ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 920

เมื่อคนเกิดความเครียดและตื่นตระหนกก็จะตัดสินใจผิดพลาดได้ และพูดผิดพลาดได้

เช่นเดียวกับในเวลานี้ เพื่อพิสูจน์ตัวเอง ลั่วกุ้ยเฟยบังเอิญพูดความจริงที่ตัวเองวางยาพิษและวางแผนทำร้ายสนมที่ตั้งครรภ์

เสียงฮือฮาที่ดังทั่วสวนหลวงก็ถูกสะกดเอาไว้

จวินมู่เหนียนเห็นเช่นนั้นก็มาที่ข้างกายซูจื่ออวี๋ ดึงนางถอยออกมา และส่งสัญญาณให้กับเฮ่อหลานฉืออย่างเงียบๆ

เห็นได้ชัดว่าจวินมู่เหนียนกังวลว่าลั่วกุ้ยเฟยจะกลายเป็นหมาร้อนรนรีบข้ามกำแพง อาจจะเป็นภัยต่อความปลอดภัยของฮ่องเต้เจาเหวิน

เรื่องมาถึงตอนนี้ ราวกับว่าความจริงได้กระจ่างแล้ว

ฮองเฮาเดินไปตรงหน้าลั่วกุ้ยเฟย แล้วตบหน้านางอย่างแรง

ฮองเฮาเอ่ยตำหนิว่า “ลั่วจิ่นอวี๋ เจ้าบอกข้ามาเจ้าทำร้ายองค์ชายสามใช่หรือไม่? ชิงเหม่ยเหรินและองค์หญิงสิบสามเจ้าก็เป็นคนฆ่าเขาใช่หรือไม่? เจ้าบอกความจริงข้ามา”

ลั่วกุ้ยเฟยกุมแก้มที่ปวดตุบๆ ของนาง ชั่วขณะนั้นยังไม่สามารถฟื้นตัวจากความผิดพลาดของตัวเองได้ นางยังตัวแข็งทื่ออยู่กับที่

หลังจากสองพี่น้องจวินมู่หลานมองหน้ากัน จวินมู่ฉยงก็รีบพุ่งเข้าไปหาลั่วกุ้ยเฟย

เขาพยุงลั่วกุ้ยเฟยขึ้นมา พลางเอื้อมมือไปกดจุดหลับของนาง แล้วแกล้งตะโกนออกไปว่า “เสด็จแม่ เสด็จแม่เป็นอันใดไปเสด็จแม่ เสด็จพ่อ เสด็จพ่อ เสด็จแม่หมดสติไปพ่ะย่ะค่ะ”

จวินมู่หลานก็รีบพูดว่า “เสด็จพ่อ คดีเก่าหลายปีเช่นนี้ ทั้งมีเงื่อนงำซับซ้อน ไม่สามารถตัดสินได้เพียงสองสามประโยค การเดาไม่กี่ครั้งก็ตัดสินว่าเสด็จแม่มีความผิด ลูกขอร้อง ให้เวลาลูก ให้เวลาลูกสืบคดีนี้ให้ชัดเจน”

จวงเสียนเฟยก็เอ่ยอย่างไม่รีบร้อน “เมื่อครู่นี้ลั่วกุ้ยเฟยก็ยอมรับกับตัวเองว่าเป็นคนให้หญ้าฝรั่นกับถงเหม่ยเหรินกิน นี่ยังไม่ชัดเจนพออีกหรือ?”

จวินมู่ฉยงกล่าวด้วยความโกรธ “เสด็จแม่แค่ตกใจเกินไป เลยพูดอะไรโดยยั้งคิด จวงเสียนเฟยอย่าได้เข้าใจเจตนาของเสด็จแม่ผิดไป”