ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 247

จวินมู่ฉงโกรธจนแทบบ้า เขาคำรามบอกว่า

“ซูจื่ออวี๋! ใครให้เจ้ากำเริบขนาดนี้?”

เสียงเยือกเย็นของจวินมู่เหนียนดังขึ้น พร้อมตอบราบเรียบ

“ข้าเอง!”

จวินมู่เหนียนบังคับรถเข็นให้ไปด้านหน้าสองก้าว จากนั้นจับมือซูจื่ออวี๋เอาไว้

ซูจื่ออวี๋ตัวแข็งไปชั่วขณะ ที่ผ่านมาจวินมู่เหนียนเคยจับแต่ข้อมือนางเท่านั้น จับมืออย่างนี้ ถือเป็น...ครั้งแรก

จวินมู่เหนียนมองจวินมู่ฉงอย่างใจเย็น บอกว่า

“หากพี่รองตื่นแล้ว รบกวนพี่สี่ช่วยบอกเขาด้วยว่าเรื่องนี้ยังไม่จบ”

ทุกคนได้แต่สูดหายใจเข้าลึกๆ พระชายาอ๋องฉินถึงกับรื้อบ้านท่านอ๋องรองไปแล้ว ยังทำให้คนมากมายขนาดนี้ได้เห็นบั้นท้ายของท่านอ๋องรอง นี่อ๋องฉินยังต้องการอะไรอีก?

จวินมู่ฉงเองก็สงสัยเหมือนกัน จึงถามเสียงเย็นอย่างอดไม่ได้

“เจ้ายังต้องการอะไรอีก?”

จวินมู่เหนียนไม่ตอบ เพียงแต่พูดเสียงเรียบ

“กลับจวน!”

……

คนของจวนอ๋องฉินพากันทยอยเดินจากไป เหลือไว้เพียงสภาพอนาถภายในจวนอ๋องรอง ยังมีอานชินอ๋องกับหมอเทวดาโม่ซุนที่คอยหลบมุมดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตั้งแต่ต้นจนจบ

โม่ซุนหัวเราะบอกว่า

“ละครฉากนี้ สนุกกว่าละครชูโรงของคณะละครชิ่งหยวนเสียอีก สนุกจริงๆ”

อานชินอ๋องขมวดคิ้วจนเป็นปม อดถามไม่ได้ว่า

“หมอเทวดาโม่ เมื่อสักครู่ซูจื่ออวี๋ทำสิ่งใด? เหตุใดบ้านจึงได้ถล่มลงมา?”

โม่ซุนหัวเราะเสียงเบา

“ท่านอ๋องไม่ต้องคิดมาก ขอเพียงท่านอ๋องไม่ไปหาเรื่องแม่นางซู แม่นางซูจะไม่ไปรื้อบ้านที่จวนอ๋องอานแน่นอน”

เมื่อพูดจบ โม่ซุนเดินไปยังทิศทางที่คนของจวนอ๋องฉินจากไป เหลือไว้เพียงอานชินอ๋องยืนชะงักอยู่ที่เดิมเพียงลำพัง

อานชินอ๋องอดคิดไม่ได้ คำพูดเมื่อสักครู่ของโม่ซุนหมายความว่าอย่างไร? กำลังจะบอกว่า หากเขาล่วงเกินซูจื่ออวี๋ ซูจื่ออวี๋จะไปรื้อจวนอ๋องอานเช่นนั้นหรือ?

นางกล้าหรือ? ! ช่างบังอาจนัก! อานชินอ๋องโมโหจนถลึงตา พร้อมสะบัดแขนเสื้อเดินจากไป

——

พ่อบ้านเฟิงสั่งการให้พวกบ่าวรีบจัดการทันที จวนอ๋องฉินที่เดิมทีเงียบสงบกลับครึกครื้นขึ้นมา

จวินมู่เหนียนมองซูจื่ออวี๋ที่อยู่ในชุดแต่งงานสีชมพู ขมวดคิ้วบอกว่า

“ไปนำมงกุฏหงส์เก้าเศียรกับสายสะพายออกมา”

พ่อบ้านเฟิงชะงักไป เขาตอบว่า

“ท่านอ๋อง นั่นเป็นชุดแต่งงานที่กระทรวงพิธีการเตรียมไว้ให้พระชายาเอก นี่...”

จวินมู่เหนียนขมวดคิ้ว

“ใช่สินะ เป็นของที่ฝ่ายพิธีการเตรียมไว้ ไม่รู้จะพอดีหรือไม่”

เมื่อพูดจบ จวินมู่เหนียนหันมองซูจื่ออวี๋ แล้วพูดอย่างรู้สึกผิด

“ลำบากเจ้าด้วยนะ”

ทุกคนได้แต่ชะงักอยู่ที่เดิม ลำบากหรือ...

นี่ก็ถือว่าลำบากหรือ?

ซูจื่ออวี๋เองก็ไม่รู้ว่าจะพูดสิ่งใด นางอดสับสนในใจไม่ได้ ทั้งที่จวินมู่เหนียนมักจะทำสีหน้าเย็นชา พร้อมทั้งให้ความรู้สึกที่เข้าถึงยากตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่เหตุใดจึงมักกระทำสิ่งที่ทำให้ผู้อื่นซาบซึ้งอย่างนี้ พร้อมทั้งพูดจาให้คนรู้สึกหวั่นไหว