ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 947

ซูจื่ออวี๋ก็พูดแบบขอไปที “ทูลเสด็จแม่ หม่อมฉันเดิมทีจะมาขอเข้าเฝ้าฝ่าบาท แต่มันยังเช้าอยู่ ฝ่าบาทยังไม่เลิกประชุมเช้า ก็เลยมาถวายพระพรฮองเฮาก่อนเพคะ”

จวงเสียนเฟยก็ถามต่อ “เจ้าจะเข้าเฝ้าฝ่าบาทด้วยเหตุอันใด?”

ซูจื่ออวี๋ก็เอ่ยว่า “ตอนนี้อากาศก็เริ่มเย็นลงแล้ว จื่ออวี๋อยากจะขอความกรุณาให้เสด็จพ่อกลับเมืองหลวงเพื่อหลีกเลี่ยงความหนาวเย็นจัดเพคะ”

นี่เป็นเหตุผลที่สมเหตุสมผล จวงเสียนเฟยจึงพยักหน้าเล็กน้อย ไม่ได้ถามอะไรต่อก่อนจะพยักหน้าจากไป

ซูจื่ออวี๋มองแผ่นหลังของจวงเสียนเฟย ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อย ถ้านางได้กลิ่นไม่ผิด กลิ่นบนตัวของจวงเสียนเฟยน่าจะเป็นกลิ่นขี้ผึ้งกุหลาบ

แบบนี้น่าแปลกมาก ตอนนี้ขี้ผึ้งกลิ่นกุหลาบควรเป็นสิ่งต้องห้ามในวังหลัง จวงเสียนเฟยทำไมถึงไม่หลีกเลี่ยง กลับตั้งใจทำเช่นนั้น? หรือว่านางไม่ชอบความโปรดปรานจากฮ่องเต้เจาเหวิน?

ซูจื่ออวี๋ยังไม่ทันคิดละเอียด จิ่นซิ่วนางกำนัลในวังก็เข้ามาและพูดว่า “พระชายาอ๋องฉิน ฮองเฮาเชิญท่านไปพูดคุยที่สวนดอกไม้เพคะ”

ซูจื่ออวี๋พยักหน้าแล้วเดินตามจิ่นซิ่วไปที่สวนด้านหลังของตำหนักหลายอี้ มีนกยูงสีขาวสองตัวอยู่ในสวน และฮองเฮาก็กำลังให้อาหารนกยูงอยู่

ซูจื่ออวี๋ก็อดไม่ได้ที่จะตาเป็นประกายเมื่อเห็นนกยูงสีขาว ฮองเฮาเห็นสีหน้าตะลึงของนาง ก็เอ่ยด้วยรอยยิ้มว่า “พวกเขางดงามมากใช่หรือไม่?”

ซูจื่ออวี๋รู้ว่าตนเสียมารยาท จึงรีบทำความเคารพ “หม่อมฉันถวายพระพรเสด็จแม่ ขอให้เสด็จแม่ทรงมีพลานามัยแข็งแรงเพคะ”

ฮองเฮาที่ให้อาหารนกยูงอยู่นั้นก็หยุดชะงัก แล้วมองไปที่ซูจื่ออวี๋อย่างประหลาดใจ เอ่ยถามด้วยรอยยิ้มจางๆ “เสด็จแม่? นานมากแล้วที่ไม่มีใครเรียกข้าเช่นนี้”