ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 245

ซูจื่ออวี๋โกรธจนหน้าแดง นางเด้งตัวลุกขึ้นจากตักของจวินมู่เหนียน บอกว่า

“เจ้ารออยู่ที่นี่!”

ต่อมายังไม่ทันที่จวินมู่เหนียนจะตั้งตัว นางกลับหันไปมองจวินมู่ฉง พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงโมโห

“ท่านอ๋องรองทรงแข็งแรงดีนะเพคะ ในเมื่อพวกท่านสองพี่น้องไม่ห่วงเรื่องศักดิ์ศรี เช่นนั้นวันนี้ข้าจะทำให้พวกท่านสมดังหวัง จะทำให้พวกท่านรู้ว่า อะไรที่เรียกว่าล่วงเกินทหารทั้งกองทัพ ยังดีกว่าล่วงเกินหมอเพียงคนเดียว”

จวินมู่ฉงตกใจกับท่าทางของซูจื่ออวี๋จนชะงักไป เขาอึ้งอยู่สักครู่ เมื่อรอให้เขาได้สติ ซูจื่ออวี๋ก็ขว้างขวดกระเบื้องหนึ่งขวดลงบนพื้นแล้ว

เพล้ง หลังจากเสียงแตกหัก จุดที่มีเศษของขวดกระเบื้องมีหมอกสีขาวลอยขึ้นมา ตรงจุดที่หมอกขาวไปถึง ผู้คนจะน้ำหูน้ำตาไหล มือไม้อ่อนแรง

ยาพิษชนิดนี้นางเพิ่งผสมขึ้นระหว่างที่เดินทางออกจากจวนอ๋องฉินมาจวนอ๋องรอง ตลอดทางที่ผ่านมานางเตรียมตัวไว้แล้ว จึงไม่ถูกควบคุมเหมือนตอนที่อยู่ประตูเมือง

ซูจื่ออวี๋เดินไปตรงหน้าจวินมู่เหนียน แล้วนำยาถอนพิษให้จวินมู่เหนียนกับองครักษ์เซวียนชาง ยังมีท่านอ๋องแปดจวินมู่เยว่กับคนอื่นที่เพิ่งเดินเข้ามา

หลังจากเห็นเซวียนชางกินยาแก้พิษเข้าไป ซูจื่ออวี๋บอกว่า

“พวกเขาจะไม่สามารถขยับได้เป็นเวลาหนึ่งก้านธูป เจ้านำสิ่งนี้ไปสาดใส่ขอบกำแพง”

เซวียนชางหันมองจวินมู่เหนียน เขารู้สึกไม่สบายใจ เพราะรู้สึกว่าซูจื่ออวี๋ทำอะไรไม่คำนึงถึงผลที่ตามมา

แต่จวินมู่เหนียนกลับไม่ได้คิดมากเช่นนั้น เพราะไม่ว่าซูจื่ออวี๋จะทำอะไร เขาล้วนสามารถปกป้องนางได้

จวินมู่เหนียนเอ่ยปาก

“ทำตามที่พระชายาสั่ง!”

เซวียนชางสะท้าน รีบบอกว่า

“ข้าน้อยรับบัญชา!”

ภายใต้สถานการณ์ที่ทุกคนไม่อาจขยับร่างกายได้ เซวียนชางสาดยาพวกนั้นไปที่ขอบกำแพงจนหมดขวด จากนั้นรีบกลับมาข้างกายจวินมู่เหนียน

ขณะนี้หมอกขาวที่บดบังสายตาของทุกคนเริ่มจางหายไป มีเพียงคนเต็มเรือนกำลังเช็ดน้ำหูน้ำตา

จวินมู่ฉงพยุงตัวไว้กับเสา เช็ดน้ำตาไปด้วย เอ่ยถามไปด้วยว่า

“บังอาจนักนังปีศาจ เจ้าทำอะไรกับพวกข้า? เจ้ารู้หรือไม่วางยาสังหารองค์ชาย คือโทษปิดบังเบื้องสูง!”

“ท่านอ๋องแปดอยากรู้หรือ?

จวินมู่เย่วพยักหน้า

ซูจื่ออวี๋ยักคิ้วแล้วหัวเราะ บอกว่า

“เช่นนั้นรบกวนท่านอ๋องแปดช่วยนับตัวเลข ตั้งแต่สิบไปถึงหนึ่ง ก็จะเห็นผลในทันที”

จวินมู่เย่วตาวาวรีบนับทันที

“สิบ เก้า แปด เจ็ด...”

ในใจจวินมู่ฉงรู้สึกถึงลางสังหรณ์ไม่ดีบางอย่าง รีบหันไปตะโกนใส่ห้องนั้น

“พี่รอง พี่รองออกมาเร็ว พี่รอง!”

ตอนนี้จวินมู่ฉงเสียใจเหลือเกิน หากไม่ใช่เพราะเขาจุดผงปลุกกำหนัด หากไม่ใช่เพราะเขาให้จวินมู่หลานกินยาปลุกกำหนัด สถานการณ์คงไม่กลายเป็นเช่นนี้

ตกลงซูจื่ออวี๋ทำบ้าอะไรกันแน่? ทำไมทุกครั้งที่จวินมู่เย่วขานตัวเลขออกมา ในใจเขาถึงสั่นอย่างรุนแรง?