ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 445

จวินมู่เหนียนมองมาที่ตนแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเฉยชา “ข้าไม่รู้ แต่บันทึกเกี่ยวกับแมลงคุณไสยส่วนใหญ่ก็เคยเห็นมาจากแม่ทัพซู่หยง ถ้าพี่รองสนใจ ข้าก็จะไปคัดลอกแล้วส่งไปให้ที่จวนอ๋องรอง”

จวินมู่หลานกลอกตา เขาจะมีเวลาไปดูของแบบนั้นได้ที่ไหน

แต่เขากลับไม่ได้สงสัยในคำพูดของจวินมู่เหนียน เพราะแม่ทัพซูหย่งเป็นรัฐบุรุษอาวุโสมาสามราชวงศ์ เป็นแม่ทัพที่โหดเหี้ยมที่สุด ปราบปรามคนหนานเจียงจนไม่กล้าเข้ามารุกรานหลายสิบปี ทหารหนานเจียงแค่ได้ยินชื่อของซูหย่ง ก็ไม่มีใครที่ไม่รู้สึกหวาดกลัว

ซูหย่งและหนานเจียงคบค้าสมาคมกันมาหลายปีขนาดนี้ จึงเข้าใจเรื่องแมลงคุณไสยไม่มากก็น้อย จึงไม่ได้แปลกใจ

เว่ยชิงคงได้ยินจวินมู่เหนียนตอบกลับมาเช่นนี้ จึงถอนหายใจกล่าวว่า “ท่านอ๋องรอง สำหรับวันนี้ หากอยากจะรักษาชีวิตขององครักษ์ทั้งสองคนนี้ไว้ เกรงว่าคงต้องตัดแขนทั้งสองข้างออก ห้ามไม่ให้แมลงคุณไสยมันลุกลาม เลือกสิ่งที่ส่งผลร้ายน้อยกว่าจะดีกว่า”

“อ๊า...”

“ไม่...ฮือๆ...”

ขาทั้งสองข้างขององครักษ์สองคนอ่อนยวบลงในทันที คุกเข่าลงบนพื้น ตัดแขนสองข้าง ไม่เท่ากับว่าพวกเขาพิการแล้วหรือ? แบบนี้มันต่างจากฆ่าพวกเขาตรงไหน?

และคนที่หดหู่ยิ่งกว่าพวกเขาทั้งสองคน ก็ยังมีอานเป่ยซาน และจวินมู่ฉยงที่ชื่นชอบอานเป่ยเยว่

อานเป่ยซานกล่าวด้วยความเดือดดาล “จะตัดแขนของพวกเขาสองคนก็ได้ แต่น้องสาวของข้าจะทำอย่างไร? ต้องตัดทั้งตัวหรือไม่? เว่ยชิงคงเจ้ามันหมอต้มตุ๋นชัดๆ”

เว่ยชิงคงมุ่ยปากไม่โต้แย้ง

จวินมู่ฉยงเอ่ยด้วยความร้อนใจ “พี่รอง ไม่ได้เด็ดขาด ท่านหญิงเป่ยเยว่ห้ามเป็นอะไรเด็ดขาด”

จวินมู่หลานเข้าใจความหมายของจวินมู่ฉยงดี จวินมู่ฉยงไม่เพียงแต่ชอบอานเป่ยเยว่ แต่ยังเป็นห่วงนางด้วย

ยังมีอีกหนึ่งความหมาย ถ้าอานเป่ยเยว่เกิดอะไรขึ้นในที่ของจวินมู่หลาน นับแต่นี้ไป จวนอานชินอ๋องและพวกเขาสองพี่น้อง เกรงว่าคงต้องการเป็นศัตรูกัน

จวินมู่เหนียนหรี่ตาลง ยังคงมีท่าทีนิ่งสงบเช่นเดิม แล้วเอ่ยด้วยเสียงไม่แยแส “เกี่ยวอันใดกับข้า” เขาไม่ได้สนใจว่าอานเป่ยเยว่จะอยู่หรือตาย

ทันทีที่คำพูดนี้กล่าวออกมา ก็ทำเอาจวินมู่ฉยงโกรธจนแทบหงายหลัง ขณะที่จวินมู่ฉยงอยากจะอ้าปากก่นด่าอีกฝ่าย อานเป่ยเยว่ก็รีบออกมายืนอยู่ตรงหน้าจวินมู่เหนียนและซูจื่ออวี๋

เดิมทีอานเป่ยซานอยากจะขอร้องจวินมู่เหนียน แต่ไม่คิดว่าเขาจะพูดอย่างนี้ จึงเปลี่ยนไปพูดกับซูจื่ออวี๋

อานเป่ยซานเอ่ยด้วยความจริงใจ “พระชายา ข้าอยากจะขอร้องพระชายาอ๋องฉินอย่างจริงใจช่วยออกหน้าช่วยเหลือข้าด้วย”

ซูจื่ออวี๋ชี้ไปที่ตัวเองอย่างประหลาดใจ “ข้า? ข้าไม่มีวิชาคุณไสยนะ”

อานเป่ยซานพูดต่อด้วยสีหน้าขมขื่น “ข้ารู้ว่าพระชายามีวิชาแพทย์ พระชายามีฝีมือสูงส่งด้านวิชาแพทย์ เหนือชั้นกว่าสำนักหมอหลวง ข้าเชื่อว่าพระชายาต้องมีวิธีช่วยเหลือชีวิตของน้องสาวข้าแน่ คนเป็นหมอต้องมีจิตใจเมตตา ได้โปรดพระชายาอย่าได้ถือสาสิ่งที่พวกข้าทำในอดีต ไว้ชีวิตน้องสาวข้าสักคนเถอะ ข้าสัญญาว่าขอแค่พระชายาช่วยน้องสาวของข้าได้ ต่อไปจวนอานชินอ๋องยินดีจะเป็นผู้ตามและคอยรับใช้จวนอ๋องฉิน”