ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 959

ทั้งสองคนสบตากัน ทำให้บรรยากาศกระอักกระอ่วนไม่น้อย

ซูจื่ออวี๋ไม่รู้ว่าจวินมู่เหนียนกำลังทำบ้าอะไรอยู่ ส่วนจวินมู่เหนียนไม่รู้ว่าในใจซูจื่ออวี๋จะประเมินเขาอย่างไรบ้าง

หลังจากผ่านไปสักครู่ จวินมู่เหนียนถึงได้เอ่ยถามอย่างทนไม่ไหว

“เอาล่ะ อย่าดูอีกเลย เจ้าไปกินอาหารก่อน ข้าจะไปเปลี่ยนชุด”

เมื่อสิ้นเสียง ยังไม่ทันที่ซูจื่ออวี๋จะได้ตอบรับ จวินมู่เหนียนก็หายไปทันที แผ่นหลังที่จากไปอย่างรวดเร็ว ดูอย่างไรก็เหมือนคนที่ลนลานแล้ววิ่งหนีไป

ซูจื่ออวี๋เกาหัว ยิ่งคิดก็ยิ่งสงสัย

ทว่าสิ่งที่ซูจื่ออวี๋ไม่รู้ก็คือ เรื่องประหลาดเช่นนี้ เป็นเพียงเริ่มต้นเท่านั้น

จากนั้นไม่กี่วัน จวินมู่เหนียนเรียกได้ว่าแต่งตัวด้วยสีสันสดใส แสดงความสามารถทั้งหมดที่มี

บางครั้งแต่งตัวหรูหราสง่างาม บางครั้งแต่งตัวเรียบง่ายสบายตา บางครั้งร่ายรำกระบี่อย่างคล่องแคล่ว บางครั้งบรรเลงพิณเป่าขลุ่ยแต่งกลอนอย่างสุนทรี

การกระทำต่างๆของเขาน่าประหลาดมาก ไม่เพียงแต่ซูจื่ออวี๋ที่รู้สึกว่ามีปัญหา แม้แต่คนทั่วทั้งจวนอ๋องฉินก็คิดว่าผู้เป็นนายของตนถูกผีสิงหรือไม่

……

วันนี้คือวันที่สิบเจ็ดเดือนเก้า การส่งมอบเบี้ยหวัดของจวินมู่เยว่จะรอช้าอีกไม่ได้ จำเป็นต้องออกเดินทางวันนี้

ซูจื่ออวี๋จำเรื่องนี้ขึ้นใจ คิดว่าตอนเช้าจะออกไปส่งอีกฝ่าย นางยังได้เตรียมของบางส่วนให้จวินมู่เยว่ได้ใช้ในยามจำเป็น

ในยามที่ท้องฟ้าเริ่มทอแสง ซูจื่ออวี๋ได้ตื่นขึ้น ทว่ายังไม่ทันที่นางจะได้แต่งตัว พลันได้ยินเสียงพิณดังขึ้นภายในเรือน

มุมปากซูจื่ออวี๋กระตุก เดาได้ทันทีว่าใครกำลังดีดพิณอยู่ ต้องเป็นจวินมู่เหนียนที่ไม่รู้ว่าเป็นบ้าอะไรแน่ๆ

ซูจื่ออวี๋รีบแต่งตัวให้แล้วเสร็จ เมื่อเปิดประตูออกไป ได้พบกับจวินมู่เหนียนที่สวมชุดสีแดงกำลังดีดพิณอยู่ใต้ต้นไม้

ชุดสีแดงทำให้ใบหน้าที่เย็นชาของจวินมู่เหนียนดูงดงามแบบเยือกเย็น เสียงพิณที่อ่อนช้อย ทำให้ความเยือกเย็นบนตัวเขาเจือด้วยเสี้ยวหนึ่งของความอ่อนโยน

เสียงพิณไพเราะ คนก็รูปงาม เพียงแต่พฤติกรรมประหลาดไปหน่อย

ซูจื่ออวี๋เม้มปาก แล้วก้าวยาวๆไปตรงหน้าเขา พร้อมเอ่ยอย่างสงสัย

“ทำไมท่านอ๋องดีดพิณแต่เช้าเจ้าคะ? วันนี้ต้องไปส่งท่านอ๋องแปดออกเดินทางไม่ใช่หรือ?”