ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 344

ซูจื่ออวี๋ไม่ได้ยินว่าหนานหยวนชิงพูดคุยอะไรกับจวินมู่เหนียน นางรู้แค่เพียงว่าหลังจากที่จวินมู่เหนียนได้ฟังสิ่งที่หนานหยวนชิงพูดก็ให้ทั้งหนานหยวนชิงและหนานหยวนหรัวออกไป

ซูจื่ออวี๋มองไปยังจวินมู่เหนียนด้วยความประหลาดใจ ภายในดวงตาของนอกเหนือจากความใคร่รู้แล้วยังมีความไม่พอใจแฝงอยู่

จวินมู่เหนียนพูดอย่างจนปัญญา “หนานหยวนชิงบอกว่า เยาเตาเป็นบุตรของฮ่องเต้แห่งหนานเจียงกับนางคณิกา แม้ว่าจะไม่ได้รับการแต่งตั้งเป็นองค์ชายแห่งหนานเจียง แต่เขาก็มีสายเลือดของราชวงศ์ พวกเราจึงไม่สามารถที่จะฆ่าเยาเตาเช่นนี้ได้

ซูจื่ออวี๋ตะลึงงัน นางคาดไม่ถึงเลยว่าองครักษ์เงาตัวเล็กๆจะมีภูมิหลังเช่นนี้

ถ้าหากเยาเตาผู้นั้นเป็นองค์ชายแห่งเจียงหนาน เช่นนั้นการแก้แค้นให้เสี่ยวอวี๋…

ซูจื่ออวี๋หันไปมองฝูงชนอย่างโดยไม่รู้ตัว นางสบตาเข้ากับชู่ซีด้วยความบังเอิญ สายตาของชู่ซีที่มองมายังนางไม่ได้แสดงความผิดหวังใดๆ เพียงแต่มองนางอย่างสื่อความหมายก่อนที่จะจากไป

ซูจื่ออวี๋เดินไปทางที่ชู่ซีเดินไปโดนไม่รู้ตัว แต่นางกลับถูกจวินมู่เหนียนดึงข้อมือเอาไว้ จวินมู่เหนียนพูดขึ้นมาว่า “จะมีคนตามเขาไป”

ซูจื่ออวี๋หันไปมองจวินมู่เหนียนและพูดด้วยความระทมใจ “แบบนี้ก็แก้แค้นให้เสี่ยวอวี๋ไม่ได้แล้วใช่หรือไม่?”

ในสังคมที่มีอำนาจของจักรพรรดิเป็นสิ่งสูงสุด พวกขุนนางชั้นสูงยังสามารถกดขี่ข่มเหงฆ่าแกงคนได้ นับประสาอะไรกับองค์ชายของประเทศที่กระทำต่อประชาชนทั่วไป

จวินมู่เหนียนพูดเสียงเรียบ “การแก้แค้นให้เสี่ยวหยูเกี่ยวอะไรกับข้า?”

ซูจื่ออวี๋มองจวินมู่เหนียนด้วยความประหลาดใจ ราวกับนางไม่เข้าใจว่าเหตุใดเขาจึงพูดออกมาด้วยความเฉยชาเช่นนี้

จวินมู่เหนียนเห็นสีหน้าของนางก็รู้สึกจนใจ “ข้าต้องไต่ถาม มันเป็นเพราะเขาพยายามทำร้ายพระชายาของข้า ทำร้ายองครักษ์ของพระชายา หรือเพราะเขาฆ่าน้องสาวขององครักษ์ประจำตัวพระชายา อวี๋เอ๋อร์ มีวิธีฆ่าคนอยู่มากมาย การลงมือแก้แค้นด้วยตัวเองเป็นเรื่องน่าอภิรมณ์ แต่อาจมีปัญหาตามมาในภายหลังไม่รู้สิ้น หากบังคับหนานหยวนชิงให้ฆ่าเยาเตาด้วยตัวเอง นั่นก็ทำให้พวกเขาเป็นทุกข์”

จวินมู่เหนียนพูดด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย “เหตุใดต้องปลอบใจเขา? องครักษ์คนเดียวยังต้องให้เจ้านายปลอบโยน เช่นนั้นข้าต้องปลอบโยนกี่คนในทุกวัน? เจ้าปลอบขวัญข้าก่อนเถิด”

ซูจื่ออวี๋กระพริบตาและถามด้วยความสงสัย “ท่านอ๋องต้องการให้ข้าปลอบขวัญอันใด?”

จวินมู่เหนียนเพิ่มแรงโอบเอวของนางและกอดนางไว้แน่น เขาก้มหน้าพ่นลมร้อนข้างหูนางและพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ “เจ้าคิดว่าอย่างไร? ที่สระบัวหนึ่งครา ที่กลองปลุกมังกรอีกครา ข้าปล่อยเจ้าไปถึงสองครา เจ้าเป็นปลาน้อยหลุดแหออกมา ไม่ควรจะถูกตกขึ้นมาหรือ? หือ? ”

หัวใจของซูจื่ออวี๋เริ่มเต้นระรัว และไม่รุ้ว่าเป็นเพราะเรื่องที่จวินมู่เหนียนมันมีความโน้มน้าวใจมากเกินไป หรือว่ามันเป็นเพราะน้ำเสียงของเขามันคลุมเครือมากเกินไป

หัวใจของนางจึงเริ่มเต้นระรัวขึ้นมาอย่างคุมไม่อยู่ ไหนจะยังมีอาการยุบยิบที่ยากเกินอธิบาย นางเคยได้ยินคนอื่นกล่าวว่าหัวใจมันคันยุบยิบ เมื่อมาถึงตาของตัวเอง นางจึงคิดว่าคนโบราณนั้นไม่ได้พูดโกหก