ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 866

ทว่าตอนนี้ต่อให้จวินมู่เยว่อยากถอยก็คงจะถอยไม่ได้แล้ว เพราะจวินมู่เหนียนกำลังตะโกนเสียงดัง

“ไสหัวเข้ามา!”

มุมปากจวินมู่เยว่กระตุก แล้วเดินกะเผลกเข้ามาด้านใน

เมื่อสภาพน่าเวทนาของจวินมู่เยว่ จวินมู่เหนียนยิ่งโมโหหนักกว่าเดิม จึงเอ่ยปากตำหนิ

“เพื่อผ้าเช็ดหน้าที่ใช้เล่นงานเจ้า ทำให้เจ้าทิ้งซ้อเจ็ดของเจ้าไว้กลางถนน แล้วทำให้ตัวเองตกอยู่ในสภาพนี้หรือ? จวินมู่เยว่ ข้าคงจะไม่ได้ลงโทษเจ้านานเกินไปแล้วสินะ? เทียนชิง! ไปเอากระบองมา!”

จวินมู่เยว่เงยหน้าขึ้นทันที ต่อมาคุกเข่าลงพื้นดังตุบ พร้อมทำหน้าเสีย

“พี่เจ็ด โตขนาดนี้แล้ว ยังต้องถูกตีก้นอีกหรือ?”

จวินมู่เหนียนตำหนิอย่างโมโห

“เจ้าอยากให้ข้าตีหัวเจ้าแทนหรือ? !”

จวินมู่เยว่หันไปส่งสายตาขอร้องซูจื่ออวี๋ ซูจื่ออวี๋ทำหน้าเหนื่อยใจ พร้อมถอนหายใจ

“ท่านอ๋อง เอาล่ะๆ ท่านดูสิเขาบาดเจ็บไปทั้งตัวแล้ว หมาพวกนั้นก็ไม่รู้ว่ามีโรคอะไรหรือเปล่า ให้เขาไปทำแผลก่อนเถอะ”

จวินมู่เหนียนยังโมโหไม่หาย

“มีโรคหรือ? ข้าว่าคนที่มีปัญหาน่าจะเป็นเขามากกว่า! ไม่รู้จักผิดชอบชั่วดี!”

ซูจื่ออวี๋เอ่ยปากโน้มน้าว

“ข้าว่าเรื่องนี้...น่าจะเป็นการเข้าใจผิด”

จวินมู่เยว่รีบเอ่ยขึ้น

“ถูกต้อง ถูกต้อง เป็นเรื่องเข้าใจผิด เข้าใจผิดแน่นอน ตอนหลังองค์หญิงอวิ๋นฉิงสละชีวิตช่วยข้า นางไม่ได้อยากจะทำร้ายข้า”

เมื่อเห็นโทสะของจวินมู่เหนียนทะยานขึ้นสูง ซูจื่ออวี๋รีบเอ่ยปาก

“ท่านหมอโม่ ข้าไม่เป็นไรแล้ว ท่านรีบพาท่านอ๋องแปดไปที่ร้านขายยาเถอะ ช่วยเขาแผลให้เขาด้วย จะได้ดูว่าหมาพวกนั้นมีพิษหรือไม่”

โม่ซุนรู้ใจ ทันใดนั้นจึงเอ่ยขึ้น

“ท่านอ๋องแปด ตามข้าน้อยมาได้เลย”

จวินมู่เยว่รีบลุกขึ้นยืนแล้วเดินตามไปทันที จวินมู่เหนียนเห็นดังนั้นจึงคิดจะเรียกตัวเขาไว้ แต่ซูจื่ออวี๋กลับกอดเอวเขาแน่น

“โอ๊ย ท่านอ๋องอย่าไป ขาของข้าปวดเหลือเกิน ท่านอ๋องช่วยนวดน้ำมันให้ข้าด้วย ดีหรือไม่?”