ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 960

ระหว่างที่กำลังรอ ซูจื่ออวี๋อดถามเซวียนชางที่อยู่ข้างกันไม่ได้

“ช่วงนี้ท่านอ๋องเป็นกระไรหรือ?”

เซวียนชางหันมองซูจื่ออวี๋อย่างเฉื่อยชา แล้วเอ่ยถามอย่างสงสัย

“พระชายาหมายถึงด้านใดหรือ?”

มุมปากซูจื่ออวี๋กระตุก คิดไปคิดมาจึงเอ่ยถาม

“เหตุใดช่วงนี้ท่านอ๋องจึงซื้อเสื้อผ้าใหม่มากมาย?”

ช่วงนี้เสื้อผ้าที่จวินมู่เหนียนสวมใส่ล้วนแล้วแต่เป็นเสื้อผ้าสีสันฉูดฉาดที่ไม่แตะต้องในยามปกติ พวกสีแดงสดสีม่วงเข้มยังไม่เท่าไหร่ แต่เขาใส่แม้กระทั่งเสื้อสีชมพูดนี่สิ ช่างน่าเหลือเชื่อจริงๆ

เซวียนชางครุ่นคิดแล้วพยักหน้า

“ถูกต้อง เป็นชุดที่ท่านอ๋องสั่งให้คุณชายหันช่วยจัดหามาให้”

ซูจื่ออวี๋ถามต่อ

“เพื่ออะไร?”

เซวียนชางส่ายหน้า

“ข้าน้อยมิทราบ”

ซูจื่ออวี๋เบะปาก แล้วแอบคิดในใจ

“ก็ใช่ วันๆเซวียนชางเอาแต่ปกป้องเรา ย่อมไม่รู้ว่าจวินมู่เหนียนกำลังทำบ้าอะไรอยู่ เดี๋ยวค่อยไปถามเทียนชิง น่าจะได้เรื่องมากกว่า”

ระหว่างที่นายบ่าวทั้งสองสนทนากัน จวินมู่เหนียนได้นั่งอยู่บนรถเข็น และมีเทียนชิงคอยเข็นออกมา

ซูจื่ออวี๋หันมองจวินมู่เหนียน พบว่าเขาสวมชุดสีเข้มที่ชอบสวมใส่ในยามปกติ ในใจจึงโล่งอก ไม่ว่าอย่างไรจวินมู่เหนียนในสภาพนี้คอยดูปกติขึ้นมาหน่อย แลดูเยือกเย็นน่าเกรงขาม มีความองอาจที่ซ่อนอยู่ในส่วนลึก

จวินมู่เหนียนเห็นซูจื่ออวี๋มองสำรวจเขา จึงรู้สึกอึดอัดขึ้นมาบ้าง แล้วกระแอมสองที

“แค่กแค่ก ยังไม่ขึ้นรถม้าอีกหรือ?”

ซูจื่ออวี๋พยักหน้า แล้วรีบขึ้นไปบนรถม้า

รถม้าค่อยๆแล่นไปทางประตูเมือง ซูจื่ออวี๋ที่นั่งอยู่บนรถม้าใช้มือค้ำใบหน้า แล้วเอียงคอมองจวินมู่เหนียน