ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 883

ซื่อจี้เอ่ยด้วยความประหม่า “คือว่า...ถ้าฮูหยินแท้ง นาง...นางจะระบายความโกรธใส่ข้าแน่นอน เมื่อถึงเวลานั้น ข้าที่โดดเดี่ยวไร้ที่พึ่ง เกรงว่าคงยากจะรอดพ้นแน่นอน”

ซูจื่ออวี๋หัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “วางใจเถอะนะ นางไม่มีทางแท้งหรอก แค่จะทำให้นางหลับไม่สบายก็เท่านั้น หากว่าหญิงตั้งครรภ์นอนหลับไม่สนิท ทารกในครรภ์ก็จะไม่ปลอดภัย เมื่อทารกในครรภ์ไม่ปลอดภัยแล้ว นางย่อมไม่กล้ารีบเร่งออกเดินทางแน่นอน”

ซื่อจี้กำผงยานั้นเอาไว้แน่น ราวกับว่ามันคือฟางช่วยชีวิตของตน

ซูจื่ออวี๋มองไปที่ซื่อจี้แล้วพูดว่า “เจ้ากลับไปได้แล้ว”

ซื่อจี้พยักหน้า ลุกขึ้นกล่าวคำอำลาแล้วจากไป ซูจื่ออวี๋มองแผ่นหลังเรียวบางของนางที่มีท้องขนาดใหญ่ ก็อดไม่ได้จะพูดว่า “ลูกแฝดน่ะ ส่วนใหญ่แล้วจะคลอดก่อนกำหนด เจ้าเองก็ต้องเตรียมตัวล่วงหน้า”

ซื่อจี้ตะลึงครู่หนึ่ง จากนั้นก็หันไปมองซูจื่ออวี๋ด้วยแววตาที่คลอไปด้วยน้ำตาแห่งความซาบซึ้ง

......

หลังจากซื่อจี้จากไป จวินมู่เหนียนก็เข้ามาในห้อง ซูจื่ออวี๋เห็นเช่นนั้นก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย นางลุกขึ้นไปต้อนรับแล้วเอ่ยว่า “ท่านอ๋องกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่เจ้าคะ?”

จวินมู่เหนียนกล่าวว่า “ตอนพวกเจ้าพูดถึงเรื่องการตั้งครรภ์ของฮูหยินซูนั่นแหละ”

ซูจื่ออวี๋ก็แสร้งทำเป็นโกรธก่อนจะพูดว่า “เหตุใดท่านถึงได้แอบฟังคนอื่นพูดคุยกันอยู่เรื่อยเลย!”

จวินมู่เหนียนจับมือของซูจื่ออวี๋แล้วพูดว่า “ถ้าไม่ใช่เพราะแอบฟัง ข้าจะรู้ได้อย่างไรว่าพระชายาแม้คำพูดจาจะแข็งกร้าวแต่จิตใจกลับอ่อนโยน”

ซูจื่ออวี๋ถอนหายใจแล้วพูดอย่างละอายเล็กน้อย “เฮ้อ! ข้าไม่สามารถกำจัดต้นตอของปัญหาได้ ข้ามักจะรู้สึกว่าเด็กในท้องของซื่อจี้ไร้เดียงสา ท้องมาจนถึงขนาดนี้ ไม่มีเหตุผลใดจะปล่อยให้พวกเขาไปเสี่ยงอันตรายด้วย”

จวินมู่เหนียนดึงซูจื่ออวี๋มานั่งบนตัก เอ่ยปลอบโยนเบาๆ “ความมีน้ำใจไม่ใช่ข้อบกพร่อง เพราะงั้นเจ้าก็อย่าได้พะวงหน้าพะวงหลง มีข้าคอยสนับสนุนเจ้า เจ้าอยากทำสิ่งใดก็ได้ตามที่เจ้าต้องการ ไม่ต้องกลัวพวกสัตว์ประหลาดเหล่านั้น”