ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 266

จวินมู่เหนียนยื่นมือไปหมายจะใช้นิ้วสะกิดปลุกนางให้ตื่น แต่เมื่อนิ้วของเขากำลังจะแตะลงบนไหล่ของนาง จู่ๆเขาก็เปลี่ยนไปแตะลงที่หลังคอของนางและสะกิดเบาๆ

ซูจื่ออวี๋ถูกเขากดเข้าที่จุดหลับไหลก็ทำให้ทั้งร่างกายของนางอ่อนระทวยลงไป

จวินมู่เหนียนรับนางไว้ทันและอุ้มนางเอาไว้ในอ้อมแขนของเขา

จวินมู่เหนียนไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องทำเช่นนี้ เพียงแค่อยากทำก็ทำ

เขาวางซูจื่ออวี๋ไว้บนเตียง ก่อนจะถอดเสื้อผ้าออกและทิ้งตัวลงนอนด้วยกัน

เช้าวันต่อมา

เมื่อซูจื่ออวี๋ตื่นขึ้น ท้องฟ้าก็สว่างแล้วแสงแดดอุ่นๆส่องลอดผ่านช่องหน้าต่างเข้ามากระทบบนใบหน้าของนาง แสงอาทิตย์ทำให้ร่างกายของนางอบอุ่นและเกียจคร้าน

นางค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นมา นางกวาดสายตามองไปรอบๆด้วยความสับสน

เมื่อตอนที่นางเห็นใบหน้าอันหล่อเหลาของจวินมู่เหนียนที่อยู่ห่างจากนางไม่ถึงหนึ่งนิ้ว สมองของนางก็ว่างเปล่าและตื่นขึ้นมาเต็มตาด้วยความตกใจ

ซูจื่ออวี๋อยากจะกรีดร้องออกมาแต่ก็ต้องรีบงับปากเอาไว้ เพราะเธอพบว่าตัวเองนอนอยู่ในอ้อมกอดของจวินมู่เหนียนด้วยท่าทางล่อแหลม

หัวของนางวางอยู่บนแขนของเขา ขาข้างหนึ่งของนางพาดอยู่บนขาของจวินมู่เหนียน และแขนของนางโอบอยู่รอบตัวของเขา

ที่แย่ไปกว่านั้น คือ มือของนางล้วงเข้าไปในชุดของจวินมู่เหนียน ซึ่งในขณะนี้มันวางกดทับลงบนกล้ามเนื้อหน้าอกเปลือยเปล่าของเขา

นี่มัน…

นี่มันเป็นสตรีอันธพาล!

ว่ากันว่าสตรีนั้นงดงามราวกับภาพวาด แต่เขาเคยเห็นผลงานชิ้นเอกมากมาย แต่ไม่มีใครเคยวาดภาพทิวทัศน์ที่สวยงามเช่นนี้มาก่อน

ซูจื่ออวี๋ยืนเท้าเปล่าที่ประตูห้อง ผมของนางยาวสยายราวกับน้ำตก แก้มของนางมีสีแดงระเรื่อและใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก มีความกระวนกระวายและเขินอายในดวงตากลมโตของนาง ยามแสงตะวันสาดส่องลงมาที่นาง มันทำให้นางเปล่งประกายราวกับว่าเรืองแสงได้

จวินมู่เยว่มองดูใบหน้าเล็กๆที่ผ่องใสเกินไปของซูจื่ออวี๋ และทันใดนั้นเขาก็เห็นรอยแดงที่คอของนาง นั่นมัน…

จวินมู่เยว่รู้สึกสมองตื้อ เขารีบก้มศีรษะลงและประสานมือเอาไว้ก่อนจะพูดว่า “พี่สะใภ้เจ็ด ข้า…ข้าไม่รู้ว่าพี่สะใภ้เจ็ดก็อยู่ด้วย ข้าผิดไปแล้ว”

ซูจื่ออวี๋ต้องการที่จะพูดเพื่อรักษาหน้าของตัวเอง นางเตรียมที่จะพูดอธิบายกับจวินมู่เยว่ว่าไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิด แต่จู่ๆประตูห้องที่ด้านหลังก็ถูกเปิดออก

ในเวลานี้ ซูจื่ออวี๋รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกและไม่รู้ว่านางต้องอธิบายอะไรหรือไม่

ในขณะที่ซูจื่ออวี๋กำลังลังเลใจอยู่นั้น เอวของนางก็ถูกรัดแน่นขึ้นมา ก่อนที่นางจะตกเข้าไปสู่อ้อมแขนของจวินมู่เหนียน…