ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 549

ทุกคนมองหาต้นเสียงและกลายเป็นนักเรียนสกุล“หลาน”ผู้นั้น

ใช่แล้ว ผู้ที่พูดออกมามิใช่ใครอื่น เป็นซูจื่ออวี๋

ซูจื่ออวี๋มองจวินมู่เหนียน นางพูดด้วยความไม่พอใจเล็กน้อยว่า “จิตใจมนุษย์ทำให้ผู้คนเศร้าหมอง หากชีวิตยังเป็นเหมือนเริ่มต้น เหตุใดลมฤดูใบไม้ร่วงจึงพัดพาความโศกเศร้ามา รอคอยการพักผ่อนเปลี่ยนใจคนเดิม แต่บอกคนเดิม..จิตใจคนเปลี่ยนได้ง่ายดาย!”

หลังจากที่ซูจื่ออวี๋พูดจบ นางก็หันหลังกลับและเดินออกไป ร่างกายของนางปกคุลมไปด้วยความขุ่นเคืองใจ

นางโกรธมากจริง ๆ จวินมู่เหนียนหมายว่าอย่างไร? เดี๋ยวก็ไม่มีอะไรเป็นไปไม่ได้ เดี๋ยวก็หยิ่งยโสโอหัง

หากคำสารภาพของเขาเมื่อครู่มีไว้ต่อกรกับหยางอวิ๋นฉู่ เช่นนั้นเหตุใดเขาไม่ไปหาคนอื่น

เหตุใดจึงต้องการหานาง?

ซูจื่ออวี๋ไม่ชอบความรู้สึกที่ถูกคนอื่นชักใย มันราวกับว่าการหวาดหวั่นของนางในตอนนั้นกลายเป็นเรื่องตลก

เมื่อจวินมู่เหนียนเห็นว่าซูจื่ออวี๋จากไปด้วยความโกรธ จวินมู่เหนียนก็ไม่กังวล แต่กลับยิ้มออกมาด้วยความยินดี

ไม่มีใครเข้าใจว่าฉินอ๋องผู้นี้กำลังคิดอะไรอยู่

มีเพียงตัวเขาเท่านั้นที่รู้ว่าคำสารภาพเมื่อครู่เป็นความจริงที่มีต่อซูจื่ออวี๋ หรือมันเป็นแผนต่อกรกับหยางอวิ๋นฉู่

และความเย็นชาในตอนนี้ เป็นสิ่งที่สร้างมาเพื่อซูจื่ออวี๋ เขาต้องการเห็นซูจื่ออวี๋โมโห เพราะเพียงแค่ซูจื่ออวี๋โมโหจึงจะสามารถยืนยันได้ว่า ซูจื่ออวี๋สนใจสิ่งที่เขาเพิ่งพูดไปเมื่อครู่นี้

เมื่อเห็นว่าซูจื่ออวี๋กำลังจะเดินกลับไปในฝูงชน จู่ ๆ จวินมู่เหนียนก็พูดว่า “หยุด กลับมานี่!”

ซูจื่ออวี๋กลอกตาและเดินต่อไปยังฝูงชนต่อโดยไม่หันกลับมามอง นางไม่หยุดเดินแม้แต่ครึ่งก้าว

ทุกคนตกตะลึง มีใครในโลกนี้ที่กล้าเพิกเฉยต่อคำพูดของฝ่าบาทฉินเช่นนี้อีกหรือ?

ในตอนที่ตกอยู่ในสถานการณ์น่าอึดอัด จวินมู่เหนียนก็ตบที่เท้าแขนของรถเข็น แส้ก็บินพุ่งออกไปพันรอบเอวของซูจื่ออวี๋

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน