ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 925

จวินมู่เหนียนส่ายหน้า

“หากจากกันเช่นนี้ แล้วลืมเลือนกันไป ใช่ว่าจจะเป็นเรื่องไม่ดี เจ้าดูท่าทางของฉู่อวิ๋นหยางสิ ดูเหมือนคนที่จะอยู่กับตงโจวอย่างสันติได้หรือ? สงครามระหว่างตงโจวกับเป๋ยฉู่จะไม่มีวันหยุดหย่อน นอกจากอีกฝ่ายพ่ายแพ้อย่างราบคาบ แล้วยอมสิโรราบ”

ซูจื่ออวี๋รู้สึกจุกแน่นหน้าอก หากเป็นไปตามที่จวินมู่เหนียนว่า งั้นคนรักกันอย่างจวินมู่เยว่กับฉู่อวิ๋นฉิง คงไร้วาสนาต่อกันจริง

“เรียนท่านอ๋อง ฝ่าบาทมีรับสั่งให้ท่านเข้าเฝ้า!” เสียงของเทียนชิงดังขึ้นหน้าประตู

จวินมู่เหนียนที่กำลังใส่เสื้อผ้าอยู่ชะงักไปเล็กน้อย ผ่านไปสักครู่จึงเอ่ยขึ้น

“วันนี้ข้าไม่ได้ร่วมว่าราชการ ไม่รู้ว่าเหล่าขุนนางหารือกันจนได้ข้อสรุปเกี่ยวกับเรื่องของลั่วกุ้ยเฟยหรือยัง ตอนนี้เสด็จพ่อมีรับสั่งให้เข้าเฝ้า เกรงว่าคงไม่ใช่เรื่องดี”

ซูจื่ออวี๋เข้าใจความหมายของจวินมู่เหนียนดี จวินมู่เหนียนกังวลว่าฮ่องเต้เจาเหวินจะให้เขาเป็นคนตัดสินเรื่องนี้

เรื่องอย่างนี้ ไม่ว่าจะตัดสินออกมาอย่างไร ล้วนต้องล่วงเกินคนบางส่วน ไม่ใช่เรื่องที่ดีเสียเลย

ซูจื่ออวี๋ครุ่นคิดแล้วเอ่ยขึ้น

“ท่านอ๋อง ไม่ว่าฝ่าบาทจะเอ่ยถึงปัญหาใด ท่านอ๋องเพียงต้องตอบอย่างใจเย็นและตรงตามความจริง”

หากทำเช่นนี้ ต่อให้ล่วงเกินคนทั้งหมด ก็ไม่ได้ล่วงเกินฮ่องเต้แห่งตงโจว

จวินมู่เหนียนหันมองซูจื่ออวี๋ ทันใดนั้นยื่นมือไปดึงนางมากอดไว้ เมื่อเทียนชิงเห็นดังนั้นจึงรีบหันหลังให้ทั้งสองคน

ซูจื่ออวี๋เองก็มึนงงไปชั่วขณะกับความใกล้ชิดที่จวินมู่เหนียนกระทำ แล้วเอ่ยถามอย่างสงสัย

“ท่านอ๋อง...ท่านกำลัง...”

จวินมู่เหนียนก้มหน้าหอมกระหม่อมของซูจื่ออวี๋ พร้อมพูดเสียงอ่อน

“แค่อยากกอดเจ้าเท่านั้น เมื่อเทียบกับเจียอัน ข้าโชคดีเหลือเกินที่มีเจ้าอยู่เคียงข้าง ข้าจึงต้องทะนุถนอมเอาไว้ให้ดี”

แก้มของซูจื่ออวี๋แดงระเรื่อ ล้วนแต่บอกว่าคำรักรื่นหู แต่กลับไม่คิดว่าจะทำให้รู้สึกสบายใจและกายอย่างนี้

ซูจื่ออวี๋ทำเสียงออดอ้อน

“เอาล่ะ อย่าพูดจาเหลวไหลอยู่เลย รีบไปเถอะ อย่าปล่อยให้ฝ่าบาทรอ ส่วนท่านอ๋องแปด ท่านวางใจได้ข้าจะดูแลเขาเอง”

จวินมู่เหนียนพยักหน้า ปล่อยให้ซูจื่ออวี๋ห่างออกมา แต่ยังคงโอบไหล่นางเอาไว้

จวินมู่เหนียนหันมองเทียนชิงที่อยู่ตรงประตู เมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครจ้องมอง จึงได้ก้มหน้าลงกะทันหัน แล้วจูงริมฝีปากของซูจื่ออวี๋

หลังจากจูบนางอย่างแผ่วเบา จวินมู่เหนียนถึงได้จากไปอย่างพอใจพร้อมรอยยิ้ม ปล่อยให้ซูจื่ออวี๋จับแก้มที่ร้อนวูบวาบ แล้วเขินอายอยู่ลำพัง