ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 231

เว่ยคงชิงขมวดคิ้วเข้าหากันและมองกระดิ่งสีทองให้กับลั่วป๋ายก่อนจะพูดกระซิบ “บอกท่านอ๋องว่าใช้ได้แค่สิบสองชั่วยามเท่านั้น หลีกเลี่ยงการทำพิธีที่โถงทำพิธีเพื่อไม่ให้เสียเวลามากเกินไป”

ลั่วป๋ายพยักหน้าตอบรับ “ข้าน้อยเข้าใจแล้ว”

ลั่วป๋ายสั่นกระดิ่งในมือ เสียงกระดิ่งดังกังวานไพเราะ

ลั่วป๋ายออกคำสั่ง “คุณหนูซูขึ้นเกี้ยวเถิด”

ซูจื่ออวี๋หันกลับมาทื่อๆและให้สี่เหนียงช่วยพาขึ้นเกี้ยว

เกี้ยวเจ้าสาวทั้งสองออกจากจวนเสนาบดี เกี้ยวที่ควรเป็นของซูจื่ออวี๋ตอนนี้กลับเป็นซูจื่อหยวนที่อยู่ด้านในและตอนนี้พวกเขากำลังแบกเกี้ยวตรงไปยังจวนของฉินอ๋อง

และเกี้ยวที่ควรจะเป็นของซูจื่อเยียนกลับกลายเป็นซูจื่ออวี๋แทน ซึ่งกำลังตรงไปยังจวนอ๋องรอง

เกี้ยวขนาดแปดคนหาบมีเพียงหญิงสาวคนเดียวจึงเดินไปอย่างมันคงประดุจแบกลม

แต่เกี้ยวขนาดสี่คนแบกกลับรู้สึกทุลักทุเลอย่างไม่มีสาเหตุ

ตามกฎแล้วเจ้าสาวต้องถูกแห่ไปรอบเมือง เพียงแต่พวกเขาเดินได้อย่างเชื่องช้าและลั่วป๋ายกลัวว่ามันจะเสียเวลาจึงสั่งว่า “ไม่ต้องแห่แล้ว เดินไปตามถนนเซวียนอู่และตรงเข้าจวนอ๋องรอง”

คนแบกเกี้ยวตอบรับ

ในขณะเดียวกันคนที่อยู่บนเกี้ยวก็ได้ยินคำสั่งเช่นกัน

เพียงแต่คนที่ได้ยินคำสั่งของลั่วป๋ายไม่ใช่ซูจื่ออวี๋ที่ถูกพิษของหนอนกู่ควบคุมวิญญาณอยู่ แต่เป็นคุณหนูสี่ซูจื่อเยว่คนที่ซ่อนอยู่บนเกี้ยวก่อนหน้านั้น

ที่ซูจื่ออวี๋ทายไว้ก่อนหน้านี้เป็นสิ่งถูกต้อง ซูจื่อเยว่ต้องการที่จะก่อความวุ่นวายเพื่อที่จะแต่งเข้าไปในจวนอ๋องรอง ไม่ว่าอย่างไรนางก็ไม่ยินยอมที่จะแต่งงานกับหันเจิ้นคนโง่เขลา

ดังนั้นนางจึงวางแผนที่จะแต่งงานครั้งนี้แทน

ก่อนที่ซูจื่ออวี๋จะกลับมามีสติและรู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นนางก็ถูกผลักเข้าไปใต้ที่นั่งของเกี้ยวโดยที่ผ้าคลุมไม่หลุดตลอดทุกการกระทำนั้น ดังนั้นนางจึงไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ในเงื้อมือใครและซูจื่อเย่วเองก็ไม่รู้ว่านางวางยาพิษใคร

ทั้งสองพี่น้องสลับตำแหน่งกันอีกครั้งและเกี้ยวเจ้าสาวก็ยังคงเดินต่อไป

เกี้ยวเดินทางตรงมาจนถึงประตูรองของจวนอ๋องรอง นอกจากพ่อบ้านที่มาเปิดประตูต้อนรับเจ้าสาวก็ไม่มีใครอีกแล้ว

ลั่วป๋ายไม่ให้เกี้ยวจากจวนเสนาบดีเข้าไปด้านในและสั่นกระดิ่งอีกครั้งเพื่อสั่ง “คุณหนูซูลงจากเกี้ยว ลงมาเถอะขอรับ”

แม้ว่าซูจื่อเยว่จะไม่ถูกพิษจากกู่ควบคุมวิญญาณแต่นางก็ต้องลงมาและเชื่อฟังสิ่งที่ลั่วป๋ายสั่ง

ซูจื่อเยว่ก้าวลงจากเกี้ยวช้าๆก่อนจะออกไปนางก็ได้ทิ้งเงินไว้บนที่นั่งเป็นจำนวนหนึ่ง ซึ่งเป็นเงินรางวัลอีกครึ่งหนึ่งของสี่เหนียงและคนแบกเกี้ยว

เมื่อเห็นว่าประตูรองของจวนท่านอ๋องรองปิดลง ซีเหนียงก็รีบเปิดม่านของเกี้ยว เมื่อเห็นเงินซีหนียงก็มีสีหน้าปิติอย่างมากและรีบเก็บเงินเหล่านั้นก่อนจะพูดว่า “ไปๆ รีบไป ยังมีที่ที่ต้องไปอีก”