ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 275

“โอ๊ย” หญิงคนนั้นร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดอันยากจะทนได้ เสื้อด้านหลังถูกตีจนกลายรอขาดรูปเป็นไม้กางเขน เสื้อผ้าทั้งตัวเริ่มหลุดออกไปสองข้าง

ในใจของหญิงคนนั้นก็เริ่มตื่นตระหนกแล้วลุกขึ้นเอามือกดเสื้อที่แผ่นหลังของตัวเอง และการกระทำนี้ก็ทำให้นางไม่สามารถกอดลูกตัวเองได้

แม่นางน้อยคนนั้นแม้ว่าจะยังเด็กมาก แต่กลับรู้จักปกป้องแม่ หลังจากถูกปล่อยแล้วเด็กน้อยคนนั้นก็วิ่งไปทางหนานหยวนหรัวทันที โบกกำปั้นขนาดเล็กที่ไม่มีพลังโจมตี แล้วตีไปที่ขาของหนานหยวนหรัว

“อย่าตีท่านแม่ เจ้าห้ามตีท่านแม่ของข้า ฮือๆๆๆ...”

หนานหยวนหรัวรู้สึกรำคาญ ยกเท้าขึ้นเตะแม่นางน้อยคนนั้นออกไป แล้วพูดด้วยเสียงเดือดดาล “ไปให้พ้น”

แม่นางน้อยคนนั้นก็ลอยออกไป ขณะที่เห็นว่ากำลังจะตกพื้น กลับมีเงาสีดำวิ่งออกมาจากฝูงชน แล้วรับเด็กน้อยคนนั้นเอาไว้ได้อย่างมั่นคง

“ใคร?” หนานหยวนหรัวมองไปที่ผู้หญิงที่รับเด็กเอาไว้ ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นซูจื่ออวี๋ที่สุดจะทนแล้ว

ซูจื่ออวี๋ไม่มีวรยุทธ์ หลังจากรับเด็กเอาไว้แล้ว ทั้งสองก็ล้มลงบนพื้นอย่างจนตรอก แม่นางน้อยก็ร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของนางตลอดเวลา

ซูจื่ออวี๋ก็ปลอบใจ “เด็กดี ไม่เป็นไรๆ อย่ากลัวนะ”

หนานหยวนหรัวเห็นซูจื่ออวี๋ไม่สนใจนาง ก็ยิ่งเดือดดาลมากขึ้น เดินไปตรงหน้าซูจื่ออวี๋อย่างรวดเร็ว แล้วพูดด้วยความโกรธ “ข้าถามเจ้าอยู่นะ เจ้าเป็นใคร? คนที่ข้าลงโทษ เจ้าก็กล้าเข้ามาช่วยรึ?”

“นี่คือ...” ชิวขุยรีบวิ่งออกมา ขณะที่อยากจะรายงานชื่อตระกูล ก็ถูกซูจื่ออวี๋ขัดจังหวะ

“ชิวขุย ดูแลเด็กให้ดี”

เมื่อสิ้นเสียง หนานหยวนชิงก็ลงมาจากหลังม้าแล้วเดินไปตรงหน้าซูจื่ออวี๋ ก่อนจะถาม “ไม่ทราบว่าแม้นางมีนามว่าอะไร?”

เพราะไม่ชอยหนานหยวนหรัว ดังนั้นแม้แต่หนานหยวนชิง ซูจื่ออวี๋ก็ไม่ชอบ นางเหลือบมองหนานหยวนชิงด้วยสายตาเย็นชา ไม่ได้ตอบคำถาม แต่พูดขึ้นมาว่า “ทูตจากหนานเจียงยังไม่เข้าเมือง ก็ทำร้ายชาวบ้านแคว้นตงโจว คนที่รู้ ทูตมาเพื่อสานความสัมพันธ์ ส่วนที่ไม่รู้ ก็คิดว่าทูตมาเพื่อหาเรื่อง”

หนานหยวนชิงและหนานหยวนหรัวต่างก็ประหลาดใจ คิดไม่ถึงว่าแม้นางที่ดูอายุสิบสี่สิบห้าจะกล้าพูดเช่นนี้กับองค์รัชทายาทหนานเจียง

หนานหยวนชิงรู้สึกว่าซูจื่ออวี๋น่าสนใจ แต่หนานหยวนหรัวกลับเต็มไปด้วยความริษยาและเกลียดชัง ต้องการทำลายความงามที่ไร้ที่เปรียบนี้

หนานหยวนหรัวกล่าวด้วยความโกรธ “เจ้าบังอาจ เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร ถึงได้กล้าพูดเช่นนี้กับเสด็จพี่ของข้า? พวกเจ้าชาวตงโจว ไม่มีมารยาทขนาดนี้เลยหรือ?”

ซูจื่ออวี๋ยิ้มเย็นชา “ทำมาไม่ทำกลับเสียมารยาท องค์หญิงหยวนหรัวยังไม่เข้าเมืองก็ตีชาวตงโจวแล้ว หากจะพูดเช่นนี้ พวกเราควรจะตีพวกเจ้าสองคนชาวหนานเจียงด้วนแส้ถึงจะนับว่ามีมารยาทหรือไม่?”