ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 565

เมื่อทุกคนมาถึงจวนอ๋องฉิน ก็ผ่านเที่ยงวันแล้ว เดินทางมาตลอดทั้งเช้า เดิมทีคิดว่าจะให้ต่างคนต่างกลับไปพักผ่อน คิดไม่ถึงว่าจะมีแขกที่ไม่ได้รับเชิญมาเยือน

ฉู่อวิ๋นหยางรัชทายาทเป๋ยฉู่หอบของขวัญไปคารวะจวนอ๋องทุกจวน ตอนนี้ก็ถึงคราวของจวนอ๋องฉินพอดี

จวินมู่เหนียนขมวดคิ้วอย่างรำคาญแล้วพูดว่า “เจ้ากลับไปพักผ่อนก่อนเถอะ ข้าจะไปต้อนรับเขาเอง”

ซูจื่ออวี๋พยักหน้าแล้วหมุนตัวเดินออกไปจากเรือนหลัก ตั้งใจจะกลับไปที่เรือนไป๋ลู่

ทันทีที่ซูจื่ออวี๋เดินไปถึงจวนด้านหลัง ก็เห็นโม่ซุนแบกกล่องยาออกมาจากลาน เหมือนกำลังจะออกจากจวน

เมื่อเห็นโม่ซุน ซูจื่ออวี๋พลันตาเป็นประกาย นึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาอย่างฉับพลัน

โม่ซุนเห็นซูจื่ออวี๋จ้องมองเขา ยิ้มบางแล้วก้าวเข้าไปทำความเคาระ “แม่นางซู”

ซูจื่ออวี๋ได้สติแล้วก็รีบถามว่า “หมอเทวดาโม่จะออกไปข้างนอกหรือ?”

โม่ซุนไม่ได้ตอบ แต่กลับถามไปว่า “แม่นางซูมีอะไรหรือไม่?”

ซูจื่ออวี๋พยักหน้าแล้วกล่าวว่า “ถ้าหมอเทวดาโม่ไม่รีบ ตามข้าไปเจอใครสักคนได้หรือไม่? องค์รัชทายาทเป๋ยฉู่ ฉู่อวิ๋นหยาง บนตัวเขามีอำพันก้อนหนึ่งแขวนอยู่ เมื่อวานข้าเห็นยางสน แต่ข้าก็ไม่สามารถยืนยันได้ว่าใช่ยางสนร้อยปีหรือไม่”

โม่ซุนเอ่ยอย่างประหลาดใจ “ยางสนร้อยปีงั้นหรือ? แม่นางซูช่างโชคดีจริงๆ หมอพิษยาทั้งสองสายต่างก็ตามหามาหลายปี แต่กลับไม่เจอร่องรอยของเจ็ดเครื่องหอมและสิบสองแก่นแท้แห่งโอสถ นี่เป็นเพียงไม่กี่เดือนเท่านั้นที่แต่แม่นางซูกลับหาเจอสามเครื่องหอมแล้ว แม่นางช่างเป็นคนที่สวรรค์เลือกมาจริงๆ”

ซูจื่ออวี๋เกาหัวแล้วยิ้มอย่างถ่อมตัว “หมอเทวดาโม่ก็พูดเกินจริงไป มันแค่บังเอิญ และตอนนี้ข้าเองก็ไม่สามารถยืนยันได้ว่าอำพันยางสนนั้นอายุเกินร้อยปีหรือไม่”

โม่ซุนพูดว่า “แม่นางซูรอเดี๋ยวก่อน ข้าจะเอาตะกร้าไปเก็บแล้วตามเจ้าไป”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน