ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 580

ฉู่อวิ๋นหยางมองเสวี่ยเฉิงอัน และเสวี่ยเฉิงอันส่งยิ้มขมขื่นมา เขาก็ไม่ได้ยินเช่นกัน แต่ก็ไม่สามารถเสแสร้งได้เมื่อนกนับร้อยร้อง บางทีอาจมีเพียงนกเท่านั้นที่สามารถได้ยินเสียงพิณได้?

เพื่อไม่ให้ทุกคนถูกเยาะเย้ย เสวี่ยเฉิงอันจึงมอง ส่งสายตาให้ฉู่อวิ๋นหยางว่า ฉู่อวิ๋นหยางควรหยุดโต้เถียงกับซูจื่ออวี๋สักพัก

ฉู่อวิ๋นหยางเม้มริมฝีปากแน่นและแค่นเสียงขึ้นจมูกอย่างขุ่นเคือง

และฮ่องเต้เจาเหวินผู้มีความสงสัยเล็กน้อยอยู่บนบัลลังก์ก็หันไปมองฮองเฮาด้วยความเคยชิน

ฮองเฮาฝืนยิ้ม และพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ฝ่าบาท หม่อมฉันไม่ได้ยิน ซูจื่ออวี๋หลอกเขาเท่านั้น”

ฮ่องเต้เจาเหวินถอนหายใจออกมา เขาคิดว่าตัวเองโง่จริง ๆ หลังจากได้ยินคำอธิบายของฮองเฮา ถึงได้รู้สึกโล่งใจ

ฮ่องเต้เจาเหวินกระซิบว่า “ความฉลาดหลักแหลมของซูจื่ออวี๋ช่างเข้ากันได้ดีกับเจ้าเจ็ด”

ฮองเฮายิ้มอ่อนโยนและพูดว่า “ที่ฝ่าบาทตรัสก็คือพวกเขาล้วนเป็นเด็กดี”

เห็นได้ชัดว่าฮ่องเต้และฮองเฮาแสดงท่าทีเห็นด้วยกับการที่ซูจื่ออวี๋หยอกล้อองค์รัชทายาทแห่งเป๋ยฉู่

ซูจื่ออวี๋รับคิดว่าพอสมควรแล้ว นางจึงยกมือขึ้นจากพิณและถูเข้าด้วยกัน นกในท้องพระโรงหลงเถิงก็กระจายตัวไปในทันที พวกมันบินไปกลืนเข้าไปในความมืดราวกับว่าพวกมันไม่เคยมาที่นี่มาก่อน

ซูจื่ออวี๋ยืนขึ้นมองฉู่อวิ๋นหยาง นางยักคิ้วและพูดด้วยรอยยิ้ม “เป็นยังไงบ้าง องค์รัชทายาทอวิ๋นหยาง ข้าเล่นเพลงนี้นกนับร้อยโผหาพญาหงส์พอฟังได้หรือไม่?”

ใบหน้าของฉู่อวิ๋นหยางแดงก่ำ ริมฝีปากของเขาถูกเหยียดเป็นเส้นตรง เขาส่งเสียงหึอย่างเย็นชาและปฏิเสธที่จะตอบ เขาไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น แต่เขาไม่สามารถยอมรับได้ เขาจึงเก็บไว้ในใจ

เมื่อเห็นว่าฉู่อวิ๋นหยางไม่ตอบ ซูจื่ออวี๋ก็ไม่ได้เคืองใจ และพูดต่อว่า “ข้าจำการแข่งที่สองได้ องค์รัชทายาทอวิ๋นแข่งขันด้วยมารยาทและศิลปะทั้งหกแขนงใช่หรือไม่? ท่านอ๋องรองแพ้โดยไม่มีการต่อสู้ในวันนั้น ท่านคงไม่คิดว่าท่านอ๋องรองจะใจปลาซิวจริง ๆ หรอกนะ ภายนอกแข็งแกร่ง แต่ภายในหยาบกร้าน เป็นไอ้ขี้ขลาดตาขาวใช่ไหม?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน