ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 495

ซูจื่ออวี๋ชะงักอยู่ที่เดิม ไม่ขยับเขยื้อน เพราะนางรู้ว่าจวินมู่เหนียนที่ยืนอยู่ด้านหลัง ได้ปลดเปลื้องเสื้อผ้าชั้นนอกออกแล้ว

ซูจื่ออวี๋กัดฟันถาม

“ท่าน...ท่านถอดเสื้อทำไมหรือ?”

จวินมู่เหนียนน้ำเสียงจริงจัง

“เจ้าก็อยากถอดหรือ? ให้ข้าช่วยเจ้าไหม?”

ช่วยนาง? ไม่จำเป็น!

ซูจื่ออวี๋รีบเอ่ยปาก

“ไม่ต้อง ข้า...ข้าไม่ถอดเสื้อตอนนอน บอก...บอกไว้ก่อนนะ ข้าแค่ช่วยท่าน ช่วยท่านรักษาโรค ท่าน...ท่านอย่าได้ทำเกินเลยนะ”

ความจริงจวินมู่เหนียนอยากจะทำเรื่องเกินเลย แต่เมื่อนึกถึงท่าทางที่อยากจากไปของซูจื่ออวี๋ ทำให้เขาต้องอดกลั้นเอาไว้

มือของเขาพาดไว้ที่เอวของนางอย่างมีระเบียบ โอบกอดร่างอรชรของนางเอาไว้ในอ้อมกอด คางของเขาเกยไว้ตรงซอกคอนาง แล้วพูดใส่หูที่ขาวละเอียดเหมือนหยกของนาง

“ข้ารับปากเจ้า ขอเพียงเจ้าไม่ยินยอม ข้าจะไม่บังคับเด็ดขาด แต่ก่อนอื่น เจ้าห้ามพูดว่าจะจากไปอีก”

ซูจื่ออวี๋รู้สึกว่าถูกลมหายใจของเขาพ่นใส่จนจักจี้ ทำให้ขนลุกซู่ไปถึงหัวใจ เพื่อไม่ให้จวินมู่เหนียนทรมานหูของเธออีกต่อไป ซูจื่ออวี๋จึงรีบรับปากส่งเดช

“ได้ได้ได้ ไม่ไปไม่ไป อย่าพูดอีกเลย”

จวินมู่เหนียนหัวเราะ แล้วกอดนางเอาไว้ด้วยความยินดี จนเคลิ้มหลับไป

——

หลังจากนั้นครึ่งเดือน

ครึ่งเดือนที่ผ่านมานี้ ชีวิตของซูจื่ออวี๋ยุ่งวุ่นวายมาก ตอนเช้าศึกษาเลือดของจวินมู่เหนียน เพื่อคิดหาวิธีถอนพิษ ตอนบ่ายต้องไปเวินเซียงอวี้หยวนเพื่อปรุงผงหอม ส่วนตอนกลางคืนก็ต้องรับหน้าที่รักษาจวินมู่เหนียนในเชิงปฏิบัติ

แต่สิ่งที่ทำให้ซูจื่ออวี๋แปลกใจอยู่บ้าง คือครึ่งเดือนมานี้ จวินมู่เหนียนมีวินัยมาก เพียงแค่กอดนางไว้แล้วก็นอนหลับไป ไม่มีท่าทีอื่นใดเลย

บางครั้งกลับกลายเป็นนางเสียอีกมที่โผเข้าหาเขาตอนสะลึมสะลือ จนทำให้เกิดความอึดอัด

เดิมซูจื่ออวี๋คิดว่ารอให้เรื่องที่เวินเซียงอวี้หยวนจบลงซะก่อน ค่อยคิดหาวิธีเข้าไปที่สำนักฝูอี่ แต่สิ่งที่ทำให้นางไม่คาดฝันก็คือ วันนี้หันหรูเฟิงกลับนำข่าวที่น่าประหลาดใจมาให้นางเรื่องหนึ่ง

……

เรือนจิงเจ๋อ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน