ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 252

ซูจื่ออวี๋ทำหน้าเหมือนยิ้มแต่ก็ไม่ได้ยิ้ม สีหน้าเช่นนี้กำลังบอกจวินมู่หลานว่า นางชอบความสงบสุข แต่ไม่ได้แปลว่านางกลัวจะถูกเปิดโปงจากเขา

ที่นางพูดเช่นนั้น เพราะอยากให้เรื่องนี้ผ่านไปด้วยดี เพราะนางรู้ดี ว่าฮ่องเต้เจาเหวินไม่อยากเห็นลูกชายตัวเองทำร้ายพี่น้องตัวเอง

จวินมู่หลานกัดฟันกรอด แต่ในที่สุดกลับไม่ได้สอบถามต่อ เพียงแต่หุบปากอย่างไม่พอใจเท่านั้น

ขณะเดียวกันจวินมู่เย่วก็พูดขึ้นอย่างสบโอกาส

“พูดไปพูดมา ที่แท้ก็เป็นเรื่องเข้าใจผิดนี่เอง เสด็จพ่อ เรื่องนี้ก็ปล่อยไปเช่นนี้เถอะ”

เสนาบดีซูรีบเอ่ยอย่างเห็นด้วย

“ถูกต้องพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท ล้วนเป็นเรื่องเข้าใจผิด เป็นการเข้าใจผิดเท่านั้น”

ฮ่องเต้เจาเหวินหรี่ตาลงไม่รู้ว่าคิดสิ่งใดอยู่ ผ่านไปสักพักจึงบอกว่า

“ซูเหวินเฟิง ข้าว่าเจ้าก็ว่างมานาน การสอบเคอจวี่ของโยวโจวกลับมาแล้ว เจ้าหาวันออกเดินทางไปคุมสอบที่นั่น”

โยวโจว...นั่นเป็นที่ทุระกันดาร

คุมสอบ นี่การสอบชุนเหวยเพิ่งผ่านไป หากรอให้การสอบชิวเหวยจบลง ต้องรออีกครึ่งปี ถึงอย่างไรฝ่าบาทก็ยังโกรธเขาอยู่ดี

เสนาบดีซูทำหน้าเศร้า อยากจะเอ่ยปากขอร้อง แต่ก็เกรงจะทำให้ทรงกริ้ว จึงคุกเข่ายอมรับชะตากรรม

“กระหม่อม...น้อมรับบัญชา”

เมื่อพูดเรื่องเสนาบดีซูเสร็จ ก็ถึงตาซูจื่ออวี๋ ฮ่องเต้เจาเหวินเอ่ยปาก

“ซูจื่ออวี๋ ช่วงนี้เจ้าก่อเรื่องวุ่นวายมากมาย จงอยู่ในจวนอ๋องฉินให้ดี ก่อนเทศกาลตวนหยาง ห้ามออกมาก่อเรื่องอีก”

ทุกคนเข้าใจว่านี่คือการกักบริเวณ

——

สุดท้ายเรื่องนี้ก็ไม่มีใครอธิบายกับทุกคนอย่างละเอียด

ฮองเฮาไม่ได้สั่งให้ซูจื่ออวี๋ลุกขึ้น เห็นได้ชัดว่าโกรธนางเพราะเรื่องนี้เป็นเหตุ

ซูจื่ออวี๋ได้แต่ถอนหายใจ แล้วพูดเรื่องที่ตัวเองรู้ออกมาทั้งหมด ยกเว้นเรื่องเวินเซียงอวี้หยวน

เมื่อพูดถึงเรื่องจวนท่านอ๋องรอง ซูจื่ออวี๋พูดอย่างโมโหเหมือนผู้ผดุงคุณธรรม

“ทูลองค์ฮองเฮาตามจริง เรือนของท่านอ๋องรอง ลูกสะใภ้เป็นคนทำเองเพคะ ทว่าไม่ได้ใช้วิธีสูงส่งแต่อย่างใด เป็นเพียงน้ำยาที่สามารถทำให้พวกดินทรายคลายตัวเพคะ พวกชาวบ้านที่ไปขุดหินขุดแร่ก็ล้วนใช้วิธีนี้ ลูกสะใภ้ยอมรับว่าตัวเองวู่วามไปบ้าง กระทั่งอาจจะทำให้เรื่องใหญ่โต แต่ทนไม่ไหวจริงๆเพคะ ท่านอ๋องรองใช้แหดักปลาจับตัวอ๋องฉินเอาไว้ ทำให้อ๋องฉินคิดว่าคนที่อยู่ในห้องคือลูกสะใภ้ นี่มันเหยียดหยามกันมากเกินไป”

ฮองเฮาเงยหน้าพร้อมหันมองเงาที่สั่นไหวตรงประตูแวบหนึ่ง จู่ๆหัวเราะบอกว่า

“หืม? ดังนั้นที่เจ้ารื้อเรือนหลังนั้น เพราะต้องการทวงความยุติธรรมให้หลานซีหรือ?”

ซูจื่ออวี๋พยักหน้า

“เรื่องนั้นแน่นอนอยู่แล้วเพคะ ลูกสะใภ้ขอยอมรับผิด แต่ต่อให้เลือกได้อีกครั้ง ลูกสะใภ้ก็จะทำเหมือนเดิม ลูกสะใภ้เป็นเพียงหญิงสาวคนหนึ่ง อีกทั้งยังเกิดจากอนุ เคยผ่านความลำบาก เคยผ่านความทรมานมาทุกรูปแบบ แต่ลูกสะใภ้ทนเห็นท่านอ๋องลำบากเพราะตัวเองไม่ได้ ลูกสะใภ้...ลูกสะใภ้ทำใจไม่ได้เพคะ”