ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 582

ซูจื่ออวี๋ไม่อาจต้านทานสายตาร้อนแรงของจวินมู่เหนียน จึงรีบก้มหน้าหลบ แล้วจิบน้ำชาคำเล็กๆ พอดื่มไปได้ครึ่งหนึ่ง จู่ๆจวินมู่เหนียนเอ่ยขึ้นเชื่องช้า

“ถ้วยนั้นเป็นของข้า”

ซูจื่ออวี๋ชะงักไปทันที แล้วหันมองจวินมู่เหนียน พบว่าเมื่อครู่เขาไม่ได้รินน้ำชาให้นาง แต่ดันถ้วยของตัวเองมาให้นาง แล้วหยิบถ้วยน้ำชาเปล่าของนางไป ขณะนี้มือหนึ่งของเขาถือถ้วย อีกมือถือกา เตรียมจะรินน้ำชาให้นาง

“แค่กๆ แค่กๆ!” ซูจื่ออวี๋สำลักขึ้นมาทันทีโดยไม่ทันได้ตั้งตัว

จวินมู่เหนียนวางสิ่งของในมือลงอย่างจนใจ แล้วลูบหลังให้ซูจื่ออวี๋ พร้อมพูดอย่างจนใจ

“โตขนาดนี้แล้ว ทำไมยังทำตัวเหมือนเด็ก ไม่รู้จักระวังสักเรื่อง”

ซูจื่ออวี๋น้ำตาคลอพร้อมหันมองจวินมู่เหนียน ในดวงตาเต็มไปด้วยคำติเตียน นางไม่ระวังงั้นหรือ? นางตกใจต่างหาก

จวินมู่เหนียนเห็นนางทำท่าน่าสงสาร จึงอดหัวเราะไม่ได้ พร้อมกับชี้ไปที่ระหว่างคิ้วของนาง พูดเสียงอ่อนว่า

“ไม่ได้ให้เจ้ากินน้ำลายข้า น้ำชาถ้วยนั้น ข้ายังไม่ได้ดื่ม”

ซูจื่ออวี๋หน้าแดง หลังจากถูกจับได้นางรู้สึกอาย แต่สุดท้ายก็โล่งอก

ทว่าเพิ่งโล่งอกได้ไม่นาน พลันได้ยินจวินมู่เย่วโน้มตัวมาบอกว่า

“น้ำชาไม่ได้ดื่มจริง ทว่าเหล้าที่อาซ้อน้อยดื่มเมื่อครู่ เป็นเหล้าที่พี่เจ็ดดื่มเหลือ ถ้าอย่างนั้น เหล้านั่นคงจะหวานชุ่มคอเป็นพิเศษใช่หรือไม่ เหอะเหอะ!”

ใบหน้าของซูจื่ออวี๋ร้อนวูบวาบขึ้นมาทันที คล้ายว่าเหล้าสองจอกที่ดื่มไปเมื่อสักครู่ เพิ่งจะออกฤทธิ์ตอนนี้

จวินมู่เหนียนกรอกตาใส่จวินมู่เยว่ อีกฝ่ายรีบหดคอ แล้วกลับไปนั่งที่ของตัวเอง

ในขณะที่ซูจื่ออวี๋อายจนแทบจะอยากหายตัวไปนั้น ของกำนัลชิ้นที่สามของฉู่อวิ๋นหยางถูกนำขึ้นถวายกลางตำหนัก และดึงดูดสายตาของทุกคนให้หันไปทันที

ฉู่อวิ๋นหยางลุกขึ้นยืน แล้วเดินมาตรงหน้าของกำนัลที่มีผ้าสีแดงคลุมไว้

เขาเปิดหนึ่งในผ้าสีแดงออก เผยให้เห็นของกำนัลที่อยู่ด้านใน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน