ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 790

ในตอนที่เสวี่ยเฉิงอันออกจากกระโจมของจวินเยว่หราน ด้านนอกก็ฝนตกหนักมากแล้ว

เสวี่ยเฉิงอันเดินขึ้นไปที่กระโจมของจวินมู่หลาน ระหว่างทางเขาเหลือบมองไปทางกระโจมของจวินมู่เหนียนและขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

เพราะเทียนชิงและเซวียนชางต่างก็ยืนอยู่ที่ทางเข้ากระโจมทั้งที่ฝนตกหนักเช่นนี้ แม้แต่ผู้ส่งสารที่อยู่หน้ากระโจมก็ยังต้องหลบฝนที่ตกหนัก มีเพียงคนที่เดินลาดตระเวนไม่กี่คนเท่านั้นที่จะอยู่ท่ามกลางสายฝนโดยสวมเสื้อกันฝน

แล้วเหตุใดองครักษ์ทั้งสองคนของจวนฉินอ๋องจึงยืนเฝ้าระวังหน้าประตูกระโจมท่ามกลางฝนที่ตกหนัก?

หรือว่า...ด้านในมีบางอย่างที่บอกใครไม่ได้เกิดขึ้นถึงทำให้พวกเขาต้องระวังตัวขนาดนี้?

เสวี่ยเฉิงอันเลิกคิ้ว และเดินไปอย่างรวดเร็วโดยไม่อยู่นานเกินไปที่จะทำให้คนรู้สึกสงสัย

……

ในเวลานี้มีบางอย่างที่ไม่อาจบอกใครได้กำลังเกิดขึ้นในกระโจมของจวินมู่เหนียนจริง ๆ พิษของจวินมู่เหนียนก็กำเริบขึ้นอีกครั้ง

ยิ่งฝนตกหนัก พิษก็ยิ่งรุนแรงยิ่งขึ้น จวินมู่เหนียน กัดฟันอดทน แต่ซูจื่ออวี๋กลับไม่ได้ฝังเข็มให้เขา และเอาแต่ขยับขวดยาอยู่ด้านข้าง

จวินมู่เหนียนเหลือบมองซูจื่ออวี๋ เมื่อเห็นว่าใบหน้าของนางลึกล้ำราวกับน้ำ เขาจึงรู้ว่าความโกรธในใจนางไม่ได้หายไป ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่ถอนหายใจและอดทนต่อความเจ็บปวดจากพิษ เขารู้สึกเขินอายเกินกว่าจะขอความช่วยเหลือ

แต่ความเจ็บปวดจากพิษในครั้งนี้เบาบางกว่าก่อนที่เขาจะพบกับซูจื่ออวี๋มาก อย่างน้อยเขาก็สามารถประคองสติเอาไว้ได้และไม่ส่งเสียงคำรามที่ไม่สามารถควบคุมได้

ในขณะที่จวินมู่เหนียนรู้สึกว่าตัวเองเจ็บปวดจนแทบเป็นลม ในตอนที่ความเจ็บปวดกำลังจะบรรเทาลง ซูจื่ออวี๋เดินมาที่เตียงพร้อมกับขวดขี้ผึ้ง นางพูดด้วยน้ำเสียงไม่รู้ร้อนรู้หนาวว่า “ถอดกางเกงออก!”

สีหน้าของจวินมู่เหนียนค้างแข็ง ทั้งความเจ็บปวดและความกระอักกระอ่วนยุ่งเหยิงอยู่บนใบหน้าของเขา เขาไม่รู้ว่าควรจะแสดงออกอย่างไร

เมื่อซูจื่ออวี๋เห็นว่าเขาไม่ขยับ นางคิดว่าเป็นเพราะเขาเจ็บปวดเกินกว่าจะถอดกางเกงออก นางจึงถอนหายใจก่อนจะวางยาขี้ผึ้งไว้บนเตียง แล้วเอื้อมมือไปปลดเข็มขัดของจวินมู่เหนียนออก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน