ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 417

จวินมู่เหนียนยื่นสองมือออกไป มือซ้ายโอบเอวบางของซูจื่ออวี๋ มือขวาลูบผมยาวสลวยราวน้ำตกของนาง จับท้ายทอยของนางแล้วผลักเบาๆ ให้นางเข้ามาในอ้อมแขนของตน

มือของซูจื่ออวี๋ยังคงอยู่บนหน้าอกของจวินมู่เหนียน แต่ความแข็งแกร่งของนางนั้นไม่อาจเทียบกับจวินมู่เหนียนได้เลย

จวินมู่เหนียนคว้านางเข้ามากอด เกยคางอยู่บนลำคอของนาง พ่นไอร้อนใส่ใบหูของนางแล้วเอ่ยว่า “เจ้าลองคิดดู ต้องเป็นท่านี้เท่านั้นหรือไม่ถึงจะทำให้ของที่อยู่ในอกของข้าหล่นไปที่อกของเจ้า”

หัวใจของซูจื่ออวี๋เต้นแรง ใบหน้าของนางก็แดงเรื่ออย่างรุนแรง ไม่คิดว่าจวินมู่เหนียนจะใช้ตัวเองมาอธิบายกับนาง

แต่ทำไมสมองของนางถึงใช้การไม่ได้? เหตุใดพอกลิ่นชาอ่อนๆ บนตัวของจวินมู่เหนียนลอบเข้าปากเข้าจมูกของตน กลับทำให้นางไม่มีแรงคิดเรื่องของชิวขุยและลั่วไป๋?

เมื่อซูจื่ออวี๋กำลังงุนงงไม่รู้จะทำอย่างไรดีนั้น จวินมู่เหนียนค่อยๆปล่อยนาง เห็นแก้มที่แดงเรื่อของนาง จวินมู่เหนียนเอื้อมมือไปแตะคิ้วแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงต่ำลง “ตอนเจ้าถอดกางเกงข้า ไม่เห็นว่าเจ้าจะอายขนาดนี้”

มันเหมือนกันตรงไหนเล่า?

ซูจื่ออวี๋เม้มปาก ใช้สายตาตำหนิจ้องไปที่จวินมู่เหนียน

จวินมู่เหนียนรู้สึกว่าแววตานั้นดูมีเสน่ห์ดึงดูดคน ทำให้เขาอยากจะกอดนางให้นานกว่านี้

น่าเสียดาย……

จวินมู่เหนียนมองลงไปที่กระดาษที่ยับยู่ยี่ในมือของซูจื่ออวี๋และถอนหายใจเล็กน้อยในใจ ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคลอเคลียกัน เขาต้องแก้ไขอันตรายที่ซ่อนอยู่ในนี้ให้ได้

จวินมู่เหนียนเอ่ยว่า “ไปเรียกสาวใช้ของเจ้ามาถามให้ชัดเจน จะต้องไม่มีไส้ศึกอยู่ในจวนอ๋องฉิน”

“ไส้ศึกหรือ?” ซูจื่ออวี๋เริ่มใจเต้นรัว รีบร้อนเอ่ยขึ้นมาว่า “ไม่มีทาง ชิวขุยตามข้ามา นางไม่มีทางทรยศข้า”

จวินมู่เหนียนพูดต่อ “นางไร้เดียงสาเกินไป”

ชิวขุยคุกเข่าลงบนพื้นอย่างแรง แล้วเล่าความผิดของลั่วไป๋ในวันนี้ออกมา แต่พูดแค่ว่าลั่วไป๋เดินมาขวางนางแล้วกอดนางไว้ แต่ไม่ได้พูดถึงการจูบที่ทำให้นางหายใจไม่ออกนั้น

ชิวขุยตัวสั่นเทา นางไม่กล้าพูด นางกลัวว่าถ้าตนพูดไปแล้ว คุณหนูจะไม่ต้องการนางอีก กลัวว่าตนจะถูกไล่ออกจากจวนอ๋องฉิน แล้วไม่มีที่พึ่งพิงอีกต่อไป

แต่ถึงจะเป็นแค่กอด ซูจื่ออวี๋ที่ฟังจบก็ยังโกรธมาก นางตบโต๊ะแล้วลุกขึ้นมาพร้อมกับพูดด้วยความโกรธว่า “ไอ้สารเลว กล้ามารังแกคนของข้า เขาอยากจะเข้าวังไปเป็นขันทีหรืออย่างไร?”

ชิวขุยตกใจจนตัวสั่นเทา ก้มหน้าลงไม่กล้ามองซูจื่ออวี๋

เมื่อเห็นท่าทางของนางเช่นนั้น ซูจื่ออวี๋ก็เอื้อมมือไปช่วยพยุงนางลุกขึ้นมา “สาวน้อย เจ้ากลัวอะไร? ข้าไม่ได้ตำหนิเจ้า ลั่วไป๋นั่นไม่เห็นใครอยู่ในสายตา วางอำนาจบาตรใหญ่เช่นนี้ คราวหน้าหากข้าพบเขา จะสั่งสอนเขาให้ดี เอาล่ะ หยุดร้องได้แล้ว”

ชิวขุยเงยหน้าขึ้นมองซูจื่ออวี๋แล้วถามด้วยความเขินอายว่า “คุณหนู... คุณหนูจะไม่ไล่บ่าวไปใช่ไหมเจ้าคะ?”

ซูจื่ออวี๋อดขำไม่ได้ก่อนจะพูดว่า “ทำไมข้าต้องไล่เจ้าไปด้วยล่ะ มันไม่ใช่ความผิดของเจ้า”