขนาดถึงแปดคนหาบเท่ากับภรรยาเอก

แต่เกี้ยวของซูจื่อเยียนเป็นเกี้ยวที่พวกเราเป็นคนเตรียมเอง จวนอ๋องรองไม่ใส่ใจกับการรับเจ้าสาวเลย เป็นจวนเสนบาดีของพวกเขาที่ต้องคอยจัดการมันเอง

ถ้าหากไม่ทำการลักลอบเปลี่ยนหงส์ส่งมังกรเปลี่ยนตัวซูจื่ออวี๋ นางเกรงว่าจวนอ๋องรองคงจะไม่ส่งองครักษ์อย่างลั่วป๋ายมาเสียด้วยซ้ำ

ฮูหยินซูกัดฟันแน่น นางอยากจะบีบคอซูจื่ออวี๋ให้ตายคามือนางด้วยความชิงชัง แต่นางทำได้แค่ระงับมันเอาไว้

หลังจากที่เปลี่ยนชุดแล้วเว่ยคงชิงก็สั่นกระดิ่งอีกครั้ง

หลังจากที่มีเสียงกระดิ่งดัง เว่ยคงชิงก็สั่งออกมา “เดิน”

ฮูหยินซูเห็นว่าซูจื่ออวี๋เป็นเหมือนกับหุ่นเชิดที่ไร้วิญญาณ เว่ยคงชิงบอกให้ทำอะไรก็ทำ

เมื่อเห็นท่าทางแบบนี้ของซูจื่ออวี๋ ฮูหยินซูก็มีความสุขขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ ถ้าหากได้ฆ่านางคงจะยิ่งมีความสุข เพียงแต่พวกเราได้ตกลงกับจวินมู่หลานไปแล้ว ดังนั้นจึงลงมือได้ไม่ง่าย

ในอีกด้านหนึ่ง ซูจื่อเยียนที่ควรจะแต่งงงานยังคงนอนหลับอยู่ตามแผนของซูจื่อหยวนและจวินมู่หลาน ซูจื่อเยียนจะถูกพาตัวเข้าไปในจวนได้ในภายหลัง

เหล่าคนที่จวนเสนบาดีเตรียมไว้ส่งเจ้าสาวได้รออยู่ที่ข้างประตู เมื่อเห็นว่าฮูหยินซูพาเจ้าสาวออกมาด้วยตัวเองก็ไม่ได้มีใครรู้สึกแปลกใจอะไร

คุณหนูรองคนนี้เป็นลูกสาวของฮูหยินซู

เพียงแต่วันนี้เหตุใดวันนี้ซูจื่ออวี๋จึงงามได้เพียงนี้

ที่ผ่านมาไม่คิดเลยว่าซูจื่ออวี๋แต่งหน้าแต่งตาแล้วจะดูดี แต่ก่อนก็เคยเห็นหน้าของคุณหนูสามคนนี้ที่ประตูเมือง

แต่ในหน้าของนางในวันนั้นก็ไม่อาจเทียบได้กับความงามล่มเมืองตรงหน้าของตน ช่างสวยงาม งามจนยากจะละสายตา

ที่ติ่งหูของนางมีต่างหูเล็กๆรูปร่างเหมือนหางจิ้งจอกน่ารักคู่หนึ่ง มันขับให้ผิวหน้าของนางผ่องใสและดูนุ่มนวลราวกับว่าหากสะกิดเบาๆแล้วจะปริแตกออกมา

ลั่วป๋ายตกตะลึงสติหลุดลอยออกไปจนเว่ยคงชิงต้องเรียกกลับมา

“องครักษ์ลั่ว องครักษ์ลั่ว!” เว่ยคงชิงขมวดคิ้วเรียกออกมาเสียงดัง

ลั่วป๋ายกลับมามีสติและรีบพูดไปว่า “ห้ะ? เออ...อ่า ได้ ขึ้นเกี้ยวได้”