ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 351

ฮ่องเต้เจาเหวินออกปากยกยอว่า “ไม่เลว”

พระนางฮองเฮาก็ตรัสขึ้นมาเช่นกัน “ไม่เลวจริงๆ ฉลาดหลักแหลมจริงๆ”

อานเป่ยเยว่ยิ้มอย่างมีความสุข “ขอบพระทัยฝ่าบาทและพระนางฮองเฮาสำหรับคำชม ขอบพระคุณทุกท่านสำหรับคำชม”

ฮองเฮาหัวเราะออกมาก่อนจะตรัสว่า “เอาล่ะ เด็กน้อย เจ้าอยากได้รางวัลอันใดรีบพูดมา”

ทุกคนต้องการฟังว่าอานเป่ยเยว่ต้องการรางวัลแบบใด แต่อานเป่ยเยว่ไม่ได้รีบร้อนที่จะพูด แต่นางกลับเอ่ยว่า “กราบทูลฮองเฮา ข้าไม่รีบร้อนเรื่องรางวัล ไม่ทราบว่าใครได้ลำดับสุดท้าย บทลงโทษนี้จะพลาดมิได้!”

ฮองเฮามองไปยังนางกำนัลจิ่นซิ่วเพื่อบอกให้นางตอบ

จิ่นซิ่วเม้มปาก นางพูดออกมาด้วยความลำบากใจ “กราบทูลฮองเฮา อันดับสุดท้ายเป็นชายารองจากจวนฉินอ๋อง ซูจื่ออวี๋”

ห้ะ! ทุกสายตาหันไปจับต้องยังซูจื่ออวี๋

ซูจื่ออวี๋เม้มปากและลึกขึ้นยืนก่อนจะทำความเคารพแก่ฮ่องเต้และฮองเฮา นางเอ่ยขึ้นมาว่า “กราบทูลฝ่าบาทและฮองเฮา ซูจื่ออวี๋เป็นคนโง่เขลา จื่ออวี๋ยินดีรับโทษ”

ฮ่องเต้เจาเหวินเลิกคิ้วขึ้นและมองไปยังจวินมู่เหนียนด้วยความกังวล ก่อนจะถามด้วยความขบขัน “เช่นนั้นเข้าถักได้กี่เส้น?”

ถักได้กี่เส้น? อานเป่ยเย่วแสยะยิ้มออกมา นางคิดภายในใจว่า “นางถักไม่ได้แม้แต่เส้นเดียว ไม่เพียงแค่ถักไม่ได้ แต่ยังทำให้ด้ายอายุยืนขาด ซึ่งเช่นนี้ถือเป็นลางร้าย ซูจื่ออวี๋เจ้ารอรับสายฟ้าแห่งความโกรธเกรี้ยวจากฝ่าบาทเสียเถอะ!”

และภายในใจของอานเป่ยเยว่ยังไม่ทันสงบ ซูจื่ออวี๋ก็ตอบออกมาด้วยถ้อยคำที่ทำให้คนประหลาดใจ “กราบทูลฝ่าบาท จื่ออวี๋เงอะงะจึงทำออกมาได้เพียงเส้นเดียวเพคะ!”

“ถักได้หนึ่งเส้น?!” ฮ่องเต้เจาเหวินรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย นี่มันโง่เง่าเกินไปแล้ว

จวินมู่เหนียนตบที่พักแขนของรถเข็น ทำให้แส้เส้นยาวพุ่งออกไป เพียงชั่วพรินตาเดียวแส้นั้นก็ถูงดึงกลับมาพร้อมกับด้ายอายุยืน

จวินมู่เหนียนก้มมองด้านอายุยืนในมือ เขาก็ต้องการที่จะรู้เช่นกันว่าเหตุซูจื่ออวี๋จึงใช้เวลานานแต่กลับถักด้ายอายุยืนมาออกมาเพียงเส้นเดียว

หลังจากที่เขาเห็นมันอย่างกระจ่างแจ้งแล้ว ดวงตาของเขาก็วาววับและใบหน้าของเขาก็ฉายแววประหลาดใจออกมา

อานชินอ๋องเมื่อเห็นเช่นนั้นก็อดไม่ได้ที่จะตวาดด้วยความไม่พอใจ “ฝ่าบาทฉินอ๋อง ท่านโอหังเกินไปแล้ว ที่นี่คือท้องพระโรงหลงเถิงยังกล้าลงมืออีกหรือ?”

จวินมู่เหนียนตอบด้วยน้ำเสียงเฉยเมย “ลงมือ? ข้าลงมือตอนไหน? เป็นเพราะอานเป่ยเยว่มือไม้อ่อนจะถือของไม่ไหว ข้าจึงช่วยก็เท่านั้น นอกจากนี้ยังป้องกันไม่ให้ความอุตสาหะของชายาที่รักของข้าถูกทำลายโดยคนอื่น!”

เมื่ออานเป่ยเยว่ได้ยินจวินมู่เหนียนปกป้องซูจื่ออวี๋เช่นนี้นางก็รู้สึกโกรธเกรี้ยวขึ้นมาทันที นางพูดออกไปด้วยความไม่พอใจ “ฝ่าบาทฉินอ๋อง ท่านเบิกตามองให้กว้าง ข้าถักได้ยี่สิบเอ็ดเส้นยังสู้เส้นเดียวของนางไม่ได้หรือ?”