ยอดชายานักปรุงพิษ นิยาย บท 961

จวินมู่เหนียนสีหน้าเยือกเย็น อยากให้หันหรูเฟิงรีบหุบปาก กระนั้นยังไม่ทันที่เขาจะได้พูดสิ่งใด กลับรู้สึกแน่นที่มือ เป็นซูจื่ออวี๋ที่จับมือของเขาเอาไว้

จวินมู่เหนียนเหลือบมองซูจื่ออวี๋ แต่กลับเห็นนางทำท่าให้เขาเงียบ เห็นได้ชัดว่านางไม่ยอมให้จวินมู่เหนียนบอกอีกฝ่ายว่าตัวนางอยู่บนรถม้าด้วย

มุมปากของจวินมู่เหนียนกระตุก ด้านหนึ่งเขาก็กลัวหันหรูเฟิงจะปากไม่มีหูรูด พูดในสิ่งที่ไม่ควรออกมา อีกด้านหนึ่งเขาก็ไม่อยากขัดใจซูจื่ออวี๋ กลัวนางจะไม่พอใจ

เมื่อเป็นเช่นนี้ จึงไม่รู้ว่าจะเดินหน้าหรือถอยหลังดี

หันหรูเฟิงที่อยู่นอกรถม้า เห็นจวินมู่เหนียนทำหน้าลำบากใจ จึงทึกทักเอาเอง

“คือ ศิษย์พี่รอง ท่านอายหรือ? ชุดสีแดงนั่นสีสันสะดุดตาไปบ้าง แต่สีที่ข้าเลือกเป็นสีแดงไห่ถัง(สีแดงอมชมพู) เมื่อเทียบกับสีแดงชาดของป๋ายหลี่เชียนซางแล้ว ยังห่างกันไกล ศิษย์พี่รองต้องเลียนแบบความเจ้าเล่ห์เย้ายวนของเขา ดังนั้นสีของเสื้อผ้าจะเรียบง่ายไม่ได้”

อะไรนะ? จวินมู่เหนียนเลียนแบบป๋ายหลี่เชียนซาง? นี่มันเพราะอะไรกัน?

ซูจื่ออวี๋หันมองเขาด้วยความประหลาดใจ พร้อมทำหน้าสงสัย

มุมปากจวินมู่เหนียนกระตุก แล้วกัดฟันพูดว่า

“หุบปาก ใครว่าข้าต้องการเลียนแบบเขา พูดจาเหลวไหล!”

หันหรูเฟิงหัวเราะฮ่าฮ่า

“โอ๊ย บุรุษสละตนเพื่อสหาย สตรีสละตนเพื่อคนที่หมายปอง ศิษย์พี่รองอยากให้อาซ้อน้อยมีความสุข ก็ต้องเสียสละเช่นนี้แหละ! อาซ้อน้อยรูปโฉมงามหยดย้อย ซ้ำอายุยังน้อย ย่อมชอบสีสันสดใสอยู่แล้ว วันๆศิษย์พี่รองเอาแต่แต่งตัวสีทึบเหมือนคนแก่ จะทำให้อาซ้อน้อยเป็นฝ่ายชอบพอได้อย่างไร? นกยูงลำแพนให้เห็นปีกสีสันสดสวย นกแดงสยายปีขนก็เป็นสีแดงเช่นกัน”

เมื่อได้ยินคำอธิบายของหันหรูเฟิง จวินมู่เหนียนแทบจะอยากพุ่งออกไปปิดปากเขาเอาไว้ ส่วนซูจื่ออวี๋ที่เริ่มหายตะลึง นางกลั้นขำจนหัวไหล่โยกคลอนไปหมด

ที่แท้พฤติกรรมประหลาดของจวินมู่เหนียน ทำเพื่อนางหรอกหรือ?

เพื่อแสดงเสน่ห์แห่งความเป็นชายหรือ? เพื่อหาคู่หรือ? หรือว่า...หรือว่าเพื่อ...เพื่อเสพสม?

ซูจื่ออวี๋คลายมือของจวินมู่เหนียนออก แล้วใช้สองมือปิดหน้า

ตัวนางในตอนนี้ ทั้งรู้สึกน่าขัน รู้สึกเขินอายและรู้สึกกระอักกระอ่วน ทั้งยังรู้สึกตื้นตันอย่างบอกไม่ถูก

เมื่อเทียบกับการทำตัวไม่ถูกของจวินมู่เหนียน นางแทบอยากจะหายออกไปจากรถม้า

จวินมู่เหนียนเห็นว่าอะไรที่ควรพูดและไม่ควรพูด ล้วนถูกหันหรูเฟิงพูดออกมาหมด จึงเอาให้แตกหักกันไปข้าง

“อยากหัวเราะก็หัวเราะออกมา กลั้นไว้อาจไม่สบายได้”