ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 932

จวินมู่เหนียนกอดนางที่รักเอาไว้อย่างพอใจ เตรียมจะเข้าสู่นิทรา ทว่าไม่รู้เหตุใด ซูจื่ออวี๋กลับไม่สงบขึ้นมา

นางทำเสียงครางแล้วร่างกายเริ่มขับ มือน้อยที่เดิมทีวางไว้บนเอวของเขา เริ่มสอดเข้าไปในสาบเสื้อ

นิ้วมือที่อ่อนนุ่มลูบไล้ไปมาบนหน้าอกของเขา ลูบคลำจนทำให้เลือดลมทั่วร่างของจวินมู่เหนียนพุ่งลงไปด้านล่าง

ยัยเด็กนี่เป็นอะไรไป?

จวินมู่เหนียนก้มหน้ามองซูจื่ออวี๋ พบว่านางกลืนน้ำลายไปด้วย พลางพึมพำบางอย่างไปด้วย

“อือ...หอมมาก อร่อยมาก อร่อยมากจริงๆ อย่าเอาไปสิ ข้ายังกินไม่เสร็จเลย...อือ....หอม...เป็นน่องไก่ที่หอมมาก”

จวินมู่เหนียนมองนางอย่างแปลกใจ นางลูบไล้เขาขนาดนี้ เพราะคิดว่าเขาเป็นน่องไก่หรือ?

มุมปากจวินมู่เหนียนกระตุก กำลังคิดว่าจะปลุกนางให้ตื่นขึ้นมากินอาหารหรือไม่ ทว่าในตอนที่เขากำลังพลิกตัว กลับไม่คิดว่าซูจื่ออวี๋จะกอดเขาไว้แน่น พร้อมกับกัดหน้าอกด้านซ้ายของเขาหนึ่งคำ

เมื่อไม่มีเสื้อผ้าขวางกั้น คำที่นางกัดลงไปทั้งแม่นยำและรุนแรง

จวินมู่เหนียนเจ็บจนสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วครางออกมาตามสัญชาตญาณ

ส่วนซูจื่ออวี๋ที่กัดจนรู้สึกฟันแน่น ก็ค่อยๆตื่นขึ้นมาเช่นกัน

เมื่อนางค่อยๆลืมตาขึ้น สิ่งที่เห็นตรงหน้า คือจวินมู่เหนียนที่ทำหน้าเหยเก เมื่อทั้งสองสบตากัน บรรยากาศกระอักกระอ่วนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ซูจื่ออวี๋มองจวินมู่เหนียนอย่างมึนงง แล้วมองรอยฟันตรงหน้าอกของเขา คำที่กัดลงไปแม่นยำเหลือเกิน มันล้อมเม็ดสีชมพูของเขาเอาไว้พอดี

สมองซูจื่ออวี๋แทบระเบิด นางอยากจะให้ตัวเองหมดสติไปตอนนี้เลย

นางรีบหลับตาลง หวังว่าจวินมู่เหนียนจะคิดว่านางกำลังละเมือ ทว่าเขากลับหัวเราะขึ้นมาเสียงเบา

“เจ้าเนี่ยนะ อะไรก็ยอมหมดมีแต่ไม่ยอมเสียเปรียบ ข้าแค่ลูบคลำเจ้าเท่านั้น แต่เจ้าถึงกับใช้ปากเลยหรือ ทำไม? กัดก็กัดไปแล้ว ไม่คิดจะยอมรับหรือ?”

ซูจื่ออวี๋อยากจะร้องไห้ เมื่อครู่นางกำลังฝันว่ากินโต๊ะจีนหรอกนะ นางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองทำสิ่งใดลงไป

ซูจื่ออวี๋หลับตาแน่น แล้วใช้สองมือปิดหน้าเอาไว้ เป็นตายยังไงก็ไม่ยอมรับเรื่องน่าขายหน้าที่ว่านางกัดหน้าอกคนอื่น