ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 789

ยังไม่ทันที่เสวี่ยเฉิงอันจะเข้าใจเหตุผล เสียงขององค์หญิงสิบเอ็ดจวินเยว่หรานก็ดังขึ้นมาจากข้างหลังเขา

“เสวี่ย... นายน้อยเสวี่ย ฝนตกแล้ว ใยเจ้ายังยืนอยู่ข้างนอก?”

เสียงของจวินเยว่หรานนุ่มนวลอ่อนหวาน ต่างจากนิสัยเย่อหยิ่งและเอาแต่ใจในยามปกติของนาง ในตอนที่เสวี่ยเฉิงอันหันไปมองนาง นางก็อดไม่ได้ที่จะหน้าแดงและก้มหน้าลง ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความรู้สึกเด็กสาว

เสวี่ยเฉิงอันยิ้มอบอุ่น เขาแสร้งทำเป็นว่าเขาไม่เห็นอารมณ์รักใคร่ศรัทธาของจวินเยว่หราน และพูดว่า “ข้าจะไปเปลี่ยนผ้าพันแผลให้ท่านอ๋องสี่พอดี องค์หญิงสิบเอ็ด แม้ว่าท่านจะได้รับบาดเจ็บที่แขน แต่ท่านก็ยังต้องพักผ่อนให้เพียงพอ และอย่าให้ฝนทำให้แผลเปียก”

จวินเยว่หรานพยักหน้าด้วยความขวยเขิน แน่นอนว่านางรู้ว่าห้ามทำให้แผลเปียก เมื่อครู่นี้นางเพิ่งเห็นเสวี่ยเฉิงอันผ่านหน้ากระโจมของนางโดยบังเอิญ ดังนั้นนางจึงอดไม่ได้ที่จะออกมาทักทายเขา

จวินเยว่หรานคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “นายน้อยเสวี่ย พี่สี่ยังอยู่ในกระโจมของพี่รอง ไม่เช่นนั้น...ไม่เช่นนั้นท่านเปลี่ยนผ้าพันแผลของข้าก่อนได้หรือไม่?”

หลังจากเสวี่ยเฉิงอันคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ได้พยักหน้าและพูดว่า “ได้ขอรับ”

……

ทั้งสองมาถึงกระโจมของจวินเยว่หราน

จวินเยว่หรานมองเสี่ยวเหลียนสาวใช้ที่อยู่ข้างกายแล้วพูดว่า “เจ้าออกไปก่อน ที่นี่ไม่ต้องการการรับใช้ของเจ้า”

เสี่ยวเหลียนเหลือบมองเสวี่ยเฉิงอันด้วยท่าทางลำบากใจ ชายหญิงอยู่กันเพียงลำพัง ซึ่งมันก็ขัดต่อกฎ หากฝ่าบาทรองหรือฝ่าบาทสี่รู้เข้า พวกเขาจะต้องด่านางอีกแน่นอน

เมื่อเห็นเสี่ยวเหลียนไม่เชื่อฟัง จวินเยว่หรานก็ขมวดคิ้วและพูดว่า “เจ้าไม่ได้ยินที่ข้าบอกให้เจ้าออกไปหรือ? หรือเจ้าอยากให้ข้าโยนเจ้าเข้าไปในป่าเพื่อเป็นอาหารหมาป่า?”

เสี่ยวเหลียนสะดุ้ง นางจุงรีบออกจากกระโจม

จวินเยว่หรานเคยชินกับการแสดงออกทางสีหน้า หลังจากที่เสี่ยวเหลียนออกไป นางก็ตระหนักว่านางเสียกริยาต่อหน้าเสวี่ยเฉิงอัน นางจึงรีบพูดด้วยความเขินอาย “นายน้อยเสวี่ย ข้า...ข้า…”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน